Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Berend de Ruiter, roepnaam Bennie maar ik word ook wel met Be aangesproken. Ik ben op 31 mei 1952 geboren in Stedum. Als een na jongste telg van een gezin dat in totaal uit tien personen bestond. Met nog vijf zussen en twee broers was het vroeger gezellig druk thuis. Mijn vader was vrachtwagenchauffeur en ik ging in mijn jonge jaren vaak met hem mee op de truck. En zo kon het gebeuren dat ik op 13-jarige leeftijd al alleen op zo’n grote wagen rondreed in Stedum.
Echt veel omzwervingen heb ik niet gemaakt. Op mijn twaalfde verhuisde ik van de Lellensterweg naar de Borgweg om vervolgens in 1978 een half jaar bij mijn schoonouders in Termunten te gaan wonen. In 1978 kochten we dit huis aan de Borgsweer maar het heeft tien jaar geduurd voordat we er daadwerkelijk zijn gaan wonen.
Er moest heel wat aan het huis gebeuren. In de tussentijd huurden we de boerderij van mijn schoonouders, een stukje verderop gelegen. We wonen dus al 31 jaar op een ‘pracht stee’ met een heerlijk vrij uitzicht. Alhoewel, dat is sinds de komst van de windmolens toch wat minder geworden….
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 16 december 1983 getrouwd met Hillie Meijerhof. Een bijzonder koude dag die begon met sneeuw maar later veranderde in een mooie zonnige dag. Ik heb Hillie leren kennen in Tinus van der Linden zijn kroeg in Delfzijl, we raakten aan de bar met elkaar aan de praat. Na een vervolgafspraakje sloeg de vonk definitief over. Hillie is een geboren Termunster en dat ‘volk’ ligt mij wel. Vaak recht voor de raap maar je weet precies wat je er aan hebt.
We hebben twee kinderen kregen. Dochter Aletta is dertig en woont begeleid in Delfzijl bij een onderdeel van Cosis. Zoon Jarno is twee jaar jonger en woont in Appingedam. Ik heb hem meegeholpen met de verbouw van zijn mooie huis. Hij is kapitein van een binnenvaarttanker en is de ene week thuis en de week erop weer aan het varen.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Stedum doorlopen te hebben, ben ik naar de Prins Bernard LTS in Groningen gegaan. Wat ik precies wilde worden, wist ik in het begin nog niet maar wel dat ik graag met mijn handen wilde gaan werken. De opleiding duurde drie jaar en ik heb mijn diploma in de bouwrichting gehaald. Op 15-jarige leeftijd ben ik vervolgens aan het werk gegaan bij Bouwbedrijf Van Dijken in Middelstum waar de ‘oude’ Ite van Dijken toen nog de scepter zwaaide. Aanvankelijk ging ik op de fiets naar het werk, later met de brommer.
Na een jaar volgde een switch naar de gebroeders Dinkla in Ten Post die een groot timmerbedrijf hadden. In de winterperiode werkte ik in de timmerfabriek zelf om de rest van het jaar naar buiten te gaan voor onderhouds- en renovatieklussen. Hier heb ik al met al acht jaar gewerkt met tussendoor een uitstapje naar militaire dienst. Als trompettist in ’t Harde beleefde ik een prachtige tijd. Zo heb ik onder andere aan de Taptoe Delft mee mogen doen. Tijdens oefeningen werden we aan de staf toegevoegd. Na mijn militaire diensttijd keerde ik terug naar Dinkla.
Daarna volgden wat kortere dienstverbanden in de bouw bij Wieringa in Ten Boer, de gebroeders Huisman in Stedum en Lodewijk Geveke. Het werk werd allemaal wat minder door de economische crisis eind jaren zeventig. Vandaar dat ik de switch maakte naar de Technische Dienst van het bejaardencentrum in Wagenborg. Ik was ook toe aan wat anders hoewel ik ook daar de nodige verbouwklussen heb mogen doorvoeren. Maar na een jaartje of vijf kon ik er mijn ei niet zo goed meer kwijt.
Ik raakte aan de praat met Hendrik Mulder uit Nieuwolda die een eigen timmerbedrijf had. Ik kon er als meewerkend voorman aan het werk. Begin jaren negentig kon dit ook op parttime basis en daardoor had ik de kans om thuis bij te springen bij de opvoeding van mijn kinderen. Hillie had in die tijd een goede baan, ze was hoofd intramurale zorgverlening, en kon daardoor meer werken. In die periode thuis ben ik gaan nadenken over het voor mijzelf beginnen. Die ideeën kregen steeds meer vorm en in 1997 werd Klussenbedrijf Bennie de Ruiter geboren.
Een drukke periode brak aan waarin ik vaak zeven dagen per week aan of het klussen was of bezig met offertes maken en de administratie doen. Toch heb ik geen moment spijt van deze switch gehad, het gaf mij ook veel meer vrijheid. Vanaf 2011 kreeg ik het qua offertes en administratie ook wat gemakkelijker toen ik ging samenwerken met Bouwbedrijf Van Dijken van Ite en Simone. De laatste drie jaar van mijn werkzame leven heb ik nog de nodige inspecties voor ze mogen doen. Ik kijk met heel veel plezier terug op 51 werkjaren waarin ik alle dagen met plezier naar het werk ging. Stilzitten is dan ook helemaal niets voor mij!
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Heel goed, ik kom nog steeds tijd tekort. Vorig jaar juli ben ik een week voor de bouwvakvakantie definitief gestopt met werken. Sinds die tijd ben ik veel in en om het huis aan het werk want er is de afgelopen jaren wel het een en ander blijven liggen. Ook help ik mijn buren regelmatig want zij zijn al wat op leeftijd.
Maar er is ook tijd voor gekomen voor leuk vrijwilligerswerk. Zo ben ik met een man die begeleid woont bij Cosis al een paar keer aan het vissen geweest. Dat is een wederzijdse passie en we hebben samen een goede klik en dikke gesprekken. Uiteraard trek ik er nu ook regelmatig met Hillie op uit naar onze caravan in Spier. Die weken worden ruim van te voren al geblokt in de agenda want ook Hillie doet nog het nodige vrijwilligerswerk in de zorg.
Muziek maken is al vanaf mijn 9e een grote hobby van mij. Ik ben begonnen bij Jehova Nissi in Stedum en speelde daar althoorn en bugel. Later volgde de switch naar Concordia in Middelstum en toen ik verkering kreeg met Hillie was ik steeds vaker in Termunten te vinden. Niet veel later werd ik dus lid van de Prins Bernard muziekvereniging aldaar. En daar ben ik nog steeds lid van. Ik bespeel tegenwoordig de sozafoon en de grote esbar. Dat ik een grote longinhoud heb is hierbij een behoorlijke pre. Van deze muziekvereniging ben ik jarenlang voorzitter geweest. Daarbij gaf ik les aan de jeugd en als het moest ging ik als dirigent voor het korps staan.
In de wintermaanden zette ik mij in voor de schaatsvereniging en maakte bijvoorbeeld de baan sneeuwvrij. Vorig jaar heb ik het biljarten weer opgepakt in Woldendorp. Ik maak nu gemiddeld een carambole per stoot maar wil graag weer naar mijn oude gemiddelde van 1,5. Dit stamt uit de tijd dat ik nog lid was van de biljartvereniging in Stedum, die toen nog in het Stedumer Station koffiehuis hun wedstrijdjes afwerkte. Je merkt dat van verveling geen sprake is, de agenda wordt nog steeds strak ingepland.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
De geboorte van onze kinderen en het feit dat Hillie en ik nog steeds een stel zijn. En dat al 46 jaar. We waren een van de eerste ‘hokkers’ van Nederland en Hillie heeft mijn ouders hiervoor nog om toestemming gevraagd. We hebben beiden wel wat meegemaakt en zijn dus blij dat we in redelijk goede gezondheid onze dingen kunnen doen, ook samen. We hebben helaas al de nodige sterfgevallen in onze nabije familie mee moeten maken.
En de dieptepunten?
In 2011 beleefde ik angstige momenten toen ik na een klus in Haren vlakbij huis achter het stuur in slaap ben gevallen. Ik heb daardoor de verkeerde kant van de brug gepakt en belandde met mijn bus in het Termunterzijldiep. De auto was total loss maar ik ben er gelukkig goed van afgekomen. Maar dat was wel een rare gewaarwording hoor. Het is mij altijd bijgebleven maar heeft mij niet achtervolgd.
Dat was wel anders toen een klant van mij op veertig jarige leeftijd in mijn armen overleed. Hij kreeg een hartaanval en ik ben nog druk bezig geweest met reanimeren maar dat heeft niet mogen baten. Van dit voorval heb ik zelf twee jaar last gehad, de beelden keerden regelmatig terug.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
De muziek heeft mij hele mooie herinneringen gebracht. Sowieso is het hartstikke mooi wanneer je andere mensen van de muziek ziet genieten, dat geeft zelf ook een heerlijk gevoel. Daarbij leidt het tot mooie contacten. Zo hebben wij jarenlang een uitwisseling met een Duitse muziekvereniging gehad. Wanneer zij kwamen, hadden wij altijd gasten over de vloer die hier logeerden.
Met enige van die gasten hebben we eens een rondvaarttocht gemaakt met een boot van Oosterveld. Afijn, de hele dag was één groot feest en we maakten onderweg muziek alsof het een lieve lust was. Ik had mijn grote fotocamera bij mij en bleef maar aan het mooie foto’s schieten. Waarbij ik het wel raar vond dat er geen seintje kwam dat ik het rolletje moest verwisselen. Toen ik thuis uitzocht waarom dit niet gebeurde, kwam ik tot de spijtige conclusie dat ik er nooit een rolletje in gedaan had….
Ik ben al eens eerder in het water beland. Dat was toen ik in Westerwijtwerd voor familie een potje jam bij jouw ouders in hun winkeltje op moest halen. Ik liep over de brug maar keek niet goed uit waardoor ik met potje jam en al in het water belandde. Maar ik bleef de jam vasthouden, haha. Die had ik nog stevig in handen toen ik weer boven water kwam.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Gezond samen blijven en leuke dingen doen, dat is het belangrijkste. Sinds de FC Groningen in de Euroborg voetbalt, hebben we gezamenlijk een seizoenkaart. Vanmiddag gaan we voor het eerst naar Warffum naar ‘Op Roakeldais’. Daar is nu eindelijk een keer tijd voor. En wanneer de gids van De Molenberg in de brievenbus ploft, kijken we altijd even of er nog mooie optredens aan zitten te komen.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Als ik alles over zou kunnen doen, had ik misschien wel jonger vader willen worden. Maar dat is iets anders dan spijt hebben. Samen hebben we in het leven bewuste keuzes gemaakt die goed uitgepakt hebben.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Een tien zal het niet worden, ik ga voor een cijfer tussen de acht en de negen.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ieder huisje heeft zijn kruisje. Of ‘Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg’. We houden allebei niet van mensen die over het paard getild zijn. Eerlijk en oprecht, dat is het belangrijkste. Waarbij ik direct toegeef dat ik soms iets te kort door de bocht ga….