Terwijl men in Bedum tijdens de Winterloop wederom een prachtig recordbedrag voor het UMCG Kanker Researchfonds bij elkaar wist te rennen (geweldig weer, proficiat!) bracht Middelstum 4, met in hun kielzog Middelstum 3, hun traditionele bezoek aan het mooie Waddeneiland Schiermonnikoog. Nog steeds durven wij met verve het predicaat trainingskamp aan zo’n weekend te koppelen. Een gegeven waar door menig lezer schamper om gelachen zal worden, gevolgd door een denkbeeldige polsbeweging….
‘Kansloos’, zo wilde een van de deelnemers het weekend typeren. Goed, we verloren dik en kansloos van De Monnik en ook de mogelijk amoureuze avonturen in De Tox stierven in schoonheid maar om dit select gezelschap van 16 deelnemers als kansloos neer te zetten gaat deze scribent veel te ver. Zelf kreeg ik in It Aude Beuthus vrijdagavond een brainwave waarin zand een belangrijke rol speelde. Eerst wilde ik de titelvolgorde aanhouden maar al schrijvende besluit ik om met het brandend zand te beginnen….
Brandend zand
Want de Waddenzee en haar eilanden stonden aan het begin van dit jaar in brand toen vanaf het containerschip MSC Zoë een dikke driehonderd containers overboord sloegen. Ook het strand van Schiermonnikoog leek een waar slagveld van overbodige luxeartikelen, de wrange souvenirs van onze consumptiemaatschappij. De autoriteiten schreeuwden moord en brand maar wisten wel te bewerkstelligen dat Schiermonnikoog er zo op het oog weer schoon en vredig uitziet.
Of is dat slechts schijn en is er benedendeks nog steeds een ongelooflijke (be)dreiging voor dit ecologisch gezien zeer kwetsbaar gebied? Want wat is dit Unesco Werelderfgoed toch een pracht stukje Nederland. Je kunt zo’n weekend op zo veel manieren doorbrengen maar gelukkig vind ik elk jaar aansluiting bij enige mannen die een stukje willen wandelen. En zo legden we al met al een kleine twintig wandelkilometers af op dit wandelend eiland en genoten met volle teugen van naar voedsel zoekende steltlopers langs de kust of van de rotganzen in het weiland.
Of doe ik nu alsof ik er heel veel verstand van heb? Laat mij dan maar in die waan. Maar het weer werkte aan alle kanten mee en zorgde voor een aangenaam verpozen buiten kampeerboerderij Springfield, ook dit jaar weer onze uitvalsbasis…..
Brakzand
Brak is een woord onlosmakelijk verbonden aan een trainingskamp. Iedereen heeft tijdens zo’n fysieke en mentale krachtmeting wel eens verloren van de fles. En dan is het heel moeilijk wakker worden, laat staan opstaan. ’s Nachts voel je je de Koning van de Wadden en een veldheer op de dansvloer en lijkt het alsof je al het vrouwelijk schoon aantrekt als ware het honing voor een bij. Maar de dag er op slik je strippen vol met paracetamol om de kater te verwerken…..
Brakzand is overigens ook een voormalig restaurant op Schiermonnikoog, toebehorend aan wijlen Jan Berend Bazuin. Deze wijsheid heb ik van de voorzitter annex medeorganisator die nog een tijdje op het eiland gewoond heeft. En met Bazuin wordt een mooi bruggetje geslagen naar De Monnik. De voetbalclub waarvan Bazuin ooit voorzitter was. In de kantine hangt gelukkig zijn portret nog pontificaal aan de muur.
Wat moet hij trots geweest zijn op zijn jongens die ons alle hoeken van het veld lieten zien zonder hierbij een overtreding te maken. Ook een verse delegatie van Middelstum 3 kon in de tweede helft het waddentij niet keren. Maar na die tijd waren wij de koning van de kantine en de derde helft. Dat dan weer wel. Bij het verlaten van het prachtige sportpark meende ik een flauwe glimlach op het staatsieportret van Bazuin te ontwaren. ‘Volgende keer beter mannen….’
Los zand
Een titel die mij op vrijdagavond te binnen schoot toen ik een speler hoorde zeggen dat dit misschien wel zijn laatste voetbalseizoen zou zijn. Of toen de optie van een trainingskamp in het buitenland weer eens geopperd werd. Een trainingskamp voor de elite derhalve, lang niet voor iedereen toegankelijk. Zijn wij een (h)echte groep of toch enkel los zand, bedacht ik mij in een weemoedige bui….
‘Kansloos’, het woord schiet weer door mijn hoofd. Maar daar doen we deze groep voetballers van het vierde echt wel tekort mee toch? We hebben een wethouder, een directeur en een doctorandus in onze gelederen. Maar waar zouden die zijn zonder de postbode, de planners, de tekenaar, de zoutstrooier, de nachtwaker en nachtbrakers, de chauffeurs, de zzp-ers, de student of elektricien? Met als extra Pluspunt deze keer een echte scheidsrechter die zijn kaarten thuis kon laten. Van potentiële opa’s, via aanstormende vaders tot eeuwige vrijgezellen en alles wat er tussen zit. Ergens zit de hele mannelijke maatschappij opgeslagen binnen onze gelederen….
‘Wat was het weer een happening mannen. Dank! Mooie nieuwe (belachelijke) herinneringen gemaakt. We kunnen er weer een jaartje tegen!’ ‘Zo maar’ een berichtje in de app. Wanneer De Monnik aanmeert gaat eenieder zijn eigen weg. Het echte leven lacht ons weer toe, vol met persoonlijke uitdagingen waar keihard aan gewerkt kan worden. Maar op Schier werden al die losse zandkorrels verenigd tot een heerlijk geoliede machine. Waarvan de radertjes allemaal in de kleine uurtjes gezamenlijk hun Waterloo tegemoet zagen op Springfield.
Aan vaste wal kijk ik nog een keer achterom. De Waddenzee oogt kalm en vredig. De vuur- en watertoren waken over Schier en de woelige golven als het nodig is. De eilanders zwoegen voort. En op deze maandagmorgen kom ik tot de conclusie dat drie dagen afzien mij door de vingers geglipt zijn, als ware het losse zandkorrels in schone handen, gewassen vol met onschuld. Gelukkig hebben we de foto’s en de herinneringen nog. En de wetenschap dat we volgend jaar de kans hebben op revanche tegen de jongens van De Monnik. Of wordt het toch weer een partijtje op het (z/str)and……