Met een kop koffie naast me op het bureau staar ik voor me uit over de landerijen. Het onbeperkte zicht tot Nije Til wordt onderbroken door twee grote bulten modder. Bulten die zijn ontstaan omdat er gegraven is in de grond, om de bouw van een vrijstaande woning en een twee onder één kapper mogelijk te maken. Ik verbaas me over de gedachte dat daar straks mensen zullen wonen. Zo’n vloertje oogt niet heel groot. Maar gezien de info op Funda.nl moet het wel gezichtsbedrog zijn.
Jarenlang gebeurde er helemaal niets qua bouwwerkzaamheden aan de Ticheldobbe. Nadat de eerste huizen er neergezet zijn, leek het rustig te worden. Tot het moment dat wij begin december ons intrek namen in de tijdelijke wisselwoning aan de oostrand. Binnen 2 weken stond er plots een kraan midden in het veld. Zo vlak voor de kerstvakantie werd in ieder geval nog even snel de bouwstroom- en bouwwatervoorziening gegraven.
Maar het blijft mooi. Uitzicht over de landerijen. Zonder het door te hebben, lukt het om eindeloos te staren en allerlei gedachten door je hoofd te laten spoken. Er waait een behoorlijke wind. Deze wind lijkt geen moeite te hebben met de jonge beplanting. Vrolijk dartelen de struikjes heen en weer. Struiken die over een aantal jaren een heg zullen moeten vormen om de bewoners die dan in de wisselwoning verblijven een stukje privacy te geven.
De groei van zo’n plant lijkt tergend langzaam te gaan. Maar als ik naar mezelf kijk? Jaren lijken tegenwoordig maanden, maanden lijken weken en weken lijken dagen. Het dagelijks leven lijkt aan je voorbij te razen. Ik zit in de reservetijd van mijn vierde decennium. Met nog precies vier maanden tot de 40 te gaan, is het aftellen begonnen! 40 worden is dan toch wel weer een mijlpaal. Het besef komt dan ook, dat dankbaarheid voor het mogen beleven van deze mijlpaal wel op zijn plaats is!
Prachtige herinnering zijn er gemaakt. Het begin van de dertiger jaren waren turbulent. Er gebeurde altijd wel iets. Ik zat inmiddels in mijn derde jeugd en vermaakte mij prima. De wereld ligt aan je voeten. Voor het eerst vliegen. Vakanties naar Hongarije, Tenerife, Mallorca, Lanzarote, Alicante. Nederland lijkt te klein. Of niet? Legendarische zondagmiddagen aan de Vita Nova bar. Een soort rariteitenkabinet, met allemaal fantastische mensen, iedereen gelijk, maar toch ook anders. Heerlijk. “Immer wieder Sonntag”, een hoogtepunt aan het begin van de week.
Als het even kon toch nog even proberen de Twisterblik in de ogen te krijgen. Vrijdagavond laat met de Mitsubishi Galant naar de stad, en zaterdagochtend keurig door Cab Driver Bolo weer thuis afgezet. Tot twee keer toe een voetbalkampje mee mogen pikken in Swifterband. Lekker de hele dag lawaai maken, totdat de organisatie van de feesttent er aan komt om te melden dat de muziek zachter moet, want de band kon op deze manier niet soundchecken. Het verhaal van de korte broek, gekocht in Swifterband, in combinatie met Yolanthe. Tien jaar na dato wordt er nog steeds smakelijk om gelachen, maar hoe het ook alweer precies zat?
De WK’s van 2010 en 2014, en daarmee het EK van 2012 maar even vergeten. Wat was dat mooi! Helaas waren we er in 2016 en 2018 niet bij. Hopelijk mogen we in 2020 weer meedoen!
Het was het decennium van de liefde! Ik heb op veel plekken op de wereld gezocht, maar heb uiteindelijk de liefde van m’n leven gevonden op nog geen 6 kilometer van Middelstum. Waarom we helemaal naar Mallorca moesten vliegen om het één en ander te bezegelen weet ik eigenlijk niet, maar ik ben nog steeds alle dagen blij, dat de Mallorcaanse zon ons dat zetje heeft gegeven dat we blijkbaar nodig hadden, in het bijzijn van de jongens. De eerste woorden van vriend Ralf op Nederlandse bodem, op de trap van het vliegtuig waren veelzeggend: PETER HEEFT VERKERING!
En zo komt alles langzaamaan in een wat rustiger vaarwater terecht. De uitspattingen zijn er nog, maar ze worden zorgvuldiger gepland. Het duurt ook wat langer voordat het lichaam is hersteld na een uitspatting. De zondagmiddag wordt gebruikt om bij te komen. De vakanties zijn nog steeds vaak over ver, maar er wordt meer daglicht meegepakt, dan dat de maan bekeken wordt. En eigenlijk is het ook wel goed zo. Ooit was ik ervan overtuigd dat ik de eeuwige jeugd zou hebben, maar dat is dus niet zo. Veertig worden is zo erg nog niet, als het op deze manier kan. Ik sta aan de vooravond van mijn vijfde decennium. Een tijdperk waarin ook weer veel dingen anders gaan, dat dat ze de afgelopen tien jaar gingen.
Hoe zal het er over tien jaar zakelijk uitzien? Loop ik nog steeds voorop in de polonaise, of ga ik met DJ-Pensioen, en leg ik mij meer toe op faciliteren van feesten, bijeenkomsten en Events? Komen in het verlengde van de liefde onze wensen uit?
We laten het maar gebeuren. Wederom 10 jaar ervaring, en 10 jaar mooie herinneringen in de pocket. Niemand pakt dat meer af!