Naam: Auke Martin Korthuis.
Adres: Woonplaats: Zuidhorn maar binnenkort naar het Hoogelaand.
Leeftijd: 66 jaar
Burgerlijke staat: Gehuwd, gescheiden en daarna weer gehuwd (met dezelfde vrouw).
Beroep: Schrijver, zanger. Binnenkort komt mijn boek op de markt, getiteld: “Van Psalmen en Gezangen naar goddeloze liedjes.” Een befaamde uitspraak van mijn moeder toen ze hoorde dat ik in een bandje ging zingen. Ze schudde haar hoofd en sprak bovenstaande woorden.
Hobby’s: Playstation is mijn grote vriend; Ik trek er graag alleen op uit om mensen om te leggen. Mijn favoriete games zijn: Tom Clancy’s “Splinter Cell” en “Call of Duty”. Daarnaast vind ik “Sneeuwwitje en de zeven dwergen” evenzo opwindend. Ook bezoek ik graag begraafplaatsen. Ik kijk altijd naar de ligging, de schoonheid of de lelijkheid van deze, vaak stille plekken. Soms wordt de Dood ver buiten het dorp gehouden.
In Onderdendam heeft men de Dood zo ver mogelijk weggestopt. Als je vanuit het centrum, wandelend achter de kist, op weg gaat naar de begraafplaats, ben je er zeker van dat het nog wel even gaat duren. En de wetenschap dat je het hele eind ook weer terug moet lopen, maakt de dag er niet vrolijker op. Bedum heeft slim gehandeld: we plaatsen de begraafplaats direct naast het Bejaardenhuis “Avondrood”. Lekker dichtbij!
Lievelingsgerecht: Broodje Shoarma met heel veel knoflooksaus en heel veel rode saus.
Mooiste film ooit gezien: De mooiste film bestaat niet. Vandaag heb ik een favoriet en morgen wordt deze ingehaald door weer een ander. Èèntje dan: “La Grande Bouffe”. Een zwarte komedie uit 1973. Het verhaal gaat over vier rijke vrienden die alles hebben gedaan in het leven maar hier geen voldoening meer uit halen. Ze besluiten dan ook om een weekend samen te komen en zich dood te eten. Subliem. Kijken!
Mooiste sportmoment ooit: Het mooiste sportmoment beleefde ik op de ijsbaan van Bedum, lang geleden. Ik was gek op een meisje en het meisje was gek op mij. Toch hadden we nog niet de moed om dit ook fysiek kenbaar te maken. Ze schaatste samen met haar vriendin de rondjes en ze waren uitgelaten. Ik kreeg een prachtig plan; natuurlijk was ik veel sneller dan de dames en besloot dit dan ook te laten zien (en voelen).
De meisjes gleden rustig over het ijs. Ik naderde hen van achteren en zette een sprint in. Ik deed net alsof ik ze niet had opgemerkt en moest dan ook hard afremmen om ze niet omver te rijden. Ik kwam tot stilstand achter mijn meisje en botste zacht tegen haar aan, mijn handen gleden over haar rug. Het mooiste sportmoment…
Mooiste boek ooit gelezen: Het mooiste boek bestaat ook niet om eerder genoemde reden. Oke, een paar:
“Vrouwen” van Charles Bukowski. Een Amerikaanse cultschrijver die zijn rauwe leven niets ontziend beschrijft. “Gerard Reve”, een driedelige biografie van Nop Maas. “Knielen op een bed violen” van Jan Siebelink. Hoofdpersoon is Hans Sievez, een bloemenkweker. Hans zijn geloof staat bij hem centraal. Het geloof neemt meer en meer beslag op hem en zijn gezin. Een verhaal vol herkenning voor mij.
Kijkt het liefst naar: “Heel Holland bakt er niks van” en “Wie niet weg is, is gezien”. Een nog te maken spelprogramma waarin kandidaten losgelaten worden op een eiland. Ze zijn allen uitgerust met een potlood en een schepnetje. De opdracht is eenvoudig: verzamel zo veel mogelijk potloden en schepnetjes, waarbij geweld wordt aanbevolen. Ik ben nu al fan.
Beste popsong aller tijden: Ook hier weer hetzelfde verhaal; als je iedere dag goed luistert kun je de mooiste muzikale juweeltjes voorbij zien komen. Vrijwel al mijn leeftijdgenoten zijn blijven steken in de jaren 60 en 70 onder het mom: “Der komt dizze tied allain mor bagger oet de luudsprekers!”. De grootste flauwekul. Zet die oren nou eens open…
Slechtste popsong aller tijden: “Bohemian Rhapsody” van Queen. Een muzikaal gedrocht, een lappendeken van muzikale ideetjes en moeilijkdoenerijtjes. En dat twintig keer gedubt.
Mooiste/succesvolste versiertruc: Ik herken me wel in de volgende zin tijdens een muziekfestival: ‘Gaistoe mit brommers kieken?’. Daarnaast: mijn ogen.
Mooiste plekjes van het Hogeland: Het Hoogelaand kent geen mooiste plekjes. Het Hoogelaand ìs de mooiste plek.
Favoriet vakantieland: België, je bent er zo door heen.
Mooiste stad: Met vlag en wimpel: Groningen. Heerlijk, al die studenten. Hoogtepunt van het jaar is de “Keiweek”. Het studiejaar gaat beginnen en de stad loopt over van al die jonge Goden en Godinnen met een blik in hun ogen van: “Yes! We gaan de wereld bestormen en veranderen!” Machtig mooi.
Favoriete auto: Ik kocht mijn eerste auto in Bedum om half drie uur in de nacht na uitvoerig drankgebruik. Samen met de verkoper waggelen we richting de auto en ik ben verrukt: “Wat een mooie auto!”. De kleuren spreken me erg aan; de auto is tweekleurig: kunstzinnig lopen de kleuren in elkaar over, zonder vast patroon.
De volgende dag zie ik wat ik hebt gekocht; een Vauxhall VIVA 1.1. De auto is grijs en bruin gekleurd. Bruin overheerst; roest. Van onder naar boven en van voor naar achter en van links naar rechts: roest. Ik heb genoten van mijn eerste auto. Een heel jaar lang.
Waar heb je spijt van: Spijt wordt het meest misbruikt in deze wereld. “Het spijt me!”, als je ontdekt wordt met een andere vrouw of man in bed. “Het spijt me!”, als je merkt dat de ander zich zo graag wil laten kwetsen en alle banden met jou wil verbreken. “Het spijt me!”, zegt de penningmeester van de plaatselijke postzegelvereniging als hij is betrapt op fraude. We kunnen hooguit spreken van aandacht- en verbeterpunten. Maar ook daar kun je wel weer spijt van krijgen natuurlijk…
Wat zou je ooit nog willen doen: Een rampzalige vraag. Alsof het einde nadert, de horizon in zicht is en de tunnel geen licht heeft aan het eind.
Droomvrouw/man: Mijn buurvrouw en mijn buurman.
Waar mogen ze je ’s nachts voor wakker maken: Het eerste deel van de nacht ben ik al wakker en het andere deel wil ik met rust gelaten worden. Ook de morgen leef ik het liefst in stilte. Twee dagdelen vol rumoer op een dag vind ik wel genoeg.
Hoogtepunt uit het leven: De aai van Lenie `t Hart. We bezochten de zeehondencrèche in Pieterburen waar alle zieke en verzwakte zeehondjes werden opgevangen en verzorgd. Nu had ik al vroeg de indruk dat niet alleen de zieke en verzwakte zeehondjes werden binnengehaald maar ook kerngezonde beestjes die vrolijk kirrend en spartelend de souvernierverkoop enorm opschroefden. (Maar dit weet ik niet zeker).
Oke, terug. We hadden geluk; Lenie `t Hart was zelf aanwezig en ik mocht naast haar plaatsnemen terwijl ze het kopje van het zeehondje zacht aaide. Op een gegeven moment breng ik mijn hoofdje dichterbij en even aait Lenie ook mijn hoofdje. Ultiem genot.
Dieptepunt uit het leven: Wanneer je je leven gaat indelen in Hoogtepunten en Dieptepunten verlies je de essentie van leven uit het oog. Oke, als we toch hebben over deze begrippen: het trieste van een hoogtepunt in mijn leven is dat het daarna alleen maar bergafwaarts zal gaan. De top van de berg is bereikt, alleen de afdaling brengt me weer terug in de realiteit van alle dag.
Het mooie van een dieptepunt is dat er meestal weer een weg naar boven is; de zon schijnt mooier, de warmte voelt warmer en aan het einde van de weg omhoog staat een tafeltje. En op dat tafeltje staat een vol glas koude droge witte wijn… Proost!
Volgende vluggertjesgast en waarom: Wim Helder, muziekmaatje, vriend voor het leven. Oet Beem.
Wat wil je verder nog kwijt: Niks. Of toch: eind april gaan we de studio in om nieuwe laidjes op te nemen. Samen met Eddo Pol, Jan v.d. Molen en Harrie Groenewold. Donders zin ien!