Het was een prachtige junidag in 2018 toen ik op een morgen al om 05.30 uur op mijn fietsje stapte waardoor ik rond 06.30 uur in Garnwerd was. Daar genoot ik aan het water voor Café Hamming van mijn watertje en een plakje brood waarna ik weer fris en opgewekt verder kon. Groot was de wederzijdse verbazing toen ik oud-collega Wietse tegenkwam in de auto. Hij had een goede reden om er te zijn. Wietse woont immers in Garnwerd en was op weg naar het werk, naar Vast Banket.
Na even over koetjes en kalfjes gepraat te hebben, volgde de vraag of ik het al gehoord had. Dat ik niet moest schrikken. Want het was een week er voor net bekend geworden dat Garmt ernstig ziek was. ‘De hele fabriek is er ontdaan van’. Ook Garmt was slachtoffer geworden van die verschrikkelijke k-ziekte. En wel eentje met een niet al te lange levensverwachting…..
Het was nog steeds een prachtige dag maar mijn mindset was anders geworden. De rest van de dag schoot de trieste mededeling herhaaldelijk door mijn hersenpan. Dat ergens niet heel ver weg een bom was ingeslagen. Garmt was net als ik een jonge hond toen we bij de koekjesfabriek begonnen. Bij mij lag de connectie er via broer Wiebrand die kameraad was met een van de directeuren. Garmt was de zoon van chauffeur Gerrit en kreeg via die weg ongetwijfeld een warme aanbeveling.
Aanvankelijk hadden we niet veel met elkaar van doen. Garmt werkte in de inpakafdeling en ik in de bakkerij en dit waren toen nog twee gescheiden werelden. Maar op personeelsfeestjes raakten we wel eens aan de praat. Beiden hielden we wel van de gezelligheid en dus vonden we elkaar wel eens aan de bar onder het genot van een biertje. Toen ik op het bedrijfsbureau terechtkwam werden de contacten wat intensiever.
Ik mocht graag met een nieuwe planning bij hem langs gaan. Waar andere lijnchefs nog wel eens kritische vragen stelden of een klaagzang afstaken, ging Garmt er blijkbaar vanzelfsprekend vanuit dat er goed over de te draaien volgorde en de ingeplande orders was nagedacht. Ook spoedorders waren geen probleem. ‘Dat regel ik veur die!’ En weg was hij al om nieuwe folie en etiketten op te halen. Later was hij zelfs tijdelijk op het bedrijfsbureau werkzaam, waarom en waarvoor weet ik niet eens meer. Rustig en onverstoorbaar ging hij altijd zijn gang.
Tussendoor hield hij ook nog even zijn vrachtwagendiploma’s, net als pa. En dan kon het maar zo gebeuren dat hij niet in de inpakafdeling aan het werk was maar koekjes rondbracht door heel Nederland. Dat tekende de veelzijdigheid van Garmt die, wat ik later nadat ik er al niet meer werkte vernam, ook moeiteloos op een andere locatie ingezet kon worden of ex-collega Henk op het bedrijfsbureau verving toen hij ook een keer met vakantie wilde. Na mijn Vast Banket tijd heb ik Garmt niet meer gezien noch gesproken.
Natuurlijk heb ik na Wietse zijn mededeling wel eens nagedacht over een kaartje. Maar wat in vredesnaam hierop te schrijven? Af en toe ving ik wel eens een hap en een snap over zijn gezondheidstoestand op. Maar dat waren geen positieve berichten. Een etentje met zijn collega-lijnchefs en volgens mij nog een bezoek aan Barcelona, een van zijn favoriete steden. Hopelijk lichtpuntjes in een heel zorgelijke tijd….
Afgelopen weekend was het Pasen, het feest van de wederopstanding. Een prachtig weekend vol met zonneschijn en oplopende temperaturen. Ik was er zondag al vroeg bij om Dusty uit te laten. Die vervolgens enthousiast naar ‘kleine Dusty’ toeliep voor een warme begroeting. De nog jonge labrador van Vast Banket chauffeur Gert Jan met precies dezelfde kleur vacht. ‘Hest al heurt dat Garmt overleden is?’ Het kwam als een donderslag bij heldere hemel. ‘Hij is gisteren begraven’. Een ruime VB-delegatie was heen geweest om hem de laatste eer te bewijzen….. De jonge honden waren nog steeds enthousiast naar elkaar toe, het was nog steeds een prachtige eerste Paasdag maar mijn mindset werd weer anders.
Wat een verdrietig nieuws. Binnen een jaar na de diagnose had de k-ziekte genadeloos toegeslagen. Garmt mocht maar 44 jaar worden. Vast Banket verliest volgens mij een trouw en veelzijdige werknemer. Alle personeelsleden een prettige collega om mee samen te werken. Wat zal men zich in de fabriek vorige week weer ontdaan gevoeld hebben. En wat te denken van de (naaste) familie en vrienden? Sterkte allemaal! Wat rest is een lege plek maar hopelijk ook prachtige (werk)herinneringen aan een mooi mens…..