Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Albert Heidema, ik ben op acht april 1953 geboren in het ziekenhuis in Groningen. Opgegroeid in Delfzijl in een ambtenarengezin dat uit vier personen bestond. Mijn vader werkte als douanerechercheur in de regio Noord-Nederland. Een onderdeel van de belastingdienst, dus uiteindelijk werkzaam bij de rijksoverheid, bij het departement Economische Zaken.
Ik heb tot mijn twintigste in Delfzijl gewoond, op vier plekken. Daarna volgde ik opleidingen in Apeldoorn en Zutphen en woonde ik daar ook intern. Mijn eerste baan bracht mij naar Alphen aan den Rijn. Na zes jaar had ik het werk en het westen wel gezien en heb ik overplaatsing naar Appingedam aangevraagd.
Ik denk dat wanneer je tien Groningers die in het westen werken vraagt wat ze het liefst willen dat acht dan wel weer terug willen naar hun roots. In 1981 ben ik in Appingedam gaan wonen, aan de Klaprooslaan. Vlakbij Delfzijl inderdaad, de plek waar ik ben opgegroeid. Het is er prima wonen.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben getrouwd met Dineke Heidema-Koerts. Toen ik haar in het ziekenhuis leerde kennen was het van mijn kant liefde op het eerste gezicht. Bij haar duurde dat wat langer, ik heb dus flink mijn best moeten doen. Het huwelijk heeft ons een zoon geschonken. Hij woont ook in Appingedam met zijn gezin, en inmiddels zijn we opa en oma van twee kleinkinderen.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik kom uit een uniformengezin. Mijn vader zijn job weet je inmiddels, mijn broer werd luitenant-kolonel bij de landmacht. Zo verwonderlijk was het dus niet dat ik naar de opleiding Rijkspolitie in Apeldoorn ging maar het was wel mijn eigen keus. Ik ben er met mooie cijfers geslaagd. Wellicht de reden dat ik werd geselecteerd voor een bijzondere opleiding aan de rechercheschool in Zutphen waar ik door Amerikanen opgeleid werd voor DIA, Drugs Informance Administration.
Ik was 22 toen ik hier mee klaar was en kwam dus in Alphen aan den Rijn te wonen. Ik ging bij de politie op Schiphol te werken, bij de Dienst Luchtvaart. Deze dienst hield zich bezig met de opsporing van verdovende middelen en vuurwapens. In 1981 volgde dus de overplaatsing naar Appingedam. Daar hield ik mij bezig met de opleiding van nieuwe agenten die eerst aan de hand van een ervaren agent een half jaar ervaring opdoen om de fijne kneepjes van het vak te leren.
In 1982 ging het goed mis met mij. Tijdens een wilde achtervolging klapte ons VW-busje frontaal op een vrachtwagen. Mijn vrouwelijke collega, net twee dagen in dienst, kwam er redelijk goed vanaf gelukkig. Zelf heb ik zeven jaar op bed moeten liggen waarvan drie jaar in een ziekenhuis. In totaal heb ik 33 operaties moeten ondergaan. Ik lag dus helemaal in de kreukels.
Op de een of andere manier ben ik tijdens die periode hersteld verklaard. Zelf heb ik daar weinig van meegekregen want ik kreeg zware medicijnen toegediend. Zo hebben ze mij een jaar lang om de vier uur methadon toegediend want ik verging van de pijn. Pas na heel veel onderzoeken kwam men er in het Radboudziekenhuis in Nijmegen achter dat ik aan bloedvatendistrofie lijd. Door de trauma die ik aan het ongeluk heb overgehouden verwijden en vernauwen de bloedvaten zich vanzelf en daar is verder niets aan te doen. Wel heb ik psychologische hulp gehad waardoor ik geleerd heb om met de pijn om te gaan maar ik moet wel met alles nadenken wat ik doe.
Toen ik in 1991 enigszins opgekrabbeld was, kreeg ik eervol ontslag en moest ik re-integreren. Achteraf had ik mij af moeten laten keuren en vrijwilligerswerk moeten gaan doen. Want ik moet nu rondkomen van een invalidenuitkering van een kleine zeshonderd euro in de maand. Maar mijn plichtsbesef stond mij destijds in de weg. En zo lukte het toch om van mijn hobby mijn werk te maken. Ik ben namelijk al jarenlang een liefhebber van gedestilleerde wijnen en whisky en heb daar vervolgens ook diverse opleidingen voor gevolgd. Daardoor werd ik bedrijfsleider bij een grote wijnhandel in Groningen en op het laatst via Hanos inkoper van gedistilleerde dranken uit het buitenland.
Een buitengewoon boeiende en leuke tijd die bijna twintig jaar geduurd heeft. Met veel bezoeken aan het buitenland, waaronder natuurlijk vaak naar Frankrijk voor de wijnen en naar Schotland voor de whisky’s. In 2009 ging het helaas weer helemaal mis met mij op lichamelijk gebied waardoor het werken niet meer lukte. In 2012 ben ik in Duitsland geopereerd door een van de beste neurochirurgen in Europa. Onderin mijn rug werd staal geplaatst en na deze operatie moest ik een jaar lang op bed liggen. Daarna volgde nog een operatie en weer kostte de revalidatie mij een jaar.
Maar door deze staaltoevoegingen in mijn onderrug is mijn gezondheidstoestand gestabiliseerd. Betaald werk zit er niet meer in maar ik heb de laatste jaren wel proeverijen georganiseerd en trainingen, cursussen en presentaties gegeven op het gebied van wijn en whisky. Ook heb ik de Damster Spirit Festival opgericht. Een festival met alle mogelijk denkbare alcoholische dranken en alles wat daar aan verwant is.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik mocht vroeger graag sporten met wielrennen en schaatsen als favoriete bezigheid. Op bestuurlijk gebied heb ik mij ook voor diverse verenigingen ingezet. Zo was ik een van de eerste leden van de ijsclub Wirdum. Ook ben ik bestuurlijk actief geweest bij de jeugdkerk en de woningbouwvereniging. Toen ik nog bij de politie zat, was ik in de personeelsvereniging actief. Het ligt mij dus wel om dingen te regelen.
Vorig jaar hoorde ik van de hongerstaking van enige mensen, vlakbij het Centrum voor Veilig Wonen. Ik werd nieuwsgierig naar de motieven en ben er gaan kijken. Het heeft mij zo aangegrepen dat ik niet veel later de begeleider van deze stakers ben geworden. Ook regelde ik het hele logistieke gebeuren rond de toeschouwerstroom die op gang kwam en ik werd als persvoorlichter naar voren geschoven.
Daaropvolgend werd ik voorzitter van ‘Ons laand, ons lu’. Een onafhankelijke stichting en actiegroep die zich inzet voor het lot en de toekomst van Groningen en alle Groningse gedupeerden. Wij voeren niet alleen actie maar doen ook onderzoek en metingen. Veel onderzoekswerk dus maar ook veel overleg met gemeenten, de provincie en de betrokken ministeries inclusief minister Wiebes. Wij opereren met zes vrijwilligers vanuit de Solwerderstraat 42 in Appingedam en daar ben ik zes dagen in de week te vinden van 09.00 tot 21.00 uur.
Ik ervaar enorm veel persoonlijk leed. Bij ons in het pand komen mensen langs met de nodige psychisch leed voor bijvoorbeeld een persoonlijk praatje. Ze kunnen hier hun verhaal kwijt. We hebben korte lijntjes indien aanvullende psychische zorg vereist is. Ik vind het mooi dat ik dit voor mensen kan doen, dat ik weer dienstbaar kan zijn.
Mensen uit de hele omgeving weten ons te vinden, ook voor zorg en advies, waarbij het zwaartepunt wel ligt op de inwoners uit de gemeenten Delfzijl en Appingedam. Wat mijn vrouw hier van vindt dat ik alle dagen weg ben? Dat is geen probleem hoor. Na een jarenlange ziekbed inclusief persoonlijke verzorging, vindt zij het niet erg dat ik weer alle dagen op pad ben. Maar ze komt regelmatig langs hoor om te kijken hoe het gaat.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat ik Dineke heb leren kennen en dat we samen een zoon en twee kleinkinderen hebben gekregen. Beide kleinkinderen zijn inmiddels getrouwd. Ik vind iedere dag wel een hoogtepunt. Om het feit dat ik er ben en kan functioneren en iets voor andere mensen kan betekenen…..
En de dieptepunten?
Dat ik een lang ziekbed plus de nodige zware operaties heb gehad, daar word je niet vrolijk van. En dat de rijksoverheid mij zo hard heeft laten vallen. Je bent bij hen echt een nummer. Doe je je werk goed dan is er niets aan de hand. Anders ben je al snel lastig. Wat dat betreft is het een van de slechtste werkgevers die je kunt treffen.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik denk dat je inmiddels al genoeg bijzondere verhalen hebt gehoord. Ik maak mij zorgen om onze jeugd, zij krijgen heel veel mee van alle aardbevingsellende in onze provincie. Laatst zag ik drie meisjes met een omhooggestoken middelvinger. Ik was benieuwd naar hun verhaal en ben met ze in gesprek gegaan. Dan kom je er achter dat hun ouders onderling ruzie krijgen door de hele aardbevingsproblematiek. Misschien wel door alle financiële problemen die er achter weg komen.
Ik praatte onlangs nog met iemand van de GGZ, dat er inmiddels in onze provincie duizenden mensen zijn die psychische hulp nodig hebben. En dat zijn de bekende gevallen, kun je nagaan hoe groot de laag is die er nog omheen zit en die alles in stilte ondergaan.
Ach, er is zoveel onvrede in Nederland en zeker in onze provincie. Na de provinciale verkiezingen raakte ik in gesprek met een raadslid die het onbegrijpelijk vond dat het Forum voor Democratie zoveel stemmen had gekregen. Maar daar zijn zoveel proteststemmen bij. Den Haag en Europa laat hun oren veel te veel hangen naar de wensen van grote bedrijven en het grootkapitaal. Het begint er steeds meer op te lijken dat zij de daadwerkelijke macht hebben…..
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Heel simpel, een keer zorgeloos op vakantie gaan. Maar gelukkig gebeuren hier ook hele leuke dingen hoor, er wordt soms smakelijk gelachen in dit pand. Het is dus niet alleen maar kommer en kwel.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van, ook deze vraag kan kort maar krachtig afgehandeld worden. Ik heb altijd weer een gerichte invulling voor mijzelf en mijn directe omgeving kunnen creëren.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Je lijkt wel een dokter man, die vraagt mij ook altijd om een pijncijfer. Heel veel dingen hadden anders gekund, ik hou het bij een zeven.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Denk een beetje om de mensen in je directe omgeving, om de mensen in dit gebied. Die zijn belangrijk, niet het groot kapitaal. We hebben het nog niet eens over de voedselbanken gehad, dat is toch ook triest dat die er nog moeten zijn. Geef de mensen een waardig inkomen en bestaan.