Het is 24 juni 2019 als in het Olympia Stadion in München 50.000 fans zitten te wachten op de entree van de hoofdact van de avond, Phil Collins. Met nog een graadje of 25 is het aangenaam vertoeven in het stadion waar Gullit en van Basten ons dik 30 jaar geleden onze enige Europese titel bezorgden. Ik zie het enorme scorebord hangen waar destijds mega groot: GOOOAAALLLL 12. M. van Basten op stond. In datzelfde jaar had Phil Collins al grote hits als “A groovy kind of love” en “Two Hearts”. Het zal een avond worden die barst van herinneringen, verval, tand des tijds en noem het zoals je het maar noemen wilt.
In het voorprogramma zijn we trouwens al gemeenschappelijk in de tijdmachine gestapt op de klanken van Wet Wet Wet. Voor de wat jongere lezers onder ons; dit was een Schotse popgroep die in de jaren 80 en 90 een aantal hits had als ‘Angel Eyes’ en ‘Love is all around’. Gelukkig hebben Youtube en Spotify deze klassiekers allemaal gedocumenteerd zodat het voor iedereen toegankelijk is.
Na dit feest van herkenning is het de beurt aan de man waarvoor iedereen hierheen is gekomen.
De beste man komt met een wandelstok de bühne oplopen en nadat hij iedereen welkom heeft geheten verontschuldigt hij zich meteen want hij zal het grootste gedeelte van het concert zittend door brengen. Hij is aan z’n rug geopereerd en nu is zijn voet zoals hij het zelf noemt fucked-up. Een dun postuur met een kale kop en een stoppelbaard doen een man van bijna 70 al weinig goeds, laat staan als ie dan ook nog slecht ter been is.
Het is eigenlijk pure vergankelijkheid waarnaar je zit te kijken. Alle aanwezigen kennen de liedjes van de man en hebben er allemaal hun eigen herinneringen aan. Alleen soms hoop je dat iets zo blijft zoals het is en niet minder wordt, of eigenlijk wil je niet dat het sterfelijk is want dan zal het vroeg of laat niet meer onder ons zijn.
Phil Collins, waarschijnlijk niet vies van een tikkeltje zelfspot opent de avond met ‘Against all odds’, alsof hij het zelf ook al niet meer had verwacht. Met teksten in het nummer als ‘take a look at me now…’ krijg je al bijna automatisch een soort van medelijden met de man. Bijna… want één ding heeft hij nog steeds extreem goed onder controle: de vocals. Zijn stem is nog ongelooflijk goed voor een man van zijn leeftijd die al zoveel tours heeft gedaan.
Het blijkt zijn redding van de avond. Z’n stem galmt als een warme deken door het stadion en waar het eerst nog medelijden was, wordt het al snel respect. Pure respect dat een man op die leeftijd nog een complete tour door Europa doet met 41 uitverkochte avonden. En dat is nog niet eens de helft van de hele tour want dat zijn 97 optredens in 4 continenten!
Geweldig is het ook om te horen hoe hij de nummers heeft opgebouwd want we worden in het begin getrakteerd op de wat ‘zwaardere’ nummers. Met nummers als ‘I missed again’ verwijzend naar zijn lage zelfbeeld en ‘Throwing it all away’ verwijzend naar zijn alcohol verslaving geeft hij zichzelf eigenlijk meteen al bloot en wint zo de harten van het publiek. In ‘Can’t turn back the years’ refereert de zanger naar zijn 3 (!) mislukte huwelijken. Het is een feest van herkenning want bij een concert van Phil Collins komt over het algemeen Otto Normalverbraucher aan bod, oftewel Jan Modaal, mensen uit alle lagen van de bevolking.
In het tweede blok van het concert komen dan de wat meer uptempo nummers aan bod zoals ‘You can’t hurry love’, ‘Easy Lover’ en ‘Sussudio’ zodat ook de voetjes nog even van de vloer kunnen. Nadat de zanger al strompelend het podium heeft verlaten komt hij (natuurlijk) nog terug voor zijn toegift. Met een nummer als ‘Take me home’ heb je natuurlijk een geweldig slotnummer in je repertoire zitten.
Wat het allemaal nog wat extra emotionele lading geeft is dat iedereen weet dat dit zijn laatste tour is, dat kan namelijk niet anders, tenzij hij in een rolstoel en aan een infuus een concert gaat geven. Zelfs in de titel van de tour ‘Still not dead yet’ zit opgesloten dat hij er zelf ook versteld van staat dat hij nog onder de levenden is.
Naast zijn fenomenale stem, de sfeer in het Olympia Stadion op deze zwoele zomeravond en de saamhorigheid zoals je dat vaker ziet in Duitse stadions, is misschien nog wel het allermooiste dat er ook een stukje continuïteit verstopt zit in deze tour. Achter de drums zit namelijk Nicholas Collins, de 18-jarige zoon van Phil.
Hij is de belichaming van ongeveer alles wat papa niet meer kan. De jongen legt een partij energie in de nummers en met name in zijn drumsolo in het midden van het concert. Mooi om te zien dat op deze manier het geniale muziek dna van vader op zoon wordt doorgegeven. Ineens bedenk ik me dat in de jonge(re) generatie de oplossing schuilt tegen vergankelijkheid. Wie weet worden we wel weer Europees kampioen…