Diegene die niet onder een steen geleefd heeft de afgelopen dagen heeft ongetwijfeld meegekregen dat Sunsation weer van start gegaan is. Die uitspraak van de steen is overigens van Tino Martin afkomstig. Een van de trekpleisters van de Klimaatgroep Hollandse Avond die zaterdag als klapstuk op het programma staat. Ik had voor januari nog nooit van Martin gehoord maar heb bij mijn weten niet onder een steen geleefd. Wellicht had ik daar zaterdagavond wel even tijdelijk onder willen liggen want wat was het druk voor de muntenwagen……
Briefing
Hoe ik in die muntenwagen terechtkwam? Dat was voor mij ook een verrassing. Maar de VV Middelstum werd door het bestuur van Sunsation gevraagd om vrijwilligers te leveren en tussenpersoon Frans de Bont noteerde gretig mijn naam toen ik aarzelend aangaf dit wel voor een avond te willen. Die aarzeling lag niet in het feit dat ik het festival geen warm hart toedraag maar meer omdat ik een kleine honderd avonden met volle teugen genoten heb door het muziekfestijn als toeschouwer te bezoeken.
Daarbij las ik om 19.00 uur dat er geen kaarten aan de kassa meer te verkrijgen waren. Kortom, het Dance Event was zo goed als uitverkocht. En dus zou het druk worden die avond. Iets wat de organisatie ook aangaf in hun briefing om 19.30 uur. Van paniek was echter geen sprake. Gepokt en gemazeld als ze inmiddels zijn. Het terrein is groter dan ooit tevoren maar nog steeds hebben ze alles onder controle. En dus werden Frans, Olaf, Jan Mark en mijn persoontje om kwart voor acht naar de muntenwagen geleid voor een korte instructie over bijvoorbeeld de werking van het pinautomaat.
Knallen….
Ik moet toegeven dat ik ook wel een beetje tegen deze avond opzag. Want wat kun je allemaal wel niet verwachten wanneer je aan de keerzijde van de medaille zit? Gelukkig kwam de bezoekersstroom rustig op gang en konden we dus langzaam aan onze nieuwe rol wennen. Ik had ook nog even de gelegenheid om tussendoor van het optreden van Thomas Visser te genieten. Onze eigen jonge ster die voor de tweede keer op rij het Dance Event mocht openen. Langzaam maar zeker werd het steeds drukker in de tent. En dus ook voor de muntenwagen…..
Tussen kwart over negen en kwart over elf was er geen houden meer aan. Een continue stroom van veelal jonge gastjes die met een bedrag tussen €2,25 tot €99,- langskwamen om munten te halen. Die gelukkig rustig bleven wanneer de pinapparaat niet deed wat hij moest doen en dus in storing sprong. Die mij rustig corrigeerden wanneer de bestelling net niet helemaal goed afgehandeld werd. Waarbij een combinatie tussen een bestelling in cash en per pin soms lastig te vertalen was in mijn hoofd. Die inderdaad soms overliep van een schier eindeloze stroom van partypeople….
Genieten
En toen werd het 23.15 uur. ‘Hé, er staat niemand meer voor de kassa!’ Het was Olaf die met deze bijna gelukzalige opmerking kwam. Je hoorde een zucht van verlichting door de wagen heengaan. Jarno had zich rond half elf ook gemeld waardoor Jan Mark de tijd had om de geldmuntstukken en muntvoorraden aan te vullen en ons van drinken te voorzien. We hadden de grote toeschouwerstroom weten te faciliteren. Nu brak ook voor ons het grote genieten aan.
Zo kreeg ik de kans om toch nog even bij Kraantje Pappie te kijken. Kicken man, wat hing er een liefde in de lucht. Toen ik terugkeerde van een toiletbezoek zag ik een cordon van beveiligers staan die hiermee voorkwamen dat er teveel mensen in de tent zouden komen. Trots wees ik op mijn Sunsation vrijwilligersjack en met een grote glimlach werd ik binnengelaten. Welkom in de feesttent Bert! Een confettiregen dwarrelde over mij heen.
Gaandeweg de nacht verbaasden we ons steeds vaker in ons hokje over de capriolen van de jeugd. Jarno wist niet wat hem overkwam toen een jongedame haar hoofd bijna door de raamgleuf wurmde en vertederend aangaf dat hij haar vriendje was. Vervolgens kwam ze nog een paar keer langs met deze mededeling. Ik ben benieuwd of ze dit de dag erop nog zou herinneren. Langzaam maar heel zeker werd het uiteindelijk toch 02.00 uur….
Leermomenten
Binnen anderhalf uur was het hele feestterrein verlaten en de boel middels bladblazers en tal van vegers van een onvoorstelbare hoeveelheid troep ontdaan. In plaats van voor de veger er uit geveegd te worden mocht ik nu achter de bezem plaatsnemen en dus ook genieten van de grote nazit. Moe maar voldaan druppelden steeds meer vrijwilligers binnen voor vaak een alcoholische versnapering. Het zat er op, het klusje was geklaard.
Rond 04.00 uur praatte de voorzitter ons bij. Over de complimenten van meerdere controlerende instanties. Over het feit dat er weinig noemenswaardige incidenten waren geweest. Over de ongekende bezoekersaantallen en op de warme snacks die nog op ons lagen te wachten…
Het zou voor heel veel mensen goed zijn om ook eens deze andere kant van de medaille mee te maken. Ik heb er van geleerd in elk geval. Van wat er allemaal bij komt kijken bijvoorbeeld. Dat het soms gewoon keihard werken is om alles rond te boksen. Maar ook van het publiek zelf. Die ons na een dankjewel nog een fijne avond wensten. Of gewoon ‘werkse verder’. Een vriendelijk woord doet wonderen en vergroot je eigen vrijwilligersplezier.
En misschien heb ik nog wel meer waardering gekregen voor het bestuur en alle vrijwilligers van Sunsation die al die jaren klaargestaan hebben voor vele avonden vol met magische momenten. Die hun nek uitgestoken hebben toen het twaalf jaar geleden vijf voor twaalf was voor Sunsation. Inmiddels is het terrein en de toeschouwerstroom groter dan ooit. Aankomend weekend mag ik weer. Maar dan gewoon weer lekker voor de bezem aan. Ik kijk er nog meer naar uit. Tot Sunsation inderdaad…..
(Foto’s: Heino Buikema, Martijn Wilpstra en anderen)