Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Ik ben Aalf Aalfs, geboren op 16 februari 1947 in het Katholieke Ziekenhuis in Groningen. Ik ben enig kind. Mijn vader heeft 50 jaar bij J.B. Wolters gewerkt en werd daar uiteindelijk vertaler. Mijn moeder was huisvrouw. Het waren lieve, zachtaardige ouders.
Wij woonden bij mijn grootmoeder in op Plattenburg, een streekje van vijf huizen gelegen tussen Zuidwolde en Ellerhuizen. Wij hadden veel aan onze buren, de familie Meijer. De oudste dochter Gerda nam mij de eerste tijd achterop de fiets mee naar school. Mijn moeder was de eerste jaren van mijn leven niet in goede doen. Later herpakte zij zich volledig en werd uiteindelijk 106 jaar oud.
Op mijn 15e zijn we verhuisd naar Noordwolde. Hoewel wij hervormd waren en ter kerke gingen in Noordwolde bracht ik mijn lagereschooltijd door op de gereformeerde lagere school in Zuidwolde. Na de kerkdienst gingen wij elke zondag koffiedrinken bij Freerk en Lien Bulthuis en hun vier zoons van het gelijknamige carrosseriebedrijf naast de kerk. Lien was een zus van mijn vader.
Verder speelde vanaf ongeveer mijn 13e jaar de voetbalclub vv Noordwolde (toen in oprichting) een belangrijke rol in mijn leven. Na al vanaf mijn 20ste met pijn in de rug te hebben rondgelopen werd op mijn 33e de diagnose ‘ziekte van Bechterew’ vastgesteld. Een reumatische aandoening die tot verstijving van de rugwervels leidt en erger. Weliswaar met een rug onbuigzaam als een bamboestok ben ik er relatief goed vanaf gekomen.
Ik woon vanaf mijn 30e jaar in de stad Groningen, daarvoor enige jaren in Middelstum.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben bijna 40 jaar gelukkig getrouwd met Geeske Pama uit Sebaldeburen. Wij hebben twee dochters, Susanne (1983) en Laurien (1987). Daarvoor was ik getrouwd met Marietje Sikkema Elema uit Zandeweer. Na vier jaar zijn we weer gescheiden. Samen met haar heb ik een zoon, Jan (1975).
Inmiddels ben ik in het gelukkige bezit van zes kleinkinderen: Milan (16), Levi (13), Tijn Aalf (6), Nouki Willemien (5), Janthe (3) en Sascha Francisco Felipe (2).
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school ging ik eerst een jaar naar de MULO in Bedum. Gezien mijn resultaten daar was de HBS een logisch vervolg en ik haalde op de Rijks HBS in vijf jaar het diploma B. Daarna ging ik naar de HTS. Ik wou bouwkundig tekenaar worden. Dat is ook inderdaad gelukt. Een kleine tien jaar heb ik op architectenbureaus gewerkt waarvan de langste tijd bij het toenmalige Bijleveld, Grit en Gunnink (Nu Team 4).
Ik vond dat prachtig werk maar liep steeds weer tegen belemmeringen aan, veroorzaakt door gebrek aan technisch inzicht. Bij de Directie Groningen van het Ministerie van Volkshuisvesting kwam een baan vrij op de afdeling Bouwzaken. Als planbeoordelaar van woningwetwoningen in de gesubsidieerde woningbouw.
Dat beviel prima en ik had er ook wel willen blijven ware het niet dat dit vanwege een grondige herstructurering niet mogelijk was. Decentralisatie was het nieuwe beleid en zo belandde ik met een zak geld – beschikbaar gesteld door het Rijk – bij de toenmalige Regioraad Noord Groningen. In de functie van coördinator budgethouder volkshuisvesting. Ik was toen 45 jaar oud maar zat er nog niet of het budget was al met 25 % gekort. (Hoezo onbetrouwbare overheid?!) Aan de bijbehorende werkzaamheden had ik geen dagtaak meer.
Mijn toenmalige chef Stado van der Veen vroeg of de functie beleidsmedewerker toerisme iets voor mij was. Ook al omdat de alternatieven niet voor het oprapen lagen, stemde ik toe. In die tijd kwamen diverse gesubsidieerde projecten los, onder andere gefinancierd met Europees geld. Met Aalf Aalfs in het vervolg als projectleider namens de acht Noord-Groninger gemeenten. Een kanosteigerproject, een Langs boerengoedroute om maar iets te noemen en wat het meest succesvolle project zou blijken ….de Ruige Route Hogeland. Met dank aan de vrijwillige ‘routemanagers’, met name Kees de Vries en Andries Bosman uit Bedum. En aan mede-organisator Elzaline Schriever.
Met dit project hou ik mij nog steeds bezig maar nu onder de naam ‘Sterren op het Hoogeland’.
Hoe bevalt het gepensioneerd te zijn?
Samengevat heel goed. Ik heb een afwisselend en gevuld leven zeg ik altijd en verveel me nooit. Allereerst maak ik het huis in grote lijnen schoon. Ik gebruik daarvoor – op aanraden van een goede vriend – een Dyson snoerloze stofzuiger. Een in mijn ogen fantastisch apparaat met als bijkomend voordeel dat het stofzuigen doorgaans niet langer dan twintig minuten duurt. Dan moet het apparaat weer een paar uurtjes aan de oplader en kan ik gaan trekzakspelen.
Verder zing ik in drie koren te weten het Eerste Echte Levensliederen en SmartlappenKoor EELSK uit Groningen, het Nedersaksisch Vocaal Ensemble (waar ik tevens secretaris ben), standplaats Grolloo en (samen met mijn vrouw) het Charmantykoor in Eelde. En wat commissiewerk. Een paar vakanties per jaar zitten er ook wel in. Het leukste vinden wij meerdaagse fietstochten mét bagagevervoer en e-bike. Maar liever niet in de zomer.
Van mei t/m september moet namelijk ‘Sterren op het Hoogeland’ worden gerund. Een zeer succesvol driedaags fietsarrangement dat begint in Stedum en eindigt in Bedum. Boordevol kunst, cultuur en gezelligheid. Met als belangrijkste onderdelen atelierbezoeken bij de kunstenaars Henk Helmantel, Francine Schrikkema en Jaap van Meeuwen, de sterren als het ware. De deelnemers krijgen naast de routebeschrijving een mp3-speler mee met daarop muziek, verhalen en anekdotes. Voor mij betekent dat vrijdags de gasten in Stedum op de fiets zetten, op zaterdag trekzakspelen in de molen Eva in Usquert en op zondag de gasten weer uitzwaaien in Bedum. En tussendoor hun bagage vervoeren. De deelnemers overnachten in hotel Het Gemeentehuis in Usquert en in boerderij De Diek’n nabij Zeerijp. (Zie ook www.sterrenophethoogeland.nl).
Verder doe ik de normale dingen des levens waaronder het onderhouden van sociale contacten.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Uiteraard de geboorte van mijn kinderen en kleinkinderen. Verder zeg ik wel eens voor de grap dat mijn beslissing om lid te worden van EELSK een van de beste (zo niet de beste) beslissing van mijn leven is geweest. Dit heeft onder andere geleid tot het mede- organiseren van de zogenaamde Windmeeritten (fietsen met de wind in de rug en met de bus terug, alleen in Groningen) en mijn carrière als trekzakspeler.
En de dieptepunten?
Daar is in de eerste plaats mijn scheiding alhoewel dat ook aanvoelde als een bevrijding. Een echt waardeloze periode was de tijd na het behalen van mijn HBS-diploma. Een enorme vermoeidheid overviel mij in de zomer na het eindexamen. Ik wist niet wat me overkwam. Hoe kon dit en hoe kwam ik er weer vanaf? Onderzoeken brachten geen ziekte aan het licht. Overspanning, constateerde dokter Vegt uit Bedum.
Tegenwoordig zouden we waarschijnlijk spreken van een burn-out. Wat wel zeker is dat ik mij vijf jaar lang overmatig had ingespannen om in geen geval te blijven zitten of te zakken op school, gecombineerd met heel veel voetballen, vakantiewerk en fietsvakanties. Wie zal het zeggen, in elk geval kreeg ik weinig rust.
Na een baantje bij de gemeente Loppersum (leerling ambtenaar) ging ik eerst maar in militaire dienst. Ik knapte geleidelijk weer wat op. Zo zelfs dat mijn eerdere doelstelling om bouwkundig tekenaar te worden weer van stal kon worden gehaald. Dus weer naar de HTS en warempel vier jaar later behaalde ik mijn diploma.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Hoe ik aan het harmonicaspelen raakte is een bijzonder verhaal. Tien jaar lang was ik secretaris van EELSK. Op zeker moment ontving ik een e-mailtje van ene Harry Boonstra waarin hij vroeg of hij met zijn mondharmonica (met versterker) het koor mocht begeleiden. Een samenwerking bleek er niet in te zitten maar Harry kwam voor mij als geroepen. In die tijd was ik namelijk vanwege mijn pensionering op zoek naar een leuke hobby.
Dus heb ik een mondharmonica gekocht en in de zomer van 2007 vele pogingen ondernomen het instrument te bespelen. Met tongslag, het moet natuurlijk wel ergens op lijken. Maar Harry was niet tevreden en de moed zakte mij in de schoenen. Gelukkig beschikte hij ook over een trekharmonica. “Zou ik daar eens op mogen spelen, Harry?” Het bleek een gouden greep.
Trekzakvirtuoos Frans Tromp leerde mij vervolgens de fijne kneepjes en al doende is het gelukt een dermate aanvaardbaar niveau te bereiken dat ik voor publiek durf op te treden. Als criterium hanteer ik daarbij dat ik mij geen buil moet kunnen vallen. ‘Schuifdeurartiest’, zeg ik wel eens. Mensen vinden het trouwens al gauw leuk. Samen met mijn vrouw en haar vriendin Anneke Veltman zingen wij ook wel eens wat liedjes onder de naam Fruitella’s.
Wat zou u ooit nog willen doen?
Ik heb geen bucketlijst met doelstellingen. Lekker zo doorgaan dus.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
De dingen zijn gegaan zoals ze zijn gegaan. Je kunt het niet weer terugdraaien. Daar moet je vrede mee hebben en dat lukt aardig.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Op dit moment neig ik ertoe mijn leven een 9 geven.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Merkwaardig hoe dingen kunnen lopen. Je denkt dat je er grip op hebt en dat is soms ook wel zo maar door verkeerde keuzes, nalatigheden of domme pech gaat het soms helemaal de verkeerde kant op. Je kunt zomaar ziek worden of een ongeluk krijgen. Toeval speelt een grote rol.
Ik zie de wereld als een jungle waar het recht van de sterkste geldt en waar je goed voor jezelf moet opkomen. Dat lukt mij niet altijd even goed. De mensen die mij in moeilijke omstandigheden hebben geholpen zal ik nooit vergeten