Baasje is de weg volledig kwijt. Of ik mij in een soort van gastcolumn wel wat beter aan de mensen voor wil stellen zodat ze weten wat er zoal in een hondenkop omgaat. Het liefst breng ik driekwart van de dagen slapend door en voor de rest ben ik bezig met eten (of denken aan eten of schooien om eten of aftellen naar een nieuw eetmoment), dominant met mijn groene bal in de bek door het huis lopen en met de baas op pad om te poepen en te plassen. Inderdaad, een hondenleven dus….
Maar ja, baasje is wel de man die mij vier keer per dag uitlaat en mij van voedsel voorziet dus ik kan hem maar beter te vriend houden. Die andere drie in huis bemoeien zich wat minder met mij. Alleen de oudste niet, daar moet ik flink voor oppassen. Dat is ook vaak degene die mij corrigeert en van die gemene trucjes kent waardoor ik bepaalde dingen wel laat. Baasje doet dat wat minder. Die begint alleen heel enkel heel hard tegen mij te schreeuwen. Als ik een kip in de bek neem bijvoorbeeld. En ik maar denken dat het een speledingetje was. Hij liep ook zo hard weg maar ik kreeg hem wel mooi te pakken. Gelukkig heeft de kip het wonderwel overleefd dus misschien kunnen we nog een keer een poging wagen……
Laatst begon baassie weer zo hard te roepen. Ik was hem mooi gepeerd en liep vanuit het bos zo’n drukke weg op. Toen ik links en rechts gepasseerd werd door van die grote en snelle blikken dingen, leek het mij toch verstandiger om mij enthousiast te laten pakken door hem. Maar hij heeft mij ook mooie dingen geleerd hoor. Ik moest altijd niets van water hebben ondanks het feit dat zwemmen in onze Labradorgenen schijnt te zitten. Maar achter een stok aan rennen is natuurlijk geweldig. Wat denk je, gooit die mafklapper dat ding in het water. Afijn om een lang verhaal kort te maken. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en ben het water ingesprongen. Ik was direct verkocht…..
Dus wie ben ik om te klagen? Uiteindelijk heb ik het allemaal zelf om aans had. Ik ben namelijk geboren in Doorn, vlakbij Utrecht. Met vele van mijn broertjes en zusjes zat ik in een hok bij te komen van een zware bevalling toen er plotseling twee mensen voor het hek stonden te koekeloeren. Naar het schijnt heb ik alles gedaan wat in mijn macht lag, zelfs het wegdrukken van mijn nog enthousiastere zusje, om er maar voor te zorgen dat ik naar het Groninger land kon. Vooral baasje was enthousiast, vrouwtje had nog bijna voor mijn jongere zusje gekozen ook. Wat een mafketel inderdaad, ooit zet ik haar dat betaald hoor….
Van de reis terug heb ik weinig gemerkt. Na al die stressmomenten was het lekker slapen. Ik was aanvankelijk maar een leutje schietertje en dat ben ik eigenlijk nog steeds. De eerste nacht in Middelstum ging ik direct al flink over mijn nek waarbij allemaal strobaaltjes vrijkwamen. Ja, je verveelt je natuurlijk in het begin ook het apezuur in zo’n klein boerderijhokje. In de woonkamer van de familie Koster heb ik meer ruimte en daar profiteer ik dan ook flink van. Menig schoen, behanglaag en balletje heb ik inmiddels verropt.
Daar waren ze thuis niet helemaal gecharmeerd van. Op den duur ben ik zelfs geholpen in de hoop dat ik wat rustiger zou worden. Dat lukt inderdaad, ik slaap nog meer op een dag. Soms zelfs met de poten omhoog. Maar als ik onderweg een andere hond tegenkom dan ben ik niet meer te houden hoor. Het is helemaal feest wanneer ik met mijn buurtjes Lara en Messi op pad mag. Lekker door elkaar heenlopen zodat de riemen in elkaar verstrikt raken, dat is wel mijn grootste hobby. In het begin werd mijn baasje bijna ingebonden en moest hij mij laten gaan. Ik ben vervolgens keihard naar huis gerend, terwijl hij druk aan het zoeken was.
Jaja, ik ben mij er eentje. Ergens wel jammer dat ik mij niet meer voort kan planten. Maar gelukkig heb ik mijn balletje nog. Hoogste tijd om te stoppen want ik hoor dat baassie weer van de trap komt denderen. Die zal hier vast wel weer iets uit de koelkast snaaien. Eerst maar even flink schooien inderdaad en dan ga ik hem eens lekker stalken met mijn bal. Eens zien wie hier werkelijk de baas is in huis. Wellicht komen we elkaar onderweg een keer tegen. Dusty is mijn naam, alvast aangenaam kennis maken. Dusty it is, en ik heb een hondenleven. Laters…….