Het is de laatste vrijdag van de novembermaand dat ik mij realiseer nog nooit een Sinterklaasverhaal te hebben geschreven. Daar moet toch eens verandering in komen. Helemaal met in het achterhoofd dat het verhaal wat ik nu schrijf woensdag 5 december online kan komen. Een mooier moment om een bijzonder Sinterklaasverhaal te schrijven zal er waarschijnlijk nooit meer komen. Er is echter een probleem, ik heb geen bijzonder Sinterklaasverhaal….
Ergens kan ik mij maar heel weinig herinneren van dit voor kinderen fantastisch kinderfeest. Dat je op pakjesavond zenuwachtig door het huis liep. In mijn heel jonge jaren dus nog door de Dorpsweg 6 in Westerwijtwerd. Waar nog niet zo lang daarvoor een kruidenierswinkel in rook was opgegaan. Een cadeautje ons toen gegeven door de toenmalige gemeente Middelstum doordat er bij moeders de vrouw paratyfus was geconstateerd. Een periode waarin diezelfde gemeente ons financieel wel even zou helpen. Helaas verdween het dossier Koster ergens onder in een lade van een niet al te adequate gemeenteambtenaar.
Ik merk tot mijn eigen verrassing en wellicht ook verbazing dat dit verhaal een bizarre wending neemt. Want in de tijd dat ik nog in Sinterklaas geloofde verkeerde de Koster familie inderdaad in een financiële crisis van jewelste. Met een stoffig wetje die ergens eind negentiende eeuw is ontstaan moesten mijn ouders namelijk met het oog op besmettingsgevaar de winkel sluiten. Wat een verschrikkelijke toestanden moeten dat geweest zijn. Moe die op het randje balanceerde in het ziekenhuis en pa die thuis de mededeling kreeg dat hij zijn zaak hierdoor moest sluiten…..
Dat besluit leidde tot een crisis in huize Koster. Mede ingegeven door een totale uitverkoop van de winkelvoorraad. Alles moest immers weg. En zo verdween in enige weken tijd de onderneming waaraan twintig jaar lang met ziel en zaligheid gewerkt was. Waar pa en ma wekelijks gezamenlijk meer dan honderd werkuren instaken om er een bloeiende kruidenierszaak van te maken. Waar de boodschappen tot in de verre omgeving werden rondgebracht. Eerst op de motor, later met een oud Dafje…..
Wat heeft moeders zich schuldig gevoeld over deze sluiting. Maar geen nood, de gemeente zou immers financieel bijspringen. Ware het niet dat het dossier ergens onderin een lade op het Middelstumer gemeentehuis aan het Concordiaplein verdween. Hoe moest men nu verder? Hoe moesten zes kindermonden gevuld worden zonder inkomen? Nu we het toch over Sinterklaas hebben, er komt een bijzonder verhaal uit die tijd bovendrijven. ’s Avonds wanneer het donker werd, gebeurden er bijzondere dingen aan de Dorpsweg nummer 6. Dan werden er door anonieme dorpsgenoten enveloppen met geld door de brievenbus gegooid. Geld dat gebruikt kon worden om boodschappen te kopen. Een prachtig gebaar van naastenliefde toch?!
Gelukkig vond pa snel ander werk bij Sperwer in Bedum. En het dossier bleef maar liggen, ergens onder in een la. Pa verdrong de herinneringen aan die eerste crisismaanden van 1975, toen zijn leven zo maar ineens in vuur en vlam stond. Ze werden ergens diep weggestopt in zijn hersenpan. Om vervolgens twintig jaar later keihard terug te komen toen er sprake was dat pa zijn huis op moest eten. Want echt lang heeft hij namelijk niet bij Sperwer kunnen werken. Medio jaren tachtig volgde een ontslag, dit keer om bedrijfseconomische redenen……
Maar toen kwam de overheid maar zo met een plan dat mensen met een uitkering eerst hun huis op moesten eten alvorens weer voor een uitkering in aanmerking te komen. De toezegging van twintig jaar geleden over een financiële compensatie voor het noodgedwongen moeten sluiten van zijn winkel kwam weer boven toen pa zich in Loppersum op het gemeentehuis meldde om over de gevolgen van de nieuwe wetgeving te praten. En wel op een dusdanige manier dat niet veel later het hoofd van sociale zaken, ja zelfs de burgemeester langskwam om alsnog excuses aan te bieden voor iets wat twintig jaar geleden was gebeurd……
Ik wilde het eigenlijk over mijn avonturen als Zwarte Piet gaan hebben. Over het feit dat ik met Sinterklaas Piet de Winter uiteindelijk bij de tandartsfamilie Meursing belandde voor een afzakkertje. En nog een, en nog een. Waardoor ik uiteindelijk de dag er op een halte eerder uit moest stappen om maar niet in de bus over mijn nek te gaan. Maar ergens dringt zich een mooi beeld op dat in maart of april 1975 moet zijn gebeurd. Toen iemand in het holst van de nacht een enveloppe met inhoud in de brievenbus drukte aan de Dorpsweg nummer 6 in Westerwijtwerd. Wonderen bestaan….. Ik wens jullie allemaal een prachtige pakjesavond toe!