Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Eddie de Vries is ook mijn volledige naam. Ik ben op 7 maart 1950 geboren in het ziekenhuis van Groningen. Als ‘middelste’ kind uit een arbeidersgezin dat uit vijf personen bestond. Mijn vader was trekker- en automonteur. Eerst in Ulrum, later in Groningen.
Mijn eerste tien levensjaren heb ik in Ulrum doorgebracht, daarna volgde een verhuizing naar de stad. Dat was na een onbezorgde jeugd in het rustige Ulrum zeker wel even wennen. Alvorens in 1976 in Loppersum neer te strijken, heb ik nog diverse omzwervingen gemaakt naar bijvoorbeeld Duitsland en Hoogezand. Ook in Loppersum heb ik niet stilgezeten, ik heb op vijf verschillende plekken gewoond.
Begin 2003 zijn we aan het Juisterpad gaan wonen waar mijn huidige vrouw opgegroeid is. Volgens velen het mooiste plekje van Loppersum en daar kan ik mij wel in vinden. Oude contouren van de oorspronkelijke boerderij zijn nog steeds aanwezig maar er is in de loop der jaren ook veel verbouwd. Om het huis scharrelen veel dieren want we hebben kippen, eenden, ganzen, schapen en nog een vrouwtjespauw wiens partner nog niet zo lang geleden is overleden.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben inmiddels al weer 23 jaar getrouwd met Anneke van der Laan. Haar broer en oud-burgemeester Hans woonde achter ons, we kenden elkaar al wat langer dus voordat de vonk oversloeg. Ik ben vader van twee zoons, Tonny en Frank.
Anneke heeft dan wel geen kinderen, maar als onderwijzeres gaat ze veel met de jeugd om. Eerst 28 jaar aan de Togtemaarschool in Bedum, tegenwoordig werkt ze met veel plezier in een klas met ‘schakelklaskinderen’ in Delfzijl. Dit zijn kinderen afkomstig uit het buitenland, die onze taal (nog) niet zo goed machtig zijn. Ze staat daar drie dagen in de week voor de klas en moet nog wel enige jaren werken alvorens met pensioen te kunnen want ze is tien jaar jonger dan ik.
Wat is uw voormalig beroep?
Mijn lagere schooltijd heb ik grotendeels in Ulrum doorgebracht, het laatste stukje in Groningen. Ik wist niet echt wat te doen of worden en ging naar de LTS. Een jaar later maakte ik een switch naar de ULO maar daar heb ik ook maar een jaar opgezeten. Mijn een jaar oudere broer was al van school gegaan en kocht zich vervolgens van zijn werkgeld een brommer. Dat leek mij ook wel wat. Mijn ouders hadden ook zoiets van, je moet het zelf maar weten en stimuleerden mij niet om door te gaan. Ondanks het feit dat mijn moeder heel goed kon leren.
En zo ging ik op 15-jarige leeftijd in het magazijn aan de slag van de garage waar mijn vader ook werkte. En dat voor een weekloon van 25 gulden waarvan een gedeelte op de vrijdagmiddag al besteed werd aan een biertje en een lekkere gehaktbal. Het sparen viel dan ook niet mee. Dat veranderde toen ik in 1969 in Duitsland ging werken. Van 100 gulden per maand ging ik als meubelmaker in een meubelfabriek naar 800 mark. Mijn broer was hierbij mijn kruiwagen, hij was inmiddels met een Duitse vrouw getrouwd. Mijn eerste vrouw voelde zich niet echt thuis in Duitsland en daardoor keerden we in 1971 terug naar Nederland.
Daarna werd ik kortstondig een jobhopper. Zo ben ik onderhoudsmonteur geweest op een scheepswerf en reed op de voddenvrachtwagen in Hoogezand-Sappemeer. In 1973 kon ik bij Aldel in Delfzijl aan het werk. Als onderdeel van de bedrijfsdienst verrichtte ik diverse werkzaamheden, onder andere in het logistieke gebeuren. Na ook nog eens als servicemonteur bij een meubelfabriek gewerkt te hebben, las ik dat ze bij de GADO nog meerdere chauffeurs nodig hadden.
Ik besloot te solliciteren en kwam in een klas met twintig collega’s terecht om een opleiding van ongeveer drie maand te volgen. Met daarin de nodige rekentoetsen en uiteraard een grondige uitleg over de kaartjesdraaier (Beckson) waarmee je de kaartjes kon verkopen aan de passagiers die meereden. Na dit succesvol te hebben afgerond heb ik vanaf 1980 zo’n dikke twintig jaar als buschauffeur gewerkt. Met veel plezier, het ging mij goed naar de zin. Ik vind het leuk om met mensen om te gaan en je merkt dat het praten mij makkelijk afgaat.
Een burn-out in 2003 maakte echter een einde aan dit werk. Na 23 jaar buschauffeur te zijn geweest, had ik het eigenlijk ook wel een beetje gehad. Vanuit huis mocht ik mij gaan bezighouden met de planning en de rittenindeling. Dit ging mij zo goed af dat ik assistent vestigingsmanager werd in Appingedam. Later breidde mijn werkgebied zich uit naar Zoutkamp en Uithuizen. Ik was het eerste aanspreekpunt voor de chauffeurs en regelde op het administratieve vlak en de kaartverkoop ook het nodige voor hen.
De Gado was inmiddels Arriva geworden en daarna werd het Qbuzz. Iedereen moest opnieuw naar zijn functie solliciteren en ik kwam in de ‘indirectenpoule’ te zitten. En zo kon het gebeuren dat ik het hele schoonmaakgebeuren van alle bussen onder mijn hoede kreeg. Dat ging best om een uitgebreid gebied hoor want Qbuzz reed tot aan Meppel en Hoogeveen aan toe.
Aanvankelijk waren er de nodige klachten over de hygiëne in de bussen. Navraag bij het schoonmaakbedrijf leerde vaak dat de bussen altijd volgens schema werden schoongemaakt. Ik begon toch te twijfelen daaraan en ging vaak ’s avonds en ’s nachts op pad om te controleren of dit daadwerkelijk gebeurde. Het bleek dat hier wel een inhaalslag nodig was. Het werk gaf mij de nodige vrijheid want ik kon min of meer mijn eigen uren bepalen. Toen er in 2011 een regeling kwam waardoor mensen van 60 en 61 jaar eerder konden afvloeien, heb ik mijn conclusies getrokken.
Tussen kerst en oud en nieuw werd de zaak beklonken en ik had nog zoveel vrije dagen staan dat het van een overdracht van mijn werkzaamheden niet meer is gekomen. Dat had ook niet zoveel zin want de man die mij opvolgde wilde het werk gewoon onder kantoortijd doen. Later hoorde ik wel dat het qua hygiëne een stuk minder was geworden maar dat was mijn pakkie aan niet meer….
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Eerst denk je gewoon vakantie te hebben en dat is altijd een lekker gevoel. In het begin ging ik nog regelmatig naar Appingedam om koffie te drinken met mijn teamleider maar toen die naar Veendam verkaste kwam hier een eind aan. Maar van een zwart gat is nooit sprake geweest. Daarvoor is er in en om het huis veel te veel te doen. Af en toe moet ik mijzelf vermanend toespreken en een dagje helemaal niets doen.
Het verenigings- en vrijwilligerswerk is niet echt meer aan mij besteed, ik wil geen verplichtingen meer. Die heb ik immers op de boerderij waar de dieren verzorgd moeten worden. Maar mensen die hulp nodig hebben voor eenmalige klussen of activiteiten wil ik altijd helpen. Ik ben tien jaar lid geweest van het shantykoor in Loppersum en ben nog een tijdje secretaris geweest. Jaarlijks ga ik nog met de bus mee naar Duitsland wanneer ze daar optreden. Tijdens dat optreden ben ik de spreekstalmeester die de nummers in het Duits aankondigt.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Ik vind het hele leven op zich een hoogtepunt, al denk ik af en toe wel eens na over de zin van het leven. Terugkijkend heb ik zoveel leuke dingen meegemaakt. Wanneer ik hier een of twee aspecten uit zou pikken dan doe ik andere momenten tekort. Ik zou op deze vraag bijvoorbeeld ook mooie dierenmomenten op kunnen sommen want ik ben een echte dierenvriend. Ik moet er bijvoorbeeld niet aan denken om kippen voor de slacht te houden. Die ‘krieken’ mogen hier lekker vrij rondlopen en worden soms wel tien jaar oud.
En de dieptepunten?
Ik ben niet iemand die in wrok achterom kijkt of ergens in blijft hangen. Daarbij vind ik dat er soms een dunne grens ligt tussen een hoogte- en een dieptepunt. Je kunt bijvoorbeeld verdrietig terugkijken op een bepaalde periode in het leven maar soms ontstaan daar ook weer mooie dingen uit. Wat dat betreft zie ik mijzelf wel als een optimist maar ook als een realist die weet dat alles zo maar kan veranderen.
Zo heb ik anderhalf jaar geleden een herseninfarct gehad. Ik denk dat ik er heel goed mee ben weggekomen hoewel ik af en toe wel coördinatieproblemen heb. Daarbij is een stuk van mijn geheugen weggeslagen. Deze infarct was dus wel een echt dieptepunt.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Je moet maar eens op Google ‘reddeloos Loppersum’ intoetsen dan komt er een heel verhaal over deze plek te voorschijn. Deze plek waar wij wonen heet “Reddeloos”, mijn schoonvader was altijd nog van plan om deze naam op de boerderij te laten zetten maar daar is nooit iets van gekomen.
Anneke en ik hebben besloten dat ons huis nu wel de naam “Reddeloos” zou krijgen en we hebben dus een steen laten maken in Uithuizermeeden en die laten inmetselen door mijn schoonvader, waar hij heel trots op was. Ik ben er heel content mee.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Gewoon lekker zo doorgaan in en om het huis. Mijn ex-bazin zei wel eens tegen mij wanneer ik verbeterpunten zag in een proces dat ik die vooral door moest voeren. ‘Daarmee kun je mooi scoren binnen de organisatie’. Maar dat was helemaal mijn insteek niet, ik wilde gewoon dat iedereen er profijt van zou hebben.
Ik ben best tevreden met wat ik nu heb zonder een bücketlist te hebben. Kan ik iemand helpen dan doe ik dat, zonder verplichtingen aan te gaan inderdaad.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Wanneer ik mijn leven weer over zou mogen doen dan ga ik sommige dingen anders aanpakken. Maar dat komt door de leermomenten die ik meegemaakt heb, een spijtgevoel is het niet. Ik wil ook niet in bepaalde zaken blijven hangen.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Dat mag wel een achtplusje worden hoor.
Wilt u verder nog iets kwijt?
In mijn tijd als secretaris bij het shantykoor sloot ik het jaarverslag altijd af met de zin ‘Behandel andere mensen zoals je zelf ook behandeld wilt worden’. Dan zag ik sommige mensen instemmend knikken die niet veel later weer in de clinch lagen met elkaar over kleine dingen. Maar die zin, dat is wel een beetje mijn levensmotto.