Het zal woensdagavond net na tienen geweest zijn toen ik tegen de vrouw zei dat het allemaal best wel wat spannender zou mogen worden. Succes went snel waarschijnlijk. Gewend aan zinderende returnwedstrijden tegen eerst Real Madrid en later Juventus leek het na een 2-0 voorsprong in de rust tegen Tottenham al heel vroeg een kat zonder nauw in het bakkie te zijn. Dat viel vies tegen….
Want ik het nog niet gezegd of het stond 2-2. Ik had mijn zin gekregen, de slotfase was bloedstollend. Maar daarbij was het niet de bedoeling dat er nog een goal zou vallen in de allerlaatste seconden. In the dying seconds van de wedstrijd inderdaad. Maar hoe anders ging het. Tergend langzaam schoof Moura de bal naar de linkerhoek van de tevergeefs grabbelende Onana. Die nacht sliep ik niet heel lekker. Bij het wakker worden kreeg ik een onbehaaglijk gevoel. Zo dichtbij maar toch verder weg dan ooit…..
Als ik dit verhaal over een jaar nog eens teruglees en dan misschien wel weer herplaats, zal ik mij vast in de armen knijpen. Stond Ajax in de halve finale van de Champion League en was het daarbij een seconde verwijderd van nog meer moois? Onvoorstelbaar inderdaad. Wat hebben we genoten dit seizoen. Ik weet nog dat de Europese campagne begon toen ik nog op vakantie was in Frankrijk. Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden. Wat, nog even negen weken doorploeteren en we mogen alweer. Op naar de Belgische Ardennen voor hopelijk het nodige natuurschoon en vakantieontspanning….
Of is het toch nog te vroeg om mij hier al op te verheugen? Verzoek ik de goden alweer? Want ook in negen weken kan er natuurlijk heel veel gebeuren. Toch staan er zo op het oog de nodige leuke dingen op het program en in de planning. Er ligt dus vast wel wat moois in het verschiet. Dauwpop, barbecues, bijzondere mijlpalen, de slotdag en het Bedrijvenvoetbal bijvoorbeeld. Leuke events om je op te verheugen. En wat gaat Duncan doen op het Eurovisiesongfestival? Die gaan we toch niet winnen? Dat is ja nog veel langer geleden dan de Champions League-winst. Toch staan we by far bovenaan bij de bookmakers.
Ergens weet je dan ook dat het om de laatste loodjes gaat. Dat het seizoen 2018/2019 er al weer bijna opzit, zowel op sportief als werkgebied. Zo ben je bezig met de voorbereidingen van weer een editie en zo sla je al weer aan het evalueren. Wie stopt de tijd nou eens? Ik niet in elk geval. Zo leek vorige week een relatief rustige week te worden. Maar een preventief ziekenhuisbezoekje met pa en een AED-controle op de vrijdagmiddag maakten het toch net even weer aans dan aans.
Doet niks, dan weet je weer dat het leven zich niet laat plannen. Zo dreigde de vrouw bijvoorbeeld haar baan te verliezen. Maar inmiddels staan er weer enige seinen op groen en maakt ze meer werkuren dan ooit. En ook voor de oudste liggen drukke weken in het verschiet met stages naar Ameland, Texel en de Belgische Ardennen. Die wordt ook geleefd de komende weken. Maar het is vast heel leerzaam. Weer een stapje verder naar een zelfstandig bestaan. Zonder bonusvader om haar heen die regelmatig moppert dat ze haar spullen op moet ruimen.
Iets wat ook de jongste wat vaker zou moeten doen. Maar die maakt zich er niet zo druk om. Ook niet om haar cijfers overigens. Daarbij er op vertrouwend dat het uiteindelijk allemaal wel goed zal komen. Niks geen ruime marges opbouwen waardoor je je nog een foebeltje kunt veroorloven. Nee hoor, gewoon met de hakjes over de sloot doorgaan. Wat mij betreft ook iets van de goden verzoeken maar hopelijk wordt hier begin juli smakelijk om gelachen….
Nog even doorbijten dus. Uiteindelijk komt het allemaal wel weer goed toch? Dit verhaal nadert ook zijn einde. En dat terwijl ik er na twee alinea’s nog een hard hoofd in had of er wel weer wat zinnigs op papier zou komen. Misschien is dat ook wel niet gelukt. Maar ik laat het er maar bij. Tot volgende week maar weer wat de persoonlijke beschouwingen betreft. IJs en weder dienende natuurlijk….