Zoals jullie weten ben ik een vrouw, moeder, oma, partner, collega en vriendin van middebare leeftijd, geboren in de jaren zestig. De normen, waarden en respect die ik van huisuit heb meegekregen, sla je d’r niet zomaar uit. Als ik ergens nieuwe mensen ontmoet, geef ik een hand en stel mij voor, ookal moet ik de hele kring rond. Ik zeg dankuwel en alstublieft, en spreek mensen met u aan, zeker ouderen. Ik probeer oprecht belangstelling te tonen en klaar te staan voor anderen, ook wanneer het mij even niet uitkomt.
Tegenwoordig lees ik vaak dat je goed moet zorgen voor jezelf, anders kun je ook niet goed voor een ander zorgen. En leer nee zeggen! En het boeit mij niet hoe een ander over mij denkt, ze nemen me maar zoals ik ben. Ik heb daar moeite mee eerlijk gezegd. Dat vanuit jezelf denken en een ander past zich maar aan. Ik heb geleerd om te geven en niet te vragen. Als relaties goed zijn, en de ander zou er net zo instaan en ook geven, dan komt niemand te kort.
Ik heb 35 jaar in een verpleeghuis gewerkt als verzorgende IG en dat heb ik altijd met veel plezier gedaan. Maar de laatste jaren begon het mij zwaar te vallen. Veel regels en protocollen, weinig personeel, steeds weer nieuwe inzichten. Maar beter werd het er niet van. Ook steeds weer nieuwe werkwijzes en administratieve last. De hiërarchie begon me steeds meer tegen te staan. Je mocht mee denken maar in de praktiik werd er niet zoveel mee gedaan. Niet omdat de wil er niet was, maar het geld was er niet, of de regels en protocollen lieten het niet toe.
Sommige mensen die chronisch ziek en al wat ouder zijn hebben veel meegemaakt in hun leven en niet zelden uit dat zich in verbitterd of egoïstisch gedrag. Jij MOET dit, of jij MOET dat. Of PAK op….of geef hier…Maak schoon….Jij wacht maar even….Dat MOET jij doen, daar ben je toch voor? Het is de manier waarop er iets gezegd wordt. Dankjewel voor je hulp, is zo’n kleine moeite om te zeggen, maar maakt een wereld van verschil. Gelukkig hebben er ook veel lieve en dankbare mensen mijn pad gekruisd. En dat geeft waardering, moed en energie om door te gaan, elke dag opnieuw.
Dat werken in een verpleeghuis dacht ik niet tot mijn zevenenzestigste vol te kunnen houden. Dus besloot ik het roer om te gooien en alle zekerheid en veiligheid die ik had in te wisselen voor een nieuwe uitdaging. Ik ben begonnen te werken voor Compressiezorg, een bedrijf in Groningen dat compressiemiddelen op maat levert, zoals therapeutische elastische kousen voor armen en benen, thoraxdrukhemden, klitteband systemen enz.. Ik wil niet zeggen dat het makkelijk is om het roer om te gooien, al het vertrouwde los te laten, maar het is goed geweest.
Ik ben weer aan de studie gegaan, ben me weer aan het ontwikkelen, ontmoet nieuwe mensen.Vooral de tijd en aandacht die ik nu voor cliënten heb en dat ik kan helpen met een goed hulpmiddel, geeft mij voldoening en energie. Je hebt praktische mensen en theoretische mensen. Ik ben een praktische en dat studeren valt me op mijn leeftijd nog niet mee. Ik neem het niet meer zo makkelijk op allemaal, het kost wat meer tijd, maar wat je wil, kan je!
Ik heb inmiddels mijn basisdiploma ambulante compressietherapie gehaald en in maart hoop ik mijn expertdiploma te halen. Ik ervaar geen hiërarchie meer en mag met persoonlijke zorg de beste producten leveren voor die specifieke cliënt met elk hun eigen medische diagnose. Ik geniet elke dag weer van het cliëntencontact en de energie die mij dat geeft. Het roer om, doodeng. Maar zo waardevol, ik groei weer. Persoonlijk dan, alhoewel fysiek ook enigzins!!
Lieve groet van Heleen Oldenburger