Het zal twee jaar geleden geweest zijn dat de vrouw en ik gezellig buiten een kopje koffie zaten te drinken terwijl de zon ons toe straalde. ‘Ik wil eigenlijk de tuin wel aanpakken!’, aldus Miranda. Ik ging er niet al te diep op in en mompelde zoiets van eerst maar eens een nieuwe keuken. Die is inmiddels al weer dik een jaar geïnstalleerd. De tuin die bleef er aanvankelijk bij.
Alhoewel. Toen ik in augustus 2017 terugkwam van een mooie fietstocht was er een begin gemaakt met het spitwerk. Wat een klein stukje zou moeten worden om te kijken of het zou lukken, werd al snel een groot stuk waardoor je eigenlijk niet meer terug kon. En dus deden we om en om wat spitwerk zodat van het gras dat zich zeventien jaar gehandhaafd had, niets meer terug te zien was.
Daar bleef het bij in het eerste jaar. Een longembolie en hartritmestoringen voorkwamen de voortzetting van wat een mooie, nieuwe tuin zou moeten worden. Tussen de kleibulten door, vierde de onkruid welig hoogtij. Mijn familie krabde zich wel eens vol ontzetting achter de oren: “Wat is er wel niet met jullie tuin gebeurd?!” Een terechte vraag. Het was ook net alsof een kudde mollen een grasbaanrace georganiseerd hadden in onze tuin. Ook de buren keken wel eens hoofdschuddend over en door de schutting. Zou het ooit nog wat worden?
Vorig jaar kwamen we weer een stapje verder. Mini kraandraaier Jeroen verwijderde vakkundig de toplaag uit de achtertuin. Met een vergrelde kop had ik eerder al een te groot stuk uit onze coniferenhaag gesnoeid, bang dat ik was dat de kraan niet achter het huis zou kunnen komen. Met als gevolg een grote, kale plek als blijvende souvenir aan dit bijzondere avontuur.
Het was dringen en wringen geblazen maar uiteindelijk bleek het een fluitje van een cent te zijn om die kraan achter het huis te krijgen. Na het overtollige grond afgevoerd te hebben naar de Onderdendamsterweg, kreeg het geheel al een heel ander aangezicht. Zwager Marten was eerder al te keer gegaan met zijn kettingzaag alsof het een lieve lust was, daarmee allerlei struiken en overhellende boomtakken van de achterburen een kopje kleiner makend.
Daarna was het wachten geblazen op de zanger die zich ook bekwaamd heeft in het plaatsen van schuttingen. Ook voor hem was het een fluitje van een cent om de plankenstroom te verwerken tot twee schuttingen. Het was net alsof we hiermee de hoeveelheid tuin een stuk vergroot hadden. En dankzij wat ingeweven gaaswerk konden we ook nog mooi even bij de buren blijven gluren. Helaas was het toen al eind september, de herfst lag op de loer en we besloten het hier eerst bij te laten. Af en toe volgde nog wat spitwerk en de dikste onkruid werd verwijderd. Het leek al iets meer op de tuin die de vrouw voor ogen had, maar we waren pas halverwege.
En dus werd ze in maart al weer enigszins onrustig. Er werden van twijghout twee bloembakken in elkaar gevlochten en internet werd afgestruind naar tegels voor een terras. Het zouden er zelfs twee worden waarbij de b-keus tegels ook echt b-keus bleek te zijn. Soms braken ze van pure ellende al bij het optillen in tweeën waarbij ik al jodelend een brokstuk op mijn tenen opving. Tussendoor had ik bij buurman Ite al zwarte grond gescoord en ook een kuub zand was binnen de kortste keren verkruid. Het was tijd voor de finishing touch.
Deze volgde tijdens de warme paasdagen. Allereerst werden de terrassen gelegd onder leiding van de architect en haar broer met mijn persoontje voor het domme sjouwwerk. De terrassen vielen iets kleiner uit door de hoeveelheid kapotte tegels. Gelukkig had de vrouw een vooruitziende blik gehad en meer grasrollen besteld. Uiteindelijk konden die op twee na uitgerold en ingesneden worden in de achtertuin. En zeg nu zelf, het is een plaatje geworden toch? Goed, een echte vakman zal hier en daar zijn of haar wenkbrauwen wel eens gefronst hebben maar wij zijn er zeer tevreden mee.
Nu nog wat sproeien en zand in vegen en de klus zit er op. Twee jaar na de eerste snode plannen mag de zomer wel komen. Nu nog een loungeset voor het betere zitwerk en klaar is Kees. Het heeft wat zweetdruppels, spitergernissen en hoofdbrekens gekost maar dan heb je ook wat hoor. Twee jaar na dato kunnen we binnenkort eindelijk genieten van alle inspanningen. Mien (achter)toentje vol met diverdoatsie is klaar. Wat rest is het grote genieten en uiteraard het nodige grasmaaiwerk. En mocht er nog iemand belang hebben bij puin/stenen of (gescheurde) tegels (zie laatste foto), deze zijn gratis af te halen……