“Please welcome in the red corner, presenting The Netherlands, Saaaarèèèlll de Jooongg!!!” De speaker schreeuwt het uit. Dan zwelt de muziek aan, het gejoel en gefluit neemt toe en op een snoeiharde beat betreedt Sarèl het lange podium richting de ring in het midden van de hal. Stoere pet op, dansend en springend om haar heen kijkend met een lichaamstaal van: hier ben ik en ik ga mijn tegenstander hoe dan ook pakken.
Plaats van handeling is Martiniplaza op zaterdag 17 november jongstleden. Met een bescheiden gezelschap uit Middelstum en omstreken heb ik plaats genomen op de tribune voor een gevecht om de wereldtitel kickboksen dames <61kg. Ik grabbel de Iphone X uit mijn binnenzak om professionele foto’s en filmpjes te maken. Net op het moment dat ik de camera inschakel springt het schermpje zwart: batterij leeg! Blonde buurvrouw ziet wat voor sukkel ik ben en biedt spontaan aan om filmpjes voor mij te maken…
Dan komt de tegenstandster, de Duits/Bosnische Samira Kovacevic de ring in. Iets kleiner, iets geblokter, agressief kijkend maar toch allemaal bescheidener dan haar opponent: “de eerste slag gewonnen”, denk ik nog. Na allerlei plichtplegingen en oponthoud waar ik niks van snap kan de partij beginnen. De zaal zit vol, je voelt de spanning, je ondergaat de adrenaline en je bespeurt de incrementele agressiviteit zeker ook buiten de touwen.
De gong gaat en wanneer Sarèl de eerste klappen uitdeelt wordt het publiek uitzinnig, ook mijn blonde buurvrouw op de tribune doet een duit in het zakje door af en toe stevig te gillen. Wat volgt is een partij van 5×2 minuten waarin Samira Kovacevic, die zelf meerdere tegenstandsters met knock-out heeft verslagen, letterlijk en figuurlijk alle hoeken van de ring te zien krijgt. De Groningse is sneller, beter, langer en met keiharde trappen op de benen, de zogenaamde low-kicks, sloopt ze haar opponent totaal.
Sarèl de Jong gaat volledig los en metamorfoseert tot een ongekende vechtmachine. In de 4e ronde gaat de Bosnische, na een frontkick (in de maag), voor het eerst neer en krijgt 8 tellen. Als de partij even later toch weer verder gaat komt, voor mij althans, het hoogtepunt van de avond: in de vechtsport-smeltkroes van multi-culti, de allochtone haantjes of baasjes en de Turkse, Marokkaanse of Slavische accentjes is daar tussen het gefluit, gegil, geroep en gejoel van duizenden mensen ineens, voor iedereen duidelijk hoorbaar: “Saaarèèèlll, hest heur in de buutze hor”. Het komt van de overkant waar, tussen heel uitgelopen Meedhuizen, ook Frans (vriend van de familie De Jong en fan van het eerste uur) een bijdrage levert aan de sfeer. Het is zo contradictioneel in de hele entourage dat ik spontaan moet lachen: dat je zoiets kunt verzinnen!!
In de 5e ronde gebeurt, wat er al 4 ronden aan zit te komen: na een spervuur van low kicks zakt, een klein minuutje voor het einde van de partij, Samira Kovacevic letterlijk door haar hoeven en maakt de scheidsrechter er een eind aan. Sarèl de Jong uit Meedhuizen, Groningen is wereldkampioen!!! De vreugde is uitzinnig: applaus, felicitaties, omhelzingen, tranen en euforie dalen neer en je voelt het speciale en de bijzonderheid van het gebeuren.
Nadat uiteindelijk de volgende partij tussen Bilal Zeroual en Bahez Khosnaw (wie kent ze niet) is begonnen, begeeft ons gezelschap zich richting hal en bar. Voor de tribune langslopend bespeur ik uit mijn ooghoeken nog een opstootje tussen Marokkaanse medelanders. Voordat iedereen “parra’ wordt weten de matties de boel te sussen. Het wereldkampioenschap heeft hun gemoed ook niet onberoerd gelaten….
Als we, onder het genot van een biertje, de wedstrijd nabespreken in afwachting van de wereldkampioene haarzelf verzink ik in gedachten: “Vind ik, iemand die nog nooit iemand heeft geslagen en dat misschien wel niet eens durft, het leuk om een partij kickboksen te aanschouwen?” Nou nee, gedurende de partij komen gevoelens naar boven zoals medelijden, weerzin en huivering. Totaal ongeschikt voor kickboksen zou je zeggen maar daarnaast heb ik ook respect, bewondering, hoogachting en zeker waardering voor Sarèl de Jong. En inmiddels is dit alweer de 4e partij die ik mag meemaken. Waarom? Omdat ik haar toevallig een beetje ken….
Sarèl de Jong (16-07-1996) haar moeder is Helga. Helga is de dochter van Jaap en Hiltje Lalkens uit Huizinge. De blonde schone kwam tot wasdom in Het Hogelandster dorpje maar, vele teleurgestelde mannenharten achterlatende, verhuisde ze al op jonge leeftijd naar de “zusterflat” naast het ziekenhuis in Delfzijl. Daar in het nachtleven werd ze geschaakt door Pieter de Jong. Een bijzonder mens uit Meedhuizen, nota bene een van een drieling waar zelfs destijds Koningin Juliana poolshoogte van kwam nemen.
Uit dit, nog steeds bloeiende, huwelijk van Pieter en Helga werd Sarèl geboren. De broer van Helga, Erik (voor intimi Lalkie) en dus oom van de wereldkampioene is een van mijn allerbeste vrienden en zo kon het dus gebeuren dat we wel eens in de havenstadse zusterflat bleven slapen om, met of zonder Helga en Pieter, het plaatselijke nachtleven onveilig te maken.
Zo kon het ook gebeuren dat Lalkie en ik met de 8-jarige Sarèl, die een weekje bij opa en oma Huizinge logeerde, op een prachtige zondagmiddag een toertje maakten door het zonovergoten Hogeland. Parmantig maar verlegen zat het “leutje wichtje” op de achterbank van mijn auto en met haar donkere kijkers nam ze de Groningse wereld in haar op. Mijn twijfel of ze het allemaal wel leuk vond verdween toen we, na een kijkje op de dijk bij Noordpolderzijl, haar op overheerlijk ijs trakteerden en de toen nog toekomstige wereldkampioene straalde van oor tot oor. De conclusie van deze middag was dat we met het allerliefste nichtje van de hele wereld op pad waren geweest…..
Ik word uit mijn overpeinzingen gehaald wanneer ook Familie de Jong en aanhang hun entree doet in de hal. Felicitaties, zoenen, ervaringen en biertjes worden gedeeld en het wordt weer ouderwets gezellig. Om me heen kijkende realiseer ik me hoeveel mensen er voor Sarèl zijn gekomen en hoe snel zoiets kan groeien. Bij haar eerste partij voor een groter publiek, toen nog in de B-categorie, ergens in 2016, ook in hetzelfde theater, zaten er welgeteld 10 mensen puur voor het meisje uit Meedhuizen. Nu zijn het er honderden.
Ondanks dat ze nog maar 4 jaar bezig is (op haar 17e komt ze toevallig in aanraking met de kickboks sport) heeft ze in juli 2017 haar grote doorbraak: ze wint uiterst verrassend goud op de World Games in Polen. Een ieder herinnert zich de beelden op TV-Noord van de intocht en huldiging van de winnares in haar eigen dorp Meedhuizen. Waar een kleine gemeenschap ontzettend groot in kan zijn: Hulde!
En dan, wanneer ik me heb bedacht hoe allemachtig veel ze voor de haar sport doet en laat, hoe onmenselijk hard ze heeft getraind, alles maar dan ook alles ervoor gedaan heeft en doet om de beste te worden komt de Worldchamp zelf binnen. Ontroerend is de vreugde en blijdschap op haar gezicht en de omhelzing met haar ouders. Al snel ontwaart ze haar vriendinnetjes waarmee ze dit jaar naar Zuid-Afrika is geweest, ze komen uit alle windstreken van Nederland en hebben een heus spandoek.
Ze poseert enthousiast met alle meiden en het spandoek en op het moment dat ik me afvraag wat het rode hartje en de naam Richard betekent op het doek, loopt Samira Kovacevic, haar zwaar verslagen tegenstandster, langs. Ze wordt ondersteund door haar, als een maffiose bodyguard uitziende, trainer maar desondanks zakt ze weer door haar linkerbeen. Gelukkig voor haar komt er nog een man haar ondersteunen en wanneer ze gedrieën afdruipen kijkt Samira nog een keer diep treurig over haar schouder……..
Peter Anema
Op 7 december verslaat de Meedhuizense vechtmachine de Spaanse Victoria Lomax in Abu Dhabi: knock out in de 2e ronde. Op 28 december wordt Sarèl derde bij de verkiezing Groninger van het Jaar.
En ik? Ik ben er de volgende keer gewoon weer bij.