Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Geert Hendrikus Koster, roepnaam Gerrie inderdaad. Ik ben geboren op negen mei 1957 in het ziekenhuis van Assen. Het was kantje boord want mijn moeder werd met gierende sirenes afgevoerd. Mijn vader heeft wel eens gezegd: ‘Als de spoorbomen dicht waren geweest dan had je het niet gered.’ Ook toen was het spoor mij al goed gezind dus. Ik was het jongste kind uit een arbeidsgezin dat uit vijf personen bestond. Pa was oorspronkelijk buschauffeur bij de GADO maar werd later directiechauffeur bij Philips.
Dit bracht mij ook op zesjarige leeftijd van Gasselternijveen naar Stadskanaal waar aan de Frieselaan tal van ‘Philipswoningen’ uit de grond gestampt werden. Ik heb mijn jeugdjaren in Stadskanaal doorgebracht maar verhuisde op 18-jarige leeftijd naar Groningen waar ik op kamers ging wonen. In Groningen zelf ben ik vervolgens nog twee keer verhuisd binnen de wijk Lewenborg. Mijn vrouw en ik wilden graag op het platteland wonen en er volgde een verhuizing naar Sauwerd. Daar hebben we in totaal 26 jaar gewoond.
In 2010 volgde onze laatste verhuizing naar de Westersingel in Appingedam daar waar vroeger de kazerne zat. Aanvankelijk huurden we een appartement op de bovenste verdieping, inmiddels hebben we een appartement gekocht. Onze dochter woonde al in ‘Daam’ en toen we hier eens aan het fietsen waren, stuitten we op dit pand. Sauwerd beviel prima maar door omstandigheden zijn we hier terechtgekomen en wonen er met veel plezier!
Wat is uw burgerlijke staat?
Toen ik in Groningen op de bus naar Stadskanaal stond te wachen, kreeg ik gezelschap van Bertha die samen met een vriendin ook met de bus ging. Bertha komt oorspronkelijk uit Vlagtwedde en ik had haar al een keer met de brommer naar huis gebracht een aantal jaren eerder. Toen bleef het bij een vluchtige kus maar die stapavond in 1976 in Valthermond sloeg de vonk wel over.
Twee jaar later zijn we getrouwd, vorig jaar hebben we ons veertig jarig huwelijksfeest mogen vieren, en in 1979 werd Gerben geboren. Hij woont samen met zijn partner Natasja in Zwolle en samen hebben ze twee kinderen. Dochter Nanda is in 1983 geboren en woont ook in Appingedam. Zij heeft drie kinderen waaronder een tweeling. En dus ben ik de trotse opa van vijf kleinkinderen, in leeftijd variërend van acht tot vijftien jaar oud.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik heb mijn lagere schooltijd grotendeels in Stadskanaal doorgebracht. In de zesde klas moest ik een vervolgkeuze maken maar ‘ze konden niets met mij’. Een soort van beroepentest wees uit dat ik de technische kant uit zou moeten ondanks het feit dat ik altijd twee linkerhanden heb gehad. Op de LTS koos ik dus wel de theoretische leerweg richting de metaalkant en ik heb mijn diploma ook gehaald om vervolgens naar de MTS te gaan. Daar vertelde ik halverwege het tweede jaar aan mijn ouders dat ik met school zou stoppen. Zij waren hierin aanvankelijk teleurgesteld en ik kreeg een stok achter de deur mee: ‘Je blijft geen dag bij huis’.
Een baan had ik nog niet maar ik meldde mij wel aan bij de gemeente- en rijkspolitie, de douane en de NS. Ik heb al die sollicitatietrajecten doorlopen en kon ook overal aan de slag. Het werd uiteindelijk de NS omdat ik van hieruit in Groningen kon werken en dat ligt het dichtst bij Stadskanaal waar ik toen nog mijn sociaal leven had.
Op 18-jarige leeftijd werd ik een van de jongste conducteurs van Nederland, een jaar later had ik mijn diploma op zak. Met als gevolg dat ik inmiddels al weer 43 jaar werkzaam ben bij de NS. En daar heb ik geen moment spijt van gehad, ik ga alle dagen met plezier aan het werk. Ik begin meestal al om 05.00 uur ’s morgens, met een rit naar Den Haag of Rotterdam en ga er dan ’s morgens om 04.00 uur uit. Ik maak sinds mijn 55e jaar gebruik van de ‘Regeling oudere werknemer’ en in de praktijk komt het er op neer dat ik meestal 3 dagen werk en vervolgens weer 2 dagen vrij ben.
Ik heb in de loop van de jaren heel wat veranderingen meegemaakt, onder andere door de nodige reorganisaties. Maar ook qua treintype en de omgang met mensen is er veel veranderd. Daarbij zijn we de nodige lijnen in het noorden kwijtgeraakt aan Arriva. Wat ik zo mooi vind aan het vak van conducteur? Ik denk het omgaan met mensen. En daarbij is het een heel vrij beroep, er is geen baas die je op de vingers kijkt. Ik bepaal zelf wanneer ik mijn routes door de trein maak.
Natuurlijk heb ik ook vervelende dingen meegemaakt, zeker in mijn beginjaren. Denk hierbij aan agressief gedrag van de reizigers. Vooral in de nachtelijke uren in het weekend kon wel het wel eens spoken. Zeker in de tijd dat de Zoutkampers nog de laatste trein pakten naar Winsum na een bezoek aan 538 in Uithuizen. Kameraden hebben wel eens een militair op de grond moeten vasthouden nadat hij gedreigd had mij te vermoorden omdat ik hem gesommeerd had om een kaartje te kopen.
Ik heb ook een keer een zelfmoord meegemaakt nabij Usquert, het ging om een jonge vent. Door er over te praten, kon ik dergelijke vervelende incidenten vaak wel een plekje geven. Daarbij had ik het voetbal als belangrijke uitlaatklep.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik hoop er over een jaartje of twee uit te kunnen. Dan ben ik 64 en heb ik er 45 jaar bij de NS opzitten als conducteur. Dat kunnen niet veel mensen mij nazeggen. Bang om mij dan te vervelen, ben ik zeer zeker niet. Bertha en ik fietsen vaak en verder mag ik graag wandelen, drie keer per week sporten (een duurloopje van tien kilometer of 7 x 7 voetbal bij 35+) en uiteraard ga ik graag bij de kleinkinderen kijken. Drie zitten op voetbal en eentje turnt. Nu moeten deze bezoekjes vaak nog strak ingepland worden, dan kan ik gaan en staan waar ik wil.
En ik heb natuurlijk menig uurtje op het voetbalveld doorgebracht. Toen ik een jaar of zeven, acht was, ben ik bij SJS gaan voetballen. Vanuit de B-junioren mocht ik direct met het eerste meedoen dat toen nog 3e klasse speelde (tegenwoordig is dit de 2e klas). Toen ik in Groningen ging wonen, kwam er een andere club in beeld. Twee van mijn collega’s, Fre Kuper en Roelf Pastoor, voetbalden bij Noordwolde en werden mijn kruiwagen om daar te gaan spelen. We kregen training van Ferry Petterson die nog betaald voetbal heeft gespeeld met GVAV. De trainingen kon je van te voren uittekenen: een duurloop, een paar steigerungs en dan partijtje spelen met de nodige variaties.
Na Noordwolde volgden nog enige jaren bij Sios in Sauwerd en toen zoon Gerben daar ging voetballen werd ik zijn trainer bij zowel de C-, B- en A-junioren. Training geven vond ik leuk en ik haalde met TC2 en 3 ook de benodigde diploma’s om de hogere amateurelftallen te mogen trainen. Mijn eerste contract kreeg ik bij Noordwolde. De eerste club waar ik hoofdtrainer werd was De Fivel in 1996.
Na twee jaar Zeerijp volgden drie jaren VV Middelstum, drie seizoenen bij De Pelikanen, helaas door omstandigheden maar een jaar Poolster (we wilden wel graag samen door) en vervolgens nog twee seizoenen bij Sios waar ik nog een mooi afscheidsfeestje als trainer aangeboden kreeg.
Eigenlijk ben ik nooit echt als trainer gestopt. Want na de verhuizing naar Appingedam, heb ik mij direct weer bij De Pelikanen aangemeld. Bijna elk seizoen heb ik als invaller wel een team training gegeven voor zowel korte als langere tijd. De laatste anderhalf jaar train ik de onderbouw van fusieclub DVC waar ik onder leiding van Gerard Zeeman en Jan Medema twee keer in de week de trainingen verzorg voor de jeugd van acht, negen en tien jaar.
Doordat zij ’s middags trainen moet ik er soms door mijn diensten tegen racen om op tijd te zijn. Dat is ook de belangrijkste reden dat ik de jeugd heb ingeruild voor VR1. Dit gaat volgend seizoen in en ik kan mij hier al op verheugen.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
De geboorte van mijn kinderen en kleinkinderen. En ik ben dankbaar voor de 43 jaar dat ik nu samen ben met Bertha. Naast mijn echtgenoot ook mijn maatje.
En de dieptepunten?
Het verlies van dierbaren, zoals het overlijden van ouders en schoonouders. Mijn broer is op 61-jarige leeftijd overleden, veel te vroeg. De eerste jaren dat bij Bertha tinnitus werd geconstateerd waren ook niet makkelijk. Sinds die tijd hoort ze dag en nacht harde geluiden in haar hoofd. Gelukkig heeft ze dit door gerichte (slaap)medicatie en een opgewekt karakter een plekje kunnen geven.
Maar ze kan niet tegen lawaai en drukte. Voor gezelschapsdieren als ons, was dit in het begin wel even wennen. Vroeger ging ze altijd mee met wedstrijden en na die tijd in de kantine natuurlijk maar die bezoekjes zitten er niet meer in. Maar gelukkig hebben we nog genoeg gezamenlijke passies waar we volop van kunnen genieten.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Waar ik met veel plezier op terug kijk is dat ik nog steeds bij al mijn ‘oude verenigingen’ makkelijk kan binnenlopen. De goede contacten zijn er vaak nog steeds. Ik heb altijd getracht om als clubtrainer te functioneren waarbij ik niet alleen oog had voor de belangen van het eerste elftal. Mede daardoor voelen zowel Bertha als ik ons overal nog welkom.
Ik ben bij Middelstum binnengekomen dankzij een tip en goed woordje van Wessel Steendam. Hij woonde destijds in Zuidwolde en ik ging wel met zijn buren om. Zo kwam ik te weten dat ze bij Middelstum nog een trainer zochten. De gesprekken waren al ingepland maar toch werd ik nog aan de procedure toegevoegd om vervolgens drie jaar bij de VV te blijven.
Dergelijke contacten in de voetballerij zijn altijd handig. Toen Bertha en ik in Sauwerd wilden gaan wonen kwam dit goed van pas. Want alvorens je een huis toegewezen kreeg, stond je vaak eerst lange tijd op een wachtlijst. De toenmalige voorzitter van Sios, dhr. A. Olthof, had zo zijn connecties met de woningbouwvereniging en kwam met een zware delegatie van de club bij ons op bezoek. Als ik Noordwolde in zou ruilen voor Sios dan zou hij er voor zorgen dat we snel een huis hadden. Ik had er een hard hoofd in maar het is uiteindelijk wel zo gegaan.
Echt zware en lange voetbalblessures heb ik gelukkig bijna niet gehad maar wel ben ik eens met gillende sirenes afgevoerd. Tijdens de wedstrijd Eems Boys – Noordwolde kwam ik in een kopduel met mijn voorhoofd hard in aanraking met het achterhoofd van Lammert Hekman. Ik werd eerst groggy afgevoerd naar het Delfzicht maar daar konden ze weinig voor mij betekenen. Onder escort van voorzitter Johan Brakema, die in zijn Porsche voor de ambulance aanreed, werd ik vervolgens afgevoerd naar het UMCG. Daar werd uiteindelijk een gebroken jukbeen en kaak (op twee plekken nog wel) geconstateerd waardoor ik twee maanden niet mocht voetballen….
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik heb geen bijzondere uitdagingen. Gewoon lekker zo doorgaan in goede gezondheid, dat is voor mij het belangrijkste. We hoeven niet zo nodig verre, exotische reizen te maken. Spanje, Duitsland, Oostenrijk maar zeker ook vakantietripjes in Nederland zijn voor ons goed genoeg. Ook daarin zitten Bertha en ik op één lijn.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik was 35, 36 toen ik met mijn trainingscursussen ben begonnen. Achteraf had ik dit misschien wel eerder moeten doen. Wie weet had ik mij dan nog verder als trainer kunnen ontwikkelen. Maar ik ben natuurlijk ook blij dat ik tot die tijd op een mooi niveau heb kunnen voetballen.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Zeker een 8+!
Wilt u verder nog iets kwijt?
Gezond blijven met elkaar en op een normale manier met elkaar om kunnen gaan, dat vind ik het belangrijkste. En ik verheug mij inderdaad op de wedstrijd Middelstum – oud FC Groningen (zaterdag 15 juni, aanvang 19.00 uur) waar ik een van de twee gasttrainers ben. Dat wordt een mooi weerzien met vele bekenden. Binnenstappen bij VV Middelstum geeft altijd een prima gevoel dus dat gaat vast lukken….