Het is vrijdagmorgen rond half negen wanneer ik aan dit epistel begin. De eerste normale werkweek van 2019 nadert met rassé schreden zijn einde, het weekend lonkt. De hoogste tijd om met de eerste van twee blogs te beginnen die voor week drie op de planning staan. Waarbij dingen die anders dan het routinematige verlopen vaak voer een stukje zijn. Dergelijke ervaringen biedt het eind van het jaar altijd wel, die dagen worden doorgaans anders ingevuld dan standaard. Maar nu duiken we de sleur alweer in. Gelukkig hadden we zaterdag de VV Middelstum Nieuwjaarsreceptie nog.
En op deze dag werd ik wederom aangenaam verrast door de opkomst. Een kleine 130 mensen die ons voetbalclubje een warm hart toedragen hadden zich op zaterdag 5 januari verzameld in de kantine. Iets minder dan de helft was van te voren al de wei in geweest om middels mixpartijtjes de eerste voetbalmeters van het nieuwe jaar al weer te maken. Die zaten met rode koontjes te luisteren naar wat voorzitter Meindert Schollema allemaal wel niet te vertellen had. Die ons in vogelvlucht meenam door het afgelopen jaar.
Daarna volgde de voetbalkennisquiz. Dit jaar geen Goossen en Vriesema maar Huitsing en Brontsema. En ik moet zeggen, de mannen namen de honneurs uitstekend waar. Zelfs zo goed dat wij als vierde elftal uiteindelijk in de onderste regionen terug waren te vinden met gelukkig nog drie teams onder ons. En dat terwijl we jarenlang dapper meestreden om de eretitel. Die dit jaar gewonnen werd door de Derde Helft, een ploeg van honger en dorst inderdaad. Dat mocht de feestvreugde echter niet drukken.
Tussendoor hadden we ons al tegoed gedaan aan een stamppottenbuffet en na de quiz was het karaoken geblazen. Een festijn dat ogenschijnlijk aan een ware revival bezig is. Voordat we het wisten werden we de kantine uitgeveegd en kon ik nog even uitrazen in Zalencentrum Vita Nova en Brouwers. Niet veel later werden de luikjes al zwaarder en vond ik mijn Waterloo.
Week twee bracht mij op de donderdag wederom naar Tandartsenpraktijk Middelstum. En dat was toch een bezoekje waar ik best wel tegen op zag. Soms heb je inderdaad van die momenten die je liever gehad hebt. Dit was er een van. Niet om Leon hoor, ik kan het prima vinden met mijn Mexicaanse vriend die vorig jaar tot het adverteerdergilde van de website is doorgedrongen. Maar een verstandskies laten verwijderen leek mij op voorhand geen aantrekkelijke bezigheid. Maar ik had weinig keus want dat ding was zo verrot als wat…..
Ooit heeft Harry Meursing mijn bovenste verstandskiezen al eens verwijderd. Dat werkje viel mij toen honderd procent mee. Wel merkte hij toen al op dat de onderste verstandskiezen een heel ander putje zou gaan worden. Daar zou hij zich in elk geval niet aan wagen, dat was voer voor het ziekenhuis. Leon dacht hier gelukkig anders over. En we zijn inmiddels ook twintig jaar verder, de techniek staat niet stil.
En dus lag ik donderdagmorgen om half twaalf in de tandartsstoel waar de tandarts en zijn lieftallige assistente zich over mij ontfermden. De twee verdovingsspuiten werden gretig geabsorbeerd ter voorkoming van ongetwijfeld helse pijnen. De volgende drie kwartier was ik overgedragen over de tandtechnische handen van Leon die met allerlei instrumenten aan het wikken en wegen/wrikken was. Ik moet zeggen dat ik er gelukkig weinig tot niets van vernomen heb. Af en toe een kokhalsje en een uitschietende tandhaak tegen mijn tong, dat was het wel. Want de kies en zijn wortels lieten zich niet zo maar verwijderen.
Gedurende die drie kwartier had ik alle tijd om na te denken over de vraag wat er nu zo mooi is aan het vak van tandarts. Hernandez had hier enige maanden al het volgende antwoord op gegeven: “Daarbij vind ik het fijn dat ik mensen van de pijn af kan helpen. Sommige komen hier binnen met helse pijnen. Wanneer ik dit kan verminderen dan geeft mij dat een goed gevoel. Ik heb dan ook absoluut geen spijt gehad dat ik tandarts ben geworden.”
Van helse pijnen had ik gelukkig geen last. Af en toe een bemoedigend klopje en een welgemeend sorry wanneer hij mijn gezicht zag vertrekken, dat was het wel. En na drie kwartier was de vooral mentale martelgang afgelopen. Vooral het gekraak was geen prettig geluid. Paracetamol en Ibriprofen zouden de rest moeten doen. En ik moet zeggen dat de pijn mij momenteel alleszins meevalt. Goed, eten is nog niet echt een lolletje maar dat komt wel weer. Gelukkig hebben we dit eerst weer gehad. Tja, als je verder niet zo veel meemaakt in je leven dan kun je maar zo een blog vullen over een nieuwjaarsreceptie en een verstandskies…..