Dat was me het weekje wel weer zeg. Merkte ik tijdens mijn laatste blog van vorige week nog op dat het trekken van mijn verstandskies 100% was meegevallen, komt er op eens een ontsteking bij. Toegegeven, op de vrijdag na de trekdag zelf was er feitelijk ook niets aan de hand. De bami gleed lekker naar binnen en de door de vrouw aangerukte saté beschouwde ik als bonusvoedsel.
In de loop van de zondag ging het echter mis. Het restantje bami liet zich maar lastig naar binnenvorken en mijn wang werd steeds dikker. ‘Dat wordt terug naar de tandarts’, riepen mijn beide ervaren kaartvrienden in koor. Een spuit of sneetje om de druk er af te halen zou wonderen moeten doen. Dus ik maandag terug naar mijn Mexicaanse vriend. Die inderdaad allerlei rommel in de wond ontwaarde en flink aan het spoelen sloeg. Dat was ook zijn advies aan mij: op naar DioMarja, mondspoeling kopen en dan met een spuitje het spul op de wond spuiten om deze te spoelen…..
Maar in de loop van de middag werd mijn kop steeds dikker en er kwam verhoging bij. ’s Avonds kon ik mijn mond nauwelijks open krijgen, laat staan mondspoeling in de mond spuiten. Toch moet ik de wond flink geraakt hebben want ik werd ’s nachts rond enen heel raar wakker. Ik had dan ook een smaak in de mond, daar lusten de honden nog steeds geen brood van. De eerste ontstekingsresten vonden hun weg naar buiten en vervolgens was het de hele nacht spoelen geblazen. Toen ik eens in de spiegel keek, schrok ik. Dat zag er toch niet uit man….
De kinderen probeerden nog om een en ander te verdoezelen op de dinsdag. De een dook achter een doek en de ander ging met haar hoofd in de trui. Maar niet veel later begonnen ze onbedaarlijk te lachen. ‘Het is net zo’n waterhoofd!’, sprak de jongste teder. Ik had die dinsdag de lachers toch al op mijn hand want ook mijn partner kwam af en toe niet meer bij van het lachen. Dusty trok zich verschrikt terug op zijn kleedje in de hoek van de kamer. Je zag hem denken, wie is toch die rare snuiter met een kop als een ontplofte mol?!
Snel weer terug naar Leon inderdaad die er twee spuiten injenste en een antibioticakuur aan bevool plus Ibroprufen 600 ipv 400. Dat moest gaan helpen. Ik had mijn pensionadoafspraak al een dag uitgesteld en helaas ging de Nieuwjaarreceptie van de Handelsvereniging Middelstum in Eetcafé Brouwers aan mijn neus voorbij. De lekkere hapjes en drankjes waren toch niet aan mij besteed. Het was spoelen geblazen op die dag. En wat een smerig spul zeg, wat er vrijkwam. Een soort push dat tot een gigantisch vieze smaak leidde. Echt, ik zweer het je, hierbij is gal en braaksel lekker. En dus was de kraan mijn grootste vriend want daar hing ik regelmatig onder om mijn mond te spoelen…..
Achteraf bleek die dinsdag de beroerdste dag van het proces te zijn geweest. Op de woensdag werd mijn mond al wat rustiger en ook mijn gezwollen gezicht nam langzaam maar zeker weer zijn normale proporties aan. Wel moest ik op donderdagavond nog even door de spottende opmerkingen van mijn voetbalvrienden heen bijten maar dat had ik er wel voor over. Op de vrijdag kwam mijn eetlust ook weer terug en zaterdag begon zelfs de chips weer lekker te smaken.
Kortom, ik heb mijn dikke kop er weer door heen gekregen. Iets wat ook de tandarts gisteren nog even bevestigde. Zoiets had hij in zijn Middelstumer carrière nog maar een keer eerder gezien maar het is gelukkig goed afgelopen. De antibiotica had zijn werk gedaan. De kuur is afgelopen, met het spoelwerk kan ik nog wel een weekje doorgaan.
Bij mijn weten was dit mijn laatste verstandskies die verwijderd moet worden. Dat hoop ik dan maar. De eerste twee lieten zich vrij eenvoudig trekken maar die laatste gaf zich niet snel gewonnen. Maar ook dit hebben we gelukkig weer gehad, ik ben blij toe….