Het zal een jaar of vijf geleden zijn dat ik mijn intrede deed op het Middelstumer sportpark. Onze zoon had zijn zwemdiploma op zak en mocht een nieuwe sport uitkiezen. Hij had zijn ogen laten vallen op de groene mat met twee doelen en een witte stip in het midden. Als ouders zagen we ons nog niet elke zaterdag aan de kant staan, dus deden we eerst verwoede pogingen om hem op andere gedachten te brengen. Een kijkje bij judo en een paar proeflessen bij tennis zorgden er niet voor dat hij van gedachten veranderde.
Ondanks zijn natuurlijk aangelegde backhand bij tennis, lonkte niet het gravel maar het groene veld. We meldden hem daarom aan bij VV Middelstum. Ik kan me de eerste wedstrijd in Middelstum nog goed herinneren. Dat ik daar rondliep ging natuurlijk niet onopgemerkt voorbij. Als oudste dochter van Jan Orgel en Truus Trompet, zoals Bert Koster ze ooit noemde in een voetbalkrantje, hoorde ik daar natuurlijk niet helemaal thuis.
Want zo voelt dat, als je uit een muzikaal gezin komt en echt geen enkel verstand van voetbal hebt. Ik ben zelfs bang voor de bal. Maar ik stond trots daar bij de F-jes aan de kant. Je kunt me alles wijsmaken rondom de regels op het veld. Deze moeder ziet écht niet wat nou buitenspel is of wat nou een corner veroorzaakt.
Die eerste zaterdag, bij die thuiswedstrijd, kreeg ik dan ook de vraag van Bert hoe de tussenstand was van de F-jes in de rust. Oh ehhhh, 2-0!, zei ik overtuigend. “Ze staan dus voor!”, aldus Bert. Nou nee, ze staan achter met 2-0. Waarop Koster met zijn hoofd schuddend mij aankeek….je bedoelt dus 0-2! ‘Most nog wel wat leren Zuudhof’, was vervolgens zijn antwoord. En inderdaad, van voetbal moest ik toen nog heel veel leren.
Het is heel bijzonder om te zien dat bepaalde gaven bij het uitvoeren van hobby’s echt wel genetisch bepaald zijn. Bepaalde families zijn gek op voetbal of alles wat maar met sport te maken heeft. En als je ergens veel van houdt, dan verbindt dat ook absoluut. En voelt de voetbalvereniging als 1 grote familie. Een familie waar je je thuis voelt en graag iedere week naar toe gaat om te trainen en op zaterdag de wedstijd met elkaar te beleven. Maar als a-sportieve vrouw zal ik altijd een beetje een ‘stiefdochter’ zijn daar aan de zijlijn. Een wedstrijd bekijken van onze zoon doe ik regelmatig en met heel veel plezier, maar meestal zijn in huize Zuidhof de zaterdagen op een andere manier ingevuld.
Een middagje of avondje ‘toet’n’, dat zit ons meer in het bloed. Iets met die genen die doorgegeven werden. Van mijn opa, naar mijn moeder, weer naar mij en inmiddels onze oudste dochter, werd het koperblazen doorgegeven. En inmiddels ben ik ook getrouwd met een trompettist. Deze maand bestaat onze fanfare precies 100 jaar! Daar waar mijn voorouders de club hebben opgericht mogen wij nog iedere dag genieten van het talent wat ons gegeven is.
Wat de voetballers graag met een voetbal op het veld doen, doen wij met onze bugel, trompet, trombone en saxofoon op vele zaterdagen in het jaar. Het is veel en vaak, maar het geeft veel terug. Want het bespelen van een instrument dat moet iedere dag gebeuren, wanneer je goed wilt worden en blijven. Elke dag weer werken aan de techniek van de noten en aan de klankbeheersing van je instrument. Elke dag beetje bij beetje het muziekwerk beter onder de knie krijgen. Maar dat is niet erg, want als je ergens veel van houdt dan geeft dit energie en verbindt dit.
De sporters zullen dit wel herkennen, want als je ergens goed in wilt blijven dat moet je hier ook iedere dag aan werken. En uiteindelijk is de fanfare ook 1 grote familie, net als de voetbalvereniging. Elk met hetzelfde doel. Samen presteren op een zo hoog mogelijk niveau, maar met veel plezier en ambitie je hobby beoefenen. Dat is het belangrijkste. En als je dit al jaren achtereen met elkaar doet dan beleef je heel veel met elkaar.
Net als in een echte familie beleef je hoogtepunten, maar ook dieptepunten. Jaren van voorspoed en grote prijzen. Maar ook jaren van hard werken, soms tegenwerken, en keihard vechten om je hoofd boven water te houden. Maar met veel doorzettingsvermogen en de genen die je hebt gekregen om die zo geliefde hobby uit te voeren, komt de vereniging veel ten goede. En mag ik trots zeggen dat ik mijn voorouders dankbaar ben voor de genen die ze me hebben doorgegeven om elke dag met veel plezier muziek te mogen maken.
Afgelopen zaterdag mochten we weer lekker ‘dubbelen’. ’s Ochtends vroeg eerst gezellig langs de lijn in Winsum. Nog steeds niet snappend wat buitenspel is….. En ‘s middags gaven we een leuk optreden in een Drents dorp. En zo houden we de verenigingen in ons dorp bloeiend en boeiend!