Jos Jansen op de Haar
In mijn tijd als voetballer in de zaterdag 4e klasse C heeft Jos Jansen op de Haar een belangrijke rol gespeeld. Net uit de A-junioren van het stad-Groninger Astrea besloot ik als 18-jarige over te stappen naar vv Noordwolde. In mijn eerste seizoen leerde ik Jos kennen als verslaggever van eerst de Ommelander Courant en later de Noorderkrant. Hij was regelmatig in Noordwolde aanwezig om wedstrijdverslagen te maken.
In mijn tweede seizoen bij Noordwolde ben ik op een donderdagavond na de training vanuit de kantine telefonisch eens volledig leeggelopen tegen Jos over de belabberde instelling van mijn teamgenoten. Het moet smullen voor hem zijn geweest, want ik liet geen spaan heel van een aantal spelers die niet op de training kwamen en wedstrijden lieten lopen.
Hoe anders was het een jaar later in 1989. In een enorme strijd met De Pelikanen werden we met vv Noordwolde op de laatste speeldag kampioen van de zaterdag 4e klasse C bij CVVB door met 0-2 te winnen. Ik herinner me nog dat we Jos bij het verlaten van Sportpark Bedum als tegenligger tegenkwamen en hij door het open raampje aan ons vroeg hoeveel het geworden was. Omdat ik als voorstopper beide treffers maakte, belde Jos mij later op en nodige mij uit voor een interview voor de Noorderkrant. We spraken af op een terras op de Grote Markt in Groningen. Het werd een gezellige middag waarbij ik Jos leerde kennen als een leuke man met heerlijke humor.
Jos was ondertussen trainer geworden van vv Stedum. Hij promoveerde met die ploeg vanuit de GVB naar de 4e klasse C door een ruime zege bij De Wilper Boys. Met Noordwolde deden wij het prima als debutant in de 3e klasse. Door problemen binnen de selectie besloot ik in november 1989 samen met nog een paar spelers te vertrekken bij Noordwolde. En toen zat ik in november ineens thuis. Het verlangen naar prachtige derby’s en de voetbalsfeer in Noord-Groningen deden mij besluiten om na een tijdje in de telefoon te klimmen en Jos Jansen op de Haar op te bellen.
Ik gaf bij hem als trainer van vv Stedum aan dat ik graag bij hen wilde komen spelen. Ik kende de spelers Menko Swieringa en Wim van Zanten van het McDonalds Regioteam en ook Pieter Smit kende ik van school. Jos gaf aan het in de groep te gooien en zou mij terugbellen. Na enkele dagen gaf Jos aan dat ik welkom was en zat ik wekelijks in de trein van Groningen naar Stedum en weer terug. De overschrijving was nog wel een dingetje en na diverse brieven richting de KNVB was ik vanaf 8 februari 1990 speelgerechtigd voor Stedum.
Er stonden direct twee derby’s op het programma. Eerst thuis tegen De Fivel en de week daarop uit tegen Middelstum. Tegen De Fivel maakte ik mijn debuut. We wonnen met 1-0 door een doelpunt van Marcel Hermelink. Een week later speelden we tegen Middelstum. Topscorer Wim van Zanten was op wintersport. Jos beloofde voor de wedstrijd in de kleedkamer dat bij winst het basisteam de week daarna weer zou starten. We wonnen met 0-2.
Dat betekende dat we een week later zonder Wim van Zanten gingen starten. Daar was Wim niet blij mee en hij kwam niet opdagen bij de wedstrijd. Jos liet het er niet bij zitten en maakte er werk van. Wim was weer welkom bij de selectie maar moest dan wel op de bank beginnen. Uiteindelijk vonden Jos en Wim elkaar na enkele weken en bij een 1-1 stand viel Wim in en zorgde met twee treffers voor de 3-1 eindstand tegen Potetos.
Ondertussen was ik verhuisd naar Bedum en reed regelmatig met Jos mee vanuit Bedum naar Stedum. Hij kwam dan met de groene Opel Kadet aanrijden. Ik moest een plek zien te vinden op de stoel tussen alle kranten, folders en magazines die in de auto lagen. Ook moest Jos vaak de plantjes in zijn auto eerst nog water geven voordat we vertrokken naar de training of wedstrijd. Legendarisch.
Jos coachte in die tijd ook het Regioteam onder 21 jaar en kwam weleens een speler te kort vanwege blessures of ziekte. Hij vroeg mij dan om mee te spelen, ondanks dat ik inmiddels 22 jaar was. Het was een mooie periode met veel jonge talentvolle spelers en Jos die losjes en met humor het team motiveerde voor de diverse oefenwedstrijden. Ik weet zeker dat alle spelers het als een leuke periode ervaren hebben.
In 1991 vertrok Jos na een uiterst succesvolle periode bij Stedum naar CVVB. Omdat ik in Bedum woonde, vroeg hij of ik met hem mee ging naar CVVB. Ik twijfelde lang maar besloot toch mijn woord aan Stedum te geven. Nadat Jos mij toch nog een keer vroeg (hij wist niet dat ik mijn woord aan Stedum had gegeven), besloot ik alsnog naar CVVB te gaan. Dat was echter niet netjes naar de mensen van Stedum en heeft mij ook een tijdje een heel slecht gevoel gegeven.
Frappant genoeg speelden we een week later de beslissende nacompetitie wedstrijd met Stedum tegen uitgerekend CVVB. Twee spelers van Stedum, waaronder Wim van Zanten, wilden niet dat ik meespeelde. Voor mij een grote teleurstelling omdat ik ook in die wedstrijd alles wilde geven. Jos, leider Luit Timmer (wat een geweldige leider was dat!) en diverse andere spelers waren het daar niet mee eens waardoor ik gewoon speelde tegen CVVB.
Vlak voor tijd kopte in ook nog bijna de gelijkmaker binnen maar de bal werd van de lijn gehaald. Enkele dagen later kreeg ik een prachtige brief van Stedum-voorzitter Balkema. Daardoor kon ik de deur Stedum op een positieve manier achter mij dichtdoen.
Het seizoen 1991/1992 was het eerste bij CVVB. Ieder seizoen waren wij de favoriet voor de titel maar elk jaar kwamen we niet verder dan een 2e plaats en vaak lagen we er in de nacompetitie na 1 wedstrijd al uit. Daarop besloot het bestuur van CVVB dat het contract met Jos Jansen op de Haar niet verlengd zou worden. Dat was tegen het zere been van de spelersgroep. Met z’n allen kwamen we in actie en hebben een brief ondertekend voor het bestuur. Uiteindelijk werd onder druk van de spelersgroep alsnog besloten het contract met Jos met een jaar te verlengen.
Voorafgaand aan het seizoen 1993/1994 kreeg ik ineens een akkefietje met Jos. Via een medespeler begreep ik dat Jos van plan was een andere speler op mijn positie te proberen tijdens de voorbereiding. Op zich niets mis mee, maar ik baalde dat ik dat via iemand anders moest horen. Het was ook lullig voor Jos dat deze speler dat juist tegen mij vertelde. Daarop besloot ik het seizoen te starten in het 2e elftal van CVVB. Dat was een leuk team met veel jonge spelers.
Op de eerste speeldag speelde CVVB 1 op zaterdagavond thuis tegen De Fivel. Het werd 1-4 voor De Fivel en van binnen genoot ik daar van, zonder het te laten blijken. Na 5 wedstrijden had CVVB 1 al twee keer verloren en één keer gelijk gespeeld. Op woensdagmiddag trainde ik altijd mee met de A-junioren omdat ik op donderdagavond naar school moest en Jos had mij gepolst of ik wilde terugkeren in het 1e. In eerste instantie hield ik de boot af maar het mooie was dat Jos, net als destijds met Wim van Zanten, dit soort situaties wilde oplossen.
Na een goed gesprek in een lege kleedkamer hebben we elkaar een hand gegeven en gezegd dat we de hele situatie achter ons zouden laten. Een week later stond ik weer in de basis bij het 1e elftal. Het zat ook mee, want in de eerste drie wedstrijden maakte ik telkens een kopdoelpunt. Aan het einde van het seizoen werden we uiteindelijk kampioen van de 4e klasse C. Daarmee kreeg Jos een prachtig en verdiend afscheid bij CVVB. Met een titel kwam er een einde aan 4,5 jaar spelen onder Jos.
Ik heb altijd gezegd dat Bert Vos de beste trainer was die ik heb gehad. Maar iedere trainer kan op zijn manier een belangrijke rol spelen bij een team. Jos was een speciaal iemand die altijd in staat was om het team te motiveren. Hij organiseerde leuke uitjes, had humor, bedacht manieren voor het team om de spelerspot te spekken (zelfs uit zijn eigen portemonnee), was apart, kon af en toe ook uit zijn plaat gaan en bereidde zich op de gekste manieren voor.
Zoals destijds in Godlinze. De plaatselijke bevolking keek de dag voor de wedstrijd op toen ze ineens een man met een meetlint het veld zagen opmeten. Jos kon ons daardoor de volgende dag meedelen dat we bij uittrappen van Godlinze-keeper Oosting op onze eigen 16-meter moesten gaan staan omdat het veld zo klein was. Het klopte ook nog!
Het meest hilarische moment met Jos was wel ons bezoek aan Polen in november 1993. Nederland kon zich in Poznan kwalificeren voor het WK voetbal in de Verenigde Staten. Wij, Gert Weerd, John Laninga, Hendrik Bonnema, Jos Jansen op de Haar en ik, met z’n vijven er naar toe. Op maandagavond weg, een hotel voor drie nachten en Nederland met 1-3 zien winnen van Polen. Ruim 90% van het stadion was gevuld met Nederlanders.
Op vrijdag reden we terug in slechte weersomstandigheden. Kou, sneeuw en gladheid. Tot we het idee kregen om de zustergemeente van Bedum, het Poolse Zbaszynek, aan te doen. We wisten dat daar die middag een delegatie van Burgemeester en Wethouders van Bedum zou arriveren en wij besloten ons voor te doen als deze mensen. Na een barre tocht over slechte wegen, kwamen we aan bij het gemeentehuis van Zbaszynek. Jos Jansen op de Haar meldde zich bij het loket en gaf aan dat de delegatie uit Bedum (Burgemeester en Wethouders) gearriveerd was en dat hij de burgemeester was.
Alle deuren gingen open! We werden meegenomen naar de spreekruimte, kregen koffie, bier en wat te eten, de burgemeester van Zbaszynek schoof aan. Na drie kwartier en een volle buik bleek dat de echte delegatie had gebeld en aangegeven dat ze er bijna waren ….. Onze half lege flessen bier moesten we laten staan. De burgemeester van Zbaszynek gaf ons een hand en verzocht ons het pand te verlaten. Gierend van het lachen gingen we met het vaantje en speldje van Zbaszynek op weg naar Bedum.
Ik kom Jos nog wel eens tegen en dan hebben we het ook over de mooie tijd bij Stedum en CVVB. Hij mag trots zijn op zijn perioden bij deze clubs. Met beide werd hij kampioen en was er meerdere jaren trainer. Een fijn mens en ik ben blij dat ik onder Jos heb mogen spelen.