Vorige week was ik weer eens op Oosterburen 2 te vinden voor mijn jaarlijkse bezoek aan de tandarts. Hoewel ik er dit jaar voor enige interviews al wel vaker geweest was. Vandaar wellicht dat het ontvangst allerhartelijkst was. Maar het vervolg was voor mij een stuk minder. Maar daarover later meer. Want alvorens vanuit de wachtkamer de praktijkruimte binnen te gaan, was er al een en ander lezenswaardig gebeurd.
Zo snuisterde ik eerst eens door twee exemplaren van het Kaanster Lougnijs. Altijd goed voor de inspiratie en voor het opdoen van nieuwe ideeën. Zo stuitte ik op het verhaal van oud Kaanster Jan Moorlag, zoon van Cor en pensionadogast Aaf, die zich in het westen tot een sterrenkok ontwikkeld heeft. Maar terecht opmerkte dat wanneer je eenmaal Groninger bent ook altijd Groninger blijft. Dus misschien keert hij ooit nog wel even terug in onze contreien, dat zou mooi zijn natuurlijk.
Ik ging zo in het verhaal op dat ik weinig oog had voor de man die uit de behandelkamer kwam. Na een hartelijke ‘Moi Bert’ keek ik dan ook verrast op. Verrek, het is Anton S. die dit zei. Daar had ik in de jeugd ooit nog wel eens mee gevoetbald. En eigenlijk ook nog wel een appeltje mee te schillen. Want was hij het niet die mij ooit op de oprit van het ouderlijk huis in mijn maag gestompt had? Een jeugdzonde, waarbij hij ongetwijfeld opgehitst werd door zijn klasgenootjes van de openbare school die toen nog in de G.A.-straat gevestigd was.
Dat deed flink pijn maar het zou achteraf een van de weinige keren zijn dat ik klappen kreeg. Ooit was ik er vlakbij toen we op een vakantie in Griekenland mot kregen met een opgefokte Italiaan. Die vervolgens klaarstond om wat schoppen uit te delen maar uiteindelijk liep ook dit Mediterane temperament met een sisser af. Maar terug naar Anton waarvan ik mij herinner er ooit in de begin jaren negentin mee op trainingskamp naar Schier te zijn geweest. Waar hij het toen duidelijk verloor van de fles met een giga kater als gevolg.
Sinds die tijd had ik hem ook nooit meer gezien. Via Usquert is hij in Kloosterburen terechtgekomen, te midden van het carnavalgeweld zo merkte hij wellicht ten overvloede op. Dat hij Harry Reitsma kent was vervolgens wel verwacht. Dit jaar tot adjunct van Prins Carnaval uitgeroepen, geloof ik. We wilden net over de voetballerij beginnen toen Leon mij naar binnen gebood. Om vervolgens minutieus aan zijn controleronde te beginnen. Dat ging lang goed tot hij linksonder bij mijn verstandkies kwam.
Of ik geen pijn gehad heb, het afgelopen jaar, zo vroeg hij mij. Ik moest ontkennend antwoorden. En een heel hoge pijngrens heb ik bij mijn weten niet. Wel had ik vlak voor mijn bezoek nog even in de spiegel gekeken waarbij ik inderdaad al dacht iets zwarts te ontwaren achter in mijn mond. Maar voor iemand die eigenlijk nooit geen gaatjes heeft was dit niet iets om direct verontrust van te worden.
Geheel ten onrechte zo bleek, want van mijn verstandskies bleek weinig meer over te zijn. Nog enige stompjes om precies te zijn, het glazuur in het midden was al helemaal weg. Herinneringen over een ietwat onaangenaam gevoel bij het ijs eten kwamen bovendrijven. De verklaring hiervoor was er nu ook.
Maar pijn voelen? Nee, maar pijn heb ik gelukkig nooit. Hoewel, zielenpijn is natuurlijk ook pijn en daar heb ik in het begin van deze eeuw nog wel eens last van gehad. Maar daar is tegenwoordig gelukkig geen sprake meer van. Afijn, Leon was onverbiddelijk en begin volgend jaar mag ik mij weer melden. Met als grootste vriend dan waarschijnlijk de verdovingsspuit. Want Leon wil niet dat ik van de pijn tegen het plafond aan vlieg. En dus vertrouw ik er maar op dat ik binnenkort met alle egards door hem behandeld wordt. Waarbij hij zijn Mexicaans temperament maar lekker thuislaat.
Maar dat zijn zorgen voor volgend jaar. Anton was inmiddels ook al weer bijna in Kloosterburen toen ik huiswaarts fietste. Zou het weer 25 jaar duren voordat we elkaar weer tegenkomen? We ‘ll meet again, daar ben ik van overtuigd. Misschien wel weer bij Leon in de wachtkamer. De maagstomp van jaren geleden is hem vergeven……