Ik volg niet heel veel netwerkborrels meer. Maar de laatste woensdagmorgen van de maand blok ik graag voor die van de Open Coffee Club ’t Hogeland. Want je komt altijd op prachtige plekjes waar enthousiaste ondernemers je graag vertellen waar ze zoal mee bezig zijn. De autorit er naar toe werkt vaak al heel ontspannend. Lekker toeren door Het Hogeland is het mooiste wat er is. Hoe meer kleine plaatsjes ik passeer, hoe mooier ik het vind. En het is altijd weer een verrassing welke collega ondernemers aanschuiven en met hoeveel personen.
Vorige week woensdag werden we uitgenodigd door Groepsaccommodatie De Waddenhoeve op Noordpolderzijl. Nooit geweten dat daar een groepsaccommodatie zit. Noordpolderzijl weet ik wel te vinden natuurlijk maar waar nu ligt precies de Middenweg? En daarvoor gebruiken we natuurlijk de TomTom. Zeker toen ik ergens las dat de hoeve vlakbij Pieterburen lag. En dat heb ik geweten….
Het weer werkte gelukkig aan alle kanten mee. Een lekker zonnetje aan een heldere lucht zorgde voor weidse vergezichten. Via Kantens en Rottum werd Usquert bereikt. De plaats die ik in moest toetsen om de combinatie met de Middenweg te vinden. Dus werd ik eerst via de Stationsweg de hele Wadwerderweg door geloodst om vervolgens weer rechtsaf te slaan richting de provinciale weg. Met angst en beven ging ik vervolgens linksaf over zo’n halfvergane betonpad. Toen ik zo’n beetje bij de afslag richting Zielhoes uitkwam, voelde ik mij behoorlijk verneukt door mijn digitale wegwijzervriend.
Dat was snel vergeten toen gastvrouw Caroline ons gastvrij naar de centrale ruimte bracht waar doorgaans groepen scholieren of mensen uit het bedrijfsleven gezelligheid bij elkaar vinden. Een lekkere muffin ging er heerlijk in, de koffie liet zich goed smaken. Vol enthousiasme vertelde onze gastvrouw hoe ze hier vanuit de stad Groningen en Overschild verzeild raakte. Vlak voor de crisis van 2008 met nog de nodige (ver)bouwactiviteiten in het verschiet om de zaak naar hun hand te zetten. Waarbij man Ben nog dagelijks in ploegendiensten zout maakt voor de Akzo in Delfzijl.
Tussen de verhalen door keek ik eens naar buiten om te genieten van de prachtige vergezichten vlakbij het Wad. Het voelde als een morgentje uit op nog geen vijftien kilometer van huis. Caroline heeft het er maar druk mee. Scholen uit heel Nederland weten haar te vinden en ook steeds meer enthousiaste internationale gasten vanuit België en Duitsland. Lang leve het internet inderdaad waar de website met mooie foto’s uitnodigend werkt. Bij aankomst ligt een compleet draaiboek klaar voor groepen waardoor zelfs de leerkracht tot rust kan komen.
Zo kan er bijvoorbeeld gestept worden naar Warffum waar vervolgens het Openlucht Museum wordt aangedaan. Of lekker op de fiets naar Pieterburen, naar de zeehondencrèche inderdaad. En daarna pannenkoeken eten op het pannenkoekenschip. Of gewoon een kanotocht of mini wadlooptocht onder leiding van een ervaren gids. Je zou er toch zo met een stel vrienden een midweekje heentrekken. Tussendoor lekker even een partijtje voetballen want aan ruimte geen gebrek. Een nieuw verblijf wacht op de afrondende fase want de verwijdering van het asbestdak had prioriteit.
Lekker man, om zo te ondernemen. Om scholen, bedrijven en familiereünies op zo’n manier op te vrolijken. Inclusief al het moois wat noord-Groningen te bieden heeft. De terugweg liet zich vervolgens makkelijker vinden. Gewoon linksaf richting Usquert inderdaad. Toch kon ik het niet laten om het echte Noordpolderzijl nog even aan te doen. Even wad kijken en een glimp opvangen van mijn geliefde Schiermonnikoog. Weer was ik niet de enige die dit mooie plekje wist te vinden. Een man met een grote camera deed verwoedde pogingen om veel moois op een kiekje te vereeuwigen. Wad- of weidevogels pakten hun rust op een zompig veldje vlakbij de haven.
Verkwikt en vol inspiratie tufte ik vervolgens terug naar huis. Terug naar de sleur ook maar wel in de wetenschap dat ik die zo kan ontvluchten als het moet. Want Noordpolderzijl is een uniek stukje Nederland….