Noteer gerust Cees van de Meent, geboren op 11 maart 1957 in Otterloo Gelderland. Een mooi plekje op de Veluwe, vlakbij Apeldoorn. Ik ben het oudste kind uit een gezin met vijf kinderen en heb helaas geen fijne jeugd gehad. Mijn vader was naast metselaar ook alcoholist die zijn vrouw en kinderen mishandelde. Als oudste heb ik misschien wel de meeste klappen gehad, ook al omdat ik mijn moeder en de rest wilde beschermen.
Toen ik drie jaar oud was, verhuisden we naar Ede. Mede ingegeven door het feit dat ik door kinkhoest niet meer in het oude huis mocht wonen. Ik was zestien jaar toen ik het ouderlijk huis verliet. Een moeilijke beslissing die ik in overleg met mijn moeder genomen heb. Pa was een grove kerel maar doordat ik aan allerlei vechtsporten deed, werd ik zelf ook steeds sterker. Misschien was ik wel bang dat het thuis zou escaleren en ben ik daardoor naar Duitsland gegaan om te werken.
Na acht maanden volgde een terugkeer naar Nederland, naar Lochem om precies te zijn waar ik door een opleiding intern kon gaan wonen. Als gediplomeerd politieagent wilde ik zo ver mogelijk weg van het thuisfront, ik koos daarom voor Groningen als standplaats. Na een half jaar Groningen, volgden drie jaar Delfzijl om vervolgens terug te keren naar Groningen. In 1983 ben ik in Ezinge gaan wonen.
Daarna volgden uitstapjes naar Winsum, Baflo (daar heb ik tien jaar gewoond) en wederom Winsum. Ik woon inmiddels al weer elf jaar aan de Hamrik. Winsum is helemaal mijn plekje geworden. Ik kan genieten van de rust van het dorp maar het is ook een uitvalsbasis naar drukkere plekken. Zo ging ik een aantal jaren geleden nog regelmatig naar Amsterdam om daar een lang weekend door te brengen. Ik was een echte ´Rembrandtpleiner´ en logeerde boven het café Bolle Jan dat toebehoorde aan de ouders van René Froger. Het was toen vaak lang leve de lol, tegenwoordig ben ik een stuk rustiger geworden….
Wat is uw burgerlijke staat?
Bijna drie jaar geleden ben ik voor de derde keer getrouwd. Ik heb mijn huidige vrouw Nicky zes jaar geleden leren kennen via een datingsite. Zij komt oorspronkelijk uit Leek maar is gelukkig ook helemaal weg van Winsum. We hebben samen drie kinderen. Wijbe is 31 jaar, hij woont in Zuidhorn. Dochter Madelon is 27 en heeft Nederland ingeruild voor Zwitserland. Casper tot slot is 24 en woont in Leek.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school, ging ik naar de MAVO in Ede. Na mijn diploma gehaald te hebben, vertrok ik dus in 1973 naar Duitsland waar ze druk in de weer waren om de voetbalstadions klaar te maken voor het WK in 1974. Daar was ik acht maanden zoet met onder andere het zware sjouwwerk van allerlei betonblokken. In de Panorama las ik een advertentie dat ze bij de politie nieuwe mensen zochten. Dat leek mij wel wat. Aan de ene kant om iets te doen voor gezinnen waarin huiselijk geweld voorkwam en aan de andere kant misschien ook wel uit dankbaarheid voor de steun die ik van de politie heb gehad tijdens mijn jeugd wanneer ze weer een keer bij ons langs moesten komen.
Ik werd vervolgens een van de jongste agenten van Nederland met als uiteindelijke standplaats Groningen. Elf maart werd ik achttien, op 1 april ging ik de opleiding in. Helaas was mijn politietijd geen lang leven bezworen. Alle opgekropte woede dreigde er tijdens een melding van huiselijk geweld wel eens uit te komen, zeker wanneer het om (kleine) kinderen ging. Daarbij kon ik ook niet tegen de hiërarchische verhoudingen binnen het korps. Na twee jaar werd het tijd om iets anders te zoeken.
Ik ging naar het avondatheneum en kwam in een studentenhuis te wonen. Een van de studenten was niet onbemiddeld en hij vroeg of ik zijn huis wilde verkopen. Waarschijnlijk kwam hij door mijn vlotte babbel bij mij uit. Ik had zijn huis binnen een week verkocht en harkte hiermee een mooi bedrag binnen. Toen de boel bij notaris Hoenders in Winsum beschreven werd, kreeg ik de vraag of ik makelaar was. ‘Alles is immers keurig aangeleverd’ en daarbij zochten ze daar nog iemand.
Dat bracht mij vervolgens op het idee om voor mijzelf te beginnen. Ik had al snel een slogan bedacht. ‘Huis (ver)kopen? Wij adviseren graag en verkopen snel!’ Ik noemde mijzelf ‘bemiddelaar ontroerend goed’ en verkocht als 24-jarige in mijn eerste jaar tachtig woningen. Via de Vereniging Bemiddelaar Ontroerend goed (VBO), ik was nog bij de oprichting betrokken, heb ik uiteindelijk mijn makelaarspapieren gehaald.
Ik opereerde eerst vanuit Ezinge, vervolgens vanuit de Hoofdstraat W. in Winsum. In de hoogtijdagen had ik drie personeelsleden en ook nog eens twee stagiaires want wij waren een erkend leerbedrijf. Op een ochtend werd ik gefeliciteerd door mijn secretaresse, de duizendste woning was verkocht. Dat had ze beter niet kunnen zeggen want voor mij was toen de uitdaging er af. En zo kwam er na ongeveer zeventien jaar een einde aan mijn makelaarsbestaan.
Vervolgens werd ik interim-manager voor bedrijven. Ik had de nodige opdrachten in de gemeente Drachten en kwam in aanraking met een bedrijf dat iets in hydraulische en elektrische stuursystemen voor yachten deed. Vaak was ik na drie maanden weer vertrokken maar de eigenaar vroeg of ik nog een half jaar wilde blijven. Na mijn aanvankelijke nee, pakte hij het al opgestelde arbeidscontract te voorschijn. Ik mocht zelf mijn uurloon invullen. Toen ik na enig nadenken 800 gulden noemde, gaf hij mij een hand.
Ik werkte twintig uur per week voor hem en kreeg elke vrijdagmiddag 16.000 gulden handje contantje uitgekeerd. Daarvan bracht ik vervolgens 15.800 gulden naar de casino, de rest was voor (achterstallige) rekeningen. Na dit half jaar werd ik zelfs eigenaar van dit bedrijf, met zo’n 25 personeelsleden in dienst. Ik ben er zo’n 6 a 7 jaar directeur geweest en had mijn broer als technisch directeur binnen het bedrijf gehaald. Toen hij een zwaar ongeval kreeg, was voor mij de lol er ook af.
En dus moest ik weer op zoek naar iets anders. Via, via kreeg ik de vraag voorgeschoteld of een kroeg niet wat voor mij was. En vervolgens werd ik eigenaar van een kroeg aan de Verlengde Hereweg in Groningen die ik de naam ‘Ministerie van Volksvermaak’ meegaf. De kroeg was populair bij de studenten want er was een heel (marketing)plan omheen gebouwd waardoor je zelfs kon doorgroeien naar bijvoorbeeld minister of staatssecretaris.
Het was een dolle tijd vol met dwaze ideeën. Toen Bush president van Amerika werd, feliciteerden wij hem namens het ‘Department of People Pleasure’ en nodigden we hem van harte uit om langs te komen, mocht hij een keer in de buurt zijn. Het hilarische was, dat we ook gewoon een bedankbrief terugkregen. Ik stond zelf vaak achter de bar en had de kelder omgebouwd tot een soort van gokpaleis. Dit trok naast de nodige onderwereldfiguren die om grof geld gokten ook de aandacht van de politie. Na mijn tweede scheiding kwam aan dit horeca-avontuur een einde.
Ik besloot een boek te schrijven over iemand die net zo geleefd had als ik. De titel is er al ‘Op de drempel van geluk’. Ik merkte dat ik ontzettend veel plezier aan het schrijven beleefde. Daarnaast ging ik altijd met veel plezier naar de kroeg op vrijdagavond, vaak naar café J&A hier in Winsum. Toen Bauke Mollema tijdens de Tour van 2013 2e stond, opperde ik het idee om naar de Tour te gaan. Dit leek Jur Smit ook wel wat en ook Bennie van de Schuur was enthousiast. Zaterdagmorgen heb ik een caravan gekocht en zondagmorgen gingen we met zijn drieën op pad.
Ik had mij voorgenomen om over deze ervaringen via Facebook te gaan bloggen en vertrok met acht Facebookvolgers vanuit Winsum. We beleefden een fantastische week. Zo stonden we tijdens de rit naar de Alpe d’Huez in de gevaarlijke eerste bocht en trokken hiermee cameraploegen uit zowel het binnen- als buitenland. Van CNN tot Hart van Nederland en alles wat hier tussen zit. Toen we terugkeerden had de Facebookpagina 700 volgers, er was immers genoeg om over te schrijven en het thuisfront vond het leuk om te volgen.
Thuisgekomen bleek dat ik met mijn verhaaltjes ook elders opgevallen was, want ik kreeg concrete aanbiedingen om bijvoorbeeld voor wielermagazines te gaan schrijven. Veel van die aanbiedingen zag ik niet zitten maar toen kwam Nieuws.nl waarmee je een site met nieuws uit je woonplaats kunt vullen. Na overleg met Nicky, zij was als docent Nederlands natuurlijk wel een belangrijk klankbord, waren we er binnen twintig minuten uit.
Zonder de eerste twee jaar ook maar een cent te verdienen, werd Winsum Nieuws wel een succes. De mensen moesten er eerst even aan wennen natuurlijk want wie zag mij nu als journalist? De toenmalige burgemeester keek ook raar op toen ik met een camera en een microfoon voor zijn neus stond. Later kwam De Marne Nieuws erbij en in de aanloop naar de herindeling Hogeland Nieuws.
Inmiddels zijn we met tien medewerkers/vrijwilligers die net als ik een passie hebben voor nieuws en taal bezig om drie websites en vijf Facebookpagina’s te vullen met nieuws en verhalen. Dankzij een veertigtal adverteerders begint ook het verdienstenmodel op gang te komen. Zelf ben ik dagelijks aan het schrijven, ik zou niet weten hoeveel uur in de week. Ik kan zo ’s nachts tot 02.00, 03.00 uur doorschrijven als het moet om vervolgens om 08.00, 09.00 uur weer op te staan. Dan zit ik met mijn mobieltje op de bank zo urenlang verhalen weg te tikken waarbij human interest verhalen mijn voorkeur genieten.
Maar ook de uitwerking van bezoeken aan de KNRM dag, de Dag van de Garnaal, een stekjesmarkt plus een bezoek aan een voetbalwedstrijd zoals ik die afgelopen zaterdag afgelegd heb, worden in de avond- en nachturen weggetikt. Ik werk zelf graag vanuit huis maar de redactie is gevestigd aan Het Aanleg in Winsum.
Samen met Sarah Stiles en Ina Spijk ben ik nu bezig om een radio- en televisiekanaal van de grond te krijgen. De Stichting Lokale Zender Het Hogeland hebben we hiervoor al opgericht. En nu maar hopen dat ons dit initiatief (snel) gegund wordt.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik moet er niet aan denken om met pensioen te gaan, het liefst ga ik zo lang mogelijk op deze manier door. Je snapt dat van verveling absoluut geen sprake is. Naast het schrijven, mag ik ook graag wielrennen kijken (ik bezoek ook jaarlijks wel een koers) en vissen. En ik wandel graag met Meneer Jansen, mijn Bordeauxdog van vijf jaar oud.
Met hem kan ik hele gesprekken voeren, wat dat betreft is hij mijn beste therapeut. Kijk, dankzij Nicky ben ik een beter mens geworden, milder ook. Bij Meneer Jansen kan alle shit er uit, hij heeft toch geen weerwoord.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat ik Nicky ben tegengekomen, ze past precies bij mij. Ik wist niet dat de liefde zo mooi kon zijn….
En de dieptepunten?
Mijn jeugd heeft mij lang achtervolgd. In het begin schaamde ik mij er zelfs voor. Onlangs heb ik er een aantal lezingen over gegeven aan de universiteit. Het is dus bespreekbaar geworden. Drie jaar geleden kreeg Nicky te horen dat ze kanker had. Ik moest terugdenken aan de titel van mijn boek ‘Op de drempel van geluk’. Het zou toch niet zo zijn dat ik de ware liefde kwijt zou raken, vlak nadat ik hem gevonden had?!
Ik weet nog dat ze de eerste chemozak aangesloten kreeg. Ik moest janken jongen, janken….. Nicky heeft toen aan de verpleegster om een pen en papier gevraagd waardoor ik al mijn emoties van mij af kon schrijven. Dit is door het ziekenhuis verder uitgewerkt en hangt nu als epistel in de chemokamer. Gelukkig is ze inmiddels schoon en weer aan het werk, hoewel het haar nog wel de nodige energie kost om de dagelijkse dingen op te pakken.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Nicky vond mij mooi zoals ik was toen ze mij leerde kennen maar ik besloot toch om er alles aan te doen om haar te behouden. Dat ging ver in mijn geval. Want ondanks dat mijn bloeddruk, suikergehalte, cholesterolwaardes enz. goed waren, besloot ik begin vorig jaar om tot een maagverkleining over te gaan.
Daar heb ik een jaar spijt van gehad maar inmiddels gaat het een stuk beter, ik krijg mijn energie weer terug. De operatie heeft in elk geval geholpen, ik ben 62 kilogram kwijt geraakt. Of te wel, ik weeg één Meneer Jansen minder en voel me er nu goed bij.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Opa worden lijkt mij helemaal geweldig, ik heb er zelfs een premie opgezet. Maar schijnbaar wordt er nog niet genoeg gas gegeven, ik wacht maar rustig af…..
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik heb inderdaad spijt van dingen maar ga er verder niet op in.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Dat vind ik een moeilijke vraag, saai is mijn leven nooit geweest. Alles afwegende ga ik ook zeker voor een voldoende. De afgelopen 5, 6 jaar was het leven meer dan de moeite waard. Maar mijn jeugd draag ik altijd met mij mee. Ik zie en voel bijvoorbeeld direct wanneer kinderen het niet goed hebben. Misschien is dat ook wel mijn grootste drive om een radio- en televisiezender van de grond te krijgen. Om allerlei (mogelijke) misstanden aan de kaak te stellen……
Wilt u verder nog iets kwijt?
Je vindt het waarschijnlijk moeilijk om op te schrijven maar ik mag je verhalen altijd graag lezen…..