Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Elisabeth Hoeksema-Ellerie maar iedereen kent mij als Betsie. Ik ben op 9 augustus 1952 geboren in Noordwolde als 2e telg uit een gezin van drie kinderen. Waarbij mijn veel jongere zus die in Bussum woont mijn oudere broer nooit gekend heeft. Hij overleed helaas al op zestienjarige leeftijd. Mijn vader heeft gevochten in Nederlands-Indië en keerde in 1950 terug. Daarna reed hij op de vrachtwagen bij zijn vader. Na de bodedienst van zijn zwager overgenomen te hebben, werd hij boderijder. Deze onderneming heeft hij op den duur verkocht waarna hij chauffeur werd op de bibliotheekcentrale.
Veel omzwervingen heb ik niet gemaakt. Na getrouwd te zijn, verhuisden we naar de Thedemastraat nummer 5. Hier woon ik inmiddels al weer 45 jaar, de laatste vier jaar helaas alleen. Het is wel een drukke straat waar veel verkeer langskomt maar daar verneem ik niets meer van. We hebben het huis zoveel mogelijk in de oude staat gelaten. Achter is nog een grote schuur en tuin. Voor mij is dit een pracht plekje.
Wat is uw burgerlijke staat?
In 1970 leerde ik Rengenier Hoeksema kennen. Hij zat net als ik op dansles in Noordwolde en we vonden elkaar direct leuk. Drie jaar later zijn we getrouwd. Het huwelijk heeft ons twee kinderen geschonken. Dochter Wilma werd in 1978 geboren en is getrouwd met Remy. Ze hebben twee kinderen gekregen: Esmee (13) en Tim (10). Vier jaar later werd zoon Grietinus geboren. Hij is getrouwd met Heidi en ook zij hebben een dochter en een zoon: Charlene (9) en Jeffrey (5). Ik ben dus de trotse oma van vier kleinkinderen.
Helaas is mijn man in 2014 overleden. Hij was nooit ziek maar kreeg begin 2014 last van zijn longen. Er werd longkanker geconstateerd en drie weken later is hij al overleden. Een heftige periode inderdaad waar ik mij niet zoveel meer bewust van kan herinneren.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Zuidwolde, ging ik naar de huishoudschool in Groningen. Zonder echt voor ogen te hebben wat ik graag zou willen doen maar veel van mijn toenmalige klasgenootjes gingen naar de huishoudschool. Op mijn 15e was ik klaar en vervolgens ging ik in Groningen aan de Kerklaan in een supermarkt werken. Vervolgens werkte ik 2,5 jaar als pompbediende bij Garage de Roo in Zuidwolde. Dat vond ik heel leuk werk, onder het tanken maakte ik altijd een babbeltje met de mensen. Maar mijn ouders vonden dit baantje eigenlijk maar niets voor mij.
In 1970 ging ik bij de DOMO op kantoor werken. Het melk werd toen nog in van die grote bussen aangeleverd en ik verstuurde de benodigde gegevens met de ponsmachine naar het hoofdkantoor waar de balans werd opgemaakt en het geld overgeboekt aan de boeren. Een prachtige en gevarieerde tijd. Ik maakte net zo makkelijk de koffie klaar wanneer er weer eens vergaderd moest worden. Na de DOMO, heb ik nog enige jaren bij Reisiger op kantoor gewerkt om daar administratief werk te doen.
Hier ben ik mee gestopt toen de kinderen kwamen. Toen die wat ouder werden, ging ik bij DMF op Westerdijkshorn werken. In deze mailfarm, sorteerde ik onder andere de post. Dit werk heb ik ongeveer twaalf jaar gedaan. In 2004 kwam hier abrupt een eind aan. Ik ben namelijk thuis gevallen waardoor mijn schouder uit de kom vloog. De binnenkant was beschadigd en het werk werd te zwaar voor mij. Financieel konden we ons wel redden en ik ben vervolgens gestopt met werken.
Rengenier was aanvankelijk chauffeur op zo’n betonmixer maar kwam vervolgens in de bouw terecht. In het begin was hij opperman, later werd hij metselaar. Zwaar werk inderdaad waar in 1986 een eind aan kwam toen hij last van zijn rug kreeg. Vervolgens heeft hij tot zijn 61e in het magazijn gewerkt. Toen hij 61 was, kon hij er met een goede regeling uit. Gelukkig wel achteraf, hierdoor konden we samen nog vier jaar genieten van onze vrijheid. Hij overleed in dezelfde maand waarin hij zijn eerste AOW-uitkering zou krijgen.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Van een officiële pensionering was dus voor mij geen sprake. Maar de dagen vliegen nog steeds voorbij. In de zomer ben ik vaak in de tuin te vinden en ik mag graag fietsen. Ook fotograferen, handwerken, breien en lezen mag ik graag doen. In het verleden heb ik ook wel het nodige vrijwilligerswerk gedaan. Zo heb ik tien jaar in het bestuur van de ijsvereniging gezeten en ik draaide daar toen ook de nodige kantinediensten. En ik heb nog enige jaren in het bestuur van de buurtvereniging gezeten.
Ik kijk met veel plezier terug op de vakanties met de kinderen. We hadden een kleine caravan waarmee we heel Nederland doortoerden. Het buitenland was bij ons minder in trek, we zijn vanuit het werk één keer naar Mallorca gevlogen. Ik kan veel meer genieten van weekendjes weg met de familie. Jaarlijks ga ik met de kinderen en kleinkinderen een weekend naar ‘Het land van Bartje’, vlakbij Borger. We zitten altijd in twee huisjes gezellig naast elkaar. Daar kan ik mij elk jaar weer op verheugen.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Mijn trouwdag en de geboorte van de kinderen en de kleinkinderen. Ik heb wat dat betreft prachtige jaren met het gezin gehad. Ook met de familie van mijn man. Zij hebben lang op de boerderij aan de Wolddijk gewoond. Schoonpa is in 1984 overleden waarna mijn schoonmoeder in 1986 in Bedum is gaan wonen. Zij is heel oud geworden, en overleed in 2012 op 92-jarige leeftijd.
En de dieptepunten?
Ik verloor mijn broer toen ik zelf nog maar vijftien jaar oud was. Een heel moeilijke periode, zeker ook door het verdriet van mijn ouders. Dat mijn vader toen moest huilen is een beeld dat ik nooit meer kwijt ben geraakt. Ze waren altijd bang wanneer ik ’s avonds de horde op ging, bang dat ook ik niet meer thuis zou komen. Dit heeft enige jaren een stempel op het gezin gedrukt maar gelukkig waren we positief ingesteld en hebben we daarna weer veel lol en plezier met elkaar gehad.
Mijn schoonvader overleed dus in 1984, in 1997 is een schoonzuster van mij overleden en in 1998 volgde mijn vader. Moe is in 2005 overleden. Best wel moeilijke momenten en jaren maar gelukkig was daar altijd weer het gezin, we hadden veel steun aan elkaar. In 2012 werd er bij mijn oudste schoonzuster borstkanker geconstateerd en in datzelfde jaar overleed ook mijn schoonmoeder. 2014 was ook een heel zwaar jaar, Rengenier is op vijf februari overleden.
Vorig jaar was ik zelf aan de beurt, er werd borstkanker bij mij geconstateerd. Ik kreeg in de zomerperiode chemokuren en daarna volgden 21 bestralingen. Ik ben er gelukkig goed doorheen gekomen, in maart was ik klaar met de behandelingen. Maar dat was een hele schrik inderdaad, zeker voor de kinderen en kleinkinderen die hun vader en opa al aan deze rotziekte waren kwijtgeraakt. Gelukkig waren ze in het ziekenhuis vanaf het begin positief gestemd.
Mijn familie, de buren en vrienden hebben mij er doorheen gesleept. Zij stonden altijd voor mij klaar. Wanneer ik vrijdagmiddag een chemo had gehad dan zaten hier zaterdagmorgen steevast negen mensen aan de ‘stamtafel’ om te informeren hoe het gegaan was. Toch beleefde ik ook in de periode zware dagen hoor. Toen mijn haar uitviel bijvoorbeeld. Maar ik denk dat maar weinig mensen doorgehad hebben dat ik toen een pruik droeg. Ik heb mijn ziekte ook niet aan de grote klok gehangen. Tijdens de Pinksterdagen kreeg ik zelfs van iemand te horen dat mijn haar zo mooi kort was, ‘ideaal in deze warme periode!’.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Rengenier stond altijd voor anderen klaar en mocht er ook graag met zijn kleinkinderen op uit trekken. Naar de kinderboerderij bijvoorbeeld. Een keer kwamen ze schaterlachend terug. Opa was met ze op zijn fiets (één kleinkind voorop, één achterop) dwars door de Hema in de winkelstraat gefietst toen deze net verbouwd was. Het winkelpersoneel had zo raar opgekeken…..
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik vind het best zo en heb geen bijzondere uitdagingen. Lekker gezond blijven met zijn allen en dan zien we wel wat op ons pad komt.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Dat ik nooit mijn vrachtwagenrijbewijs heb gehaald. Pa verkocht zijn zaak toen ik achttien jaar was en net begon met mijn rijlessen. Ik dacht hem dus niet nodig te hebben maar achteraf had ik graag buschauffeur willen worden in plaats van kantoormedewerker. Ik mocht altijd graag auto rijden, nog steeds trouwens.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Doe ondanks alles toch maar een acht. Ik ben goed voor een ander maar een ander is ook goed voor mij. Ik heb met plezier geleefd en doe dat nog steeds. Wat dat betreft heb ik een positief karakter en kan ik ook hard zijn voor mijzelf als het moet. Ik heb nooit het gevoel gehad het niet te redden.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik hoop dat mijn kinderen en kleinkinderen gelukkig en gezond blijven, dan ben ik tevreden. Ik kan intens van ze genieten!