Begin vorige week was het weer eens zo ver. Vaste volgers weten dan al hoe laat het is, ik was weer aan het werk in de koekjesfabriek op de Pompsterweg. In deze droom moest er op korte termijn ‘iets’ geregeld worden op het gebied van HACCP, op voedselveiligheidgebied dus. Er zou die avond plotseling een voorlichting zijn en dus moest er snel allerlei informatie verspreid worden. Dat paste mij helemaal niet want ik had die avond schijnbaar wat anders maar de nieuwe directeur sommeerde mij toch om te komen. En daar eindigde de droom plotseling en ik werd met een onrustig en onbehaaglijk gevoel wakker….
Mij kennende zou ik toch heengegaan zijn, plichtsgetrouw als ik ben. Want ik kleur in principe graag tussen de lijntjes zonder mijn hoofd al te veel boven het maaiveld uit te steken. Waar dat toch vandaan komt? Het zat er ook al vroeg in. Op de MAVO was ik zeven dagen in de week aan het studeren, vaak twee tot vier uur per dag en dat na de normale schooluren. Een zesje of zeventje was niet genoeg, het cijfer moest minimaal een acht zijn. Achteraf gezien geen flauw idee waarom. Waar kwam deze streberigheid toch vandaan? Het lachje van wiskundeleraar Lammert de Graaff toen hij mij met een glimlach een proefwerk met als cijfer vijf gaf, mijn enige onvoldoende op de MAVO, had een waarschuwing voor mij moeten zijn.
Deze gedrevenheid ging op de HAVO vrolijk verder om uiteindelijk halverwege het tweede jaar op het HBO compleet te verdwijnen. Waarschijnlijk had die streberigheid mij zo uitgeput dat het studeren niet meer lukte. Het regende vervolgens een kwartaal lang zware onvoldoendes. Niet dat het mij heel veel kon schelen, ik was er toch helemaal klaar mee. Daarbij kon een 3,4 op Ruimtelijke Ordening weggepoetst worden door een briljant verslag van buurman met als eindcijfer een 8,5.
Maar ineens kreeg ik weer de geest. En wel zo dat ik in mijn laatste jaar zelfs nog een extra vak gevolgd heb. Ook niet de makkelijkste, iets in de technische milieukunde. En ik heb hem nog gehaald ook. Daar kwam ik op de dag van diplomering achter. Toen stond er maar zo een extra vak op mijn cijferlijst. Niet dat ik er ooit wat aan gehad heb, maar toch. Geen potentiële werkgever die ooit naar welke cijferlijst dan ook gevraagd heeft.
Maar de streberigheid was er dus weer. Dat bleek ook wel uit mijn militaire diensttijd. Niet dienstplichtig militair worden en de eikel uithangen. Nee, ‘gewoon’ de kaderopleiding volgen om voor een leidinggevende functie te gaan. Daar kwam ik er achter dat het leiding geven helemaal niets voor mij was. Dat was dan toch een goed leerproces geweest maar het leverde mij wel twee maand langer dienstplicht op.
Niet veel later besloot ik voor een bestuursfunctie voor het CDA, afdeling Loppersum te gaan. Misschien ook wel om mijzelf verder te ontwikkelen. Een leerzame tijd was het zeker, als secretaris zijnde. Maar gemeenteraadslid worden en mij daarmee door ellenlange dossiers heen worstelen? Nee, dat was wederom niets voor mij. Na twee termijnen was ik er helemaal klaar mee.
Ik werd dus in eerste instantie koekjesbakker bij Vast. Gelukkig dienden zich later binnen het bedrijf nieuwe kansen aan. Ook dat proces ging met horten en stoten. De eerste after Vast jaren ook. En toen was daar maar zo bert-koster.nl. Hier had ik geen diploma’s voor nodig en er was ook niemand die er naar vroeg. Maar misschien heb ik ooit in mijn jongere jaren toch zoveel (mensen)kennis opgedaan dat ik nu met iedereen kan praten. En soms moeilijke materie weet te reduceren tot toegankelijke en begrijpelijke taal. Wel wat wollig af en toe natuurlijk en met hopelijk een geslaagde klinkslag op zijn tijd, maar toch. Misschien is het allemaal wel ergens goed voor geweest.
En daarbij heb ik mij nu zelfs een leidinggevende functie verworven binnen mijn eigen eenmanszaak. Door mijn plichtsbesef en streberigheid moet er elk dag gepubliceerd worden. En ben ik niet eerder rustig voordat de to-do lijst voor die dag of week afgerond is, alle afspraken ingepland zijn en ik in elk geval een poging gewaagd heb om toch weer een nieuwe adverteerder aan de website toe te voegen. Hoewel ik meer dan tevreden ben met het aantal dat er nu is. Maar ledigheid is des duivels oorkussen. Scherp en alert blijven dus maar af en toe mag er ook genoten worden van het resultaat. Dat is ook een belangrijke les geweest…..