Hij viel me meteen op toen ik vlakbij hem kwam te zitten in de pizzeria in Baflo. In de voormalige wachtkamer van het NS-station zit sinds een aantal jaren een klein maar smaakvol Italiaans restaurant. Het was ook logisch dat hij me opviel want er was verder niemand aanwezig op deze warme zaterdagavond in juni. Toch zou hij me ook zijn opgevallen als er wel meer mensen aanwezig waren geweest.
Zelden heb ik iemand gezien die zoveel rust en tevredenheid uitstraalde. Hij bewoog amper en het leek wel alsof hij geconcentreerd naar zijn bord met “gehaktballetjes uit Sicilië” keek. Naast hem stond een mandje met warme Italiaanse broodjes. Ik schatte hem op een jaar of 70 en hij zag er een beetje uit als een oude versie van die kapitein die vroeger vaak op tv was om reclame te maken voor de vissticks van Iglo.
Hij droeg een oud zwart T-shirt en een ietwat slordige trainingsbroek. Op het T-shirt stond met witte letters de naam van een rockband en de datums plus plaatsnamen waar ze opgetreden hadden. Ik was eigenlijk wel benieuwd hoe die band heette maar omdat hij scheef voor me zat kon ik het net niet lezen. Mijn partner gaf me onder de tafel een trap tegen mijn blote schenen en beet me toe dat ik niet zo moest loeren en wat meer aandacht voor haar moest hebben.
Toch bleef die bijzondere man die zo vlakbij me zat me vreselijk intrigeren. Ieder gehaktballetje dat hij wilde eten werd eerst heel zorgvuldig geobserveerd voordat hij er een stukje afsneed om het in zijn mond te stoppen. Je zag aan alles dat hij van ieder hapje, hoe klein ze ook waren, genoot. Soms nam hij even een korte pauze om wat voor zich uit te kijken. Volgens mij heeft hij nooit gezien dat alle tafeltjes inmiddels bezet waren want hij had met niemand oogcontact.
Af en toe nam hij een warm broodje om die in de tomatensaus te dippen. Bier of frisdrank was aan hem niet besteed. Hij nam alleen af en toe een slok water en daar zag je hem zelfs van genieten. Met een grote rode boerenzakdoek maakte hij zijn mond wat schoon en depte hiermee ook gelijk het zweet van zijn voorhoofd dat vast ontstaan was door die pittige gehaktballetjes met die lekkere saus.
Zijn hele houding en rust maakten mij een beetje jaloers. Wat zat hier vlakbij me een oude man in zijn eentje tevreden en gelukkig te wezen met 9 gehaktballetjes en een mandje Italiaans brood? Toen hij het restaurant verliet kon ik hem nakijken want ik zat vlakbij het raam. Langzaam liep hij ’t dorp Baflo binnen en ik kon nu wel lezen welke band er op zijn T-shirt stond……