Met veel genoegen kijk ik terug op week 9 van 2019. Waar we vorig jaar eind februari nog vernikkelden van de kou, liet nu de nakende lente zich in al haar schoonheid zien. Dat we op het moment van schrijven weer in een depressie geschoven zijn, mag de pret van vorige week niet drukken. Week negen bracht mij weer eens op bijzondere, niet alledaagse plekjes.
Zo vierde de Open Coffee Club ’t Hogeland haar maandelijkse bijeenkomst in de Lentemaheerd in Uithuizermeeden. En daar ik niet precies wist waar ‘op Meij’ de Schapeweg ligt, liet ik mijn grote vriend TomTom het navigatiewerk opknappen. En die stuurde mij in Uithuizen mooi door de zonnige polders naar wat bleek de beste Nederlandse logeerlocatie van 2015 te zijn. En die is dus gewoon vlakbij ons gelegen, zonder dat ik daar erg in had.
Gastvrouw Anita vertelde ons gastvrij over de ontwikkeling van de Lentemaheerd die in de loop der jaren van een statige boerderij steeds meer transformeerde naar een camping, B&B en groepsaccommodatieplek. En wel op zo’n succesvolle manier dat er vorig jaar 8.000 bezoekers verwelkomd mochten worden, een absoluut record. Mede ingegeven door een prachtige zomer natuurlijk. Op een zo’n mooie zomerdag moesten zelfs negen potentiële gasten teleurgesteld worden die niet gereserveerd hadden. Sommigen reageerden ronduit kribbig: ‘In Groningen is toch altijd plek?’ Gastvrij zijn we zeker maar klaarblijkelijk wordt onze schoonheid door steeds meer toeristen opgemerkt…..
De vrijdagmiddag stond in het teken van het UMCG. Voor mij gelukkig op een ontspannende manier. Eerst mocht ik bij de grote fontein, het klaterende water werkte zeer rustgevend, in conclaaf met Sieme en Henk die terugblikten op al hun PR-activiteiten voor Sunsation. Smakelijke anekdotes werden opgediept en door de scribent neergepend. Verhalen te over, over dit muziekfestijn die begin april weer in volle hevigheid losbarst en ongetwijfeld voor reuring gaat zorgen in Middelstum.
Na nog even richting binnenstad gelopen te hebben, ik had nog een uurtje over, mocht ik om 16.00 uur meegenieten met de boekpresentatie van Wadwicht Inge Zwerver. Of is het nu Wadwichtdicht? En daar ze ook nog eens mijn nicht is, kan het bruggetje nog mooier gemaakt worden: wadwichtdichtnicht. Afijn, ze presenteerde vol gepaste trots haar eerste dichtbundel ‘Dichter bij het Wad’. Let op de mooie dubbele betekenis. De bundel bevat naast korte en iets langere gedichten ook prachtige foto’s vanuit het Waddengebied. Geschoten door Inge zelf maar ook door haar dochter.
De presentie werd opgeleukt door onze RTV Noordmannen Wiebe Klijnstra en Erik Hulsegge. Daarna was het signeren geblazen voor Inge tot kramp in de vingers toe want het was lekker druk. Misschien wel zo druk dat de eerste druk al bijna is uitverkocht, ook al omdat die vrijdagmorgen al de nodige boeken op de post gegaan waren. Het was mooi om er bij te zijn.
Zaterdag bracht Middelstum vier naar Leens waar de uitwedstrijd tegen FC Leo 3 op het programma stond. Het mooiste moment van de middag was misschien wel de aanwezigheid van kantinebeheerder Eiko Medema die zijn plaats achter de altijd gezellige bar weer had ingenomen. Het was vorig jaar kantje boord geweest voor de aimabele kantinebaas maar hij had zijn 3% overlevingskans vol overtuiging gepakt met als gevolg dat hij weer op zijn geliefde sportpark rond kan dartelen. Helaas heb ik die andere clubicoon, Carel Bloemhoff inderdaad, niet kunnen ontdekken maar ik ga er gemakshalve vanuit dat hij Leo 1 achterna gereisd is die een mooie streekderby tegen Zeester afwerkte in Zoutkamp.
Bezig met de warming up, schudde ik de hand van aanvoerder en generatiegenoot Pieter Boneschansker. De fiscalist van de belastingen en administraties inderdaad. Even weer bijpraten en de posities doornemen. Ik dacht de eerste helft de flanken te kunnen bestrijken maar leider De Bont had mij een mooi plaatsje op de reservebank toegedicht als ware het mijn dichtnicht. Afijn, we waren de eerste helft veel sterker en gingen met een 1-0 voorsprong de rust in. Ik had echter al even een blik op de jonge reservebank van de tegenstander geworpen en bedacht mij dat daar aanzienlijk meer potentie aanwezig was dan bij ons.
En dus was ik na tien minuten in de tweede helft al vol achter de poest. Dat gevoel werd nog verstevigd toen ‘Smurf’ zich liet wisselen voor ‘Gargamel’ waardoor we op het middenveld nog meer verzopen. Dat ging zelfs zo ver dat ik mij liet gaan tegen onze wethouder, dit tot groot hoongelach van het talrijke Leenster publiek. Volgens broer Pieter mocht ik zijn broertje niet meer zo uitschelden, sorry Bé….
Toen alle kruitdampen waren opgetrokken (ontstaan na een Romario WK 1994 omzeilde buitenspelgoal, een dubieuze penalty en een niet gegeven penalty) konden we zeker leven met een 2-2 gelijkspel. Na die tijd kon ik alle ergernissen heerlijk van mij afspoelen onder de harde stralen in de mooie nieuwe kleedkamers van de thuisclub die Eiko mij exact drie jaar geleden al vol trots had laten zien. Het was een mooi en gepast einde van een zonnige lenteweek….