Het is december en ja hoor, daar is ie weer, de Facebook-Messengerpling met het jaarlijkse verzoek van Bert Koster om een gastcolumn te schrijven. Tuurlijk zeg ik ja, en in ruil daarvoor moet hij bij ons (dagbesteding Noorddijkerstaete) op de Kerstmarkt iets kopen! Vette deal! Maar dan, waar ga ik een column over schrijven? Ik lees t bij velen, verzin maar es een onderwerp!
Na wat wikken en wegen, en berichten op FB, weet ik het. Het zal over mijn frommelkonthond gaan en de honden in mijn leven! Want ik ben opgegroeid met honden. Zampa was de eerste hond in mijn leven, een Dalmatiër. Ze was er mijn hele leven, tot mijn 13e jaar, toen ze op een ochtend opeens dood in de mand lag. Ik was er kapot van, kon twee dagen niet naar school, wat een gemis!!
Mijn vader was ook dol op honden, dus al snel kwam er een nieuwe hond. Toen ik echter op mijn 17e op kamers ging wonen was er geen ruimte en tijd meer voor een hond. Maar ik kan me geen leven zonder hond voorstellen dus toen ik ging samenwonen en na een ernstig ongeluk thuis kwam te zitten, was mijn verlangen enorm groot naar een hond! Boris kwam, een Bobtail, wat een geweldige hond!
Super opgevoed hadden we hem. Als we met hem gingen lopen en diep in gesprek waren, vergaten we hem soms. En dan zat hij drie stoepranden eerder te wachten op zijn commando om te mogen komen. Toen Mike erbij kwam, onze Rottweiler, hoefden wij niets te doen. Boris leerde hem alles en corrigeerde hem.
Op een dag werd ik gebeld door een vriendin die aan het einde van de straat woonde: ‘Ik kijk hier tegen twee brede ruggen aan die zitten te wachten op een commando.’ En ja hoor, daar zaten ze gebroederlijk naast elkaar en NIET oversteken hé?! Ze waren ontsnapt, maar gingen niet de weg over!!
Mike had helaas Hd en na een zware operatie zat hij na een paar jaar vol met kanker en moesten we hem in laten slapen. Die lieve Boris is nooit bij een dierenarts geweest, totdat hij 14 jaar was en de rek uit zijn luchtpijp was. Ook die hebben we moeten laten inslapen. Maar wat een supertof leven heeft die kanjer gehad!! Die mis ik nog steeds!! Dat was mijn hond!!
We gingen scheiden en onze Buddy, een Rottweiler, ging naar vrienden van ons. Met pijn in ons hart, maar in verband met ruimte- en tijdgebrek was dat de beste oplossing. Hij had een super plek en we konden hem nog af en toe zien, zo fijn!!
Dan woon je alleen en voel je de behoefte om weer een maatje te hebben, Skippy kwam. Een Dalmatiër, helemaal een verkeerde keus, maar in emotie en de gedachte aan vroeger kocht ik haar. Ik kon haar niet bieden wat ze nodig had!! Via Marktplaats heb ik een super plek voor haar gevonden. Maar ik voel me nog steeds schuldig dat ze bij ons weg moest! Met name Demi heeft daar heel veel verdriet van gehad.
En nu? Sinds bijna 8 jaar heb ik die doldwaze Dibbes! Wat een hondje, ik ben zo dol op die frommelkonthond!! Past ook precies bij mij in mijn kleine huisje. Als ik wegga, gaat hij mee, wat hou ik van dat beestje! En wat was ik in paniek vorig jaar met Oud en Nieuw toen ik hem kwijt was. Acht lange uren zoeken, maar dankzij Facebook en een oplettende Jan Luursen, werd hij gevonden op Ewsum.
En dan zie je op FB dat mensen hun hond aan een boom of paal binden omdat ze lastig zijn, teveel zijn, het beestje gewoon niet meer in hun leven past. Ik kijk naar die frommelkont en kan me daar echt absoluut helemaal niets bij voorstellen. Hij is the love of my live!!