Van Bert kreeg ik het verzoek om een bijdrage te leveren aan zijn rubriek. “Je mag overal over schrijven.” Leuk vind ik dat. Zoveel onderwerpen en materie waar over te schrijven valt. Muziek, familie, hobby’s, respect, waardering, sport of natuurlijk voetbal specifiek. Het is een beetje een combinatie geworden van alles.
Het zal wel te maken hebben met het ouder worden maar steeds vaker kijk ik (ja, ook ik) terug naar het verleden. Sommigen zeggen dat achteruitkijken geen zin heeft en dat je vooruit moet kijken. Maar zonder verleden geen heden. Het verleden heeft toch een bepaalde basis gelegd. Bij iedereen is dat wel het geval. Zonder uitzondering. Het verleden heeft je gevormd. In goede maar soms ook slechte zin…..
Zo praat ik wel eens met mijn moeder over het verleden. Over voetbal, over vrijwilligerswerk, over de voetbalclub en de beleving daarbij. Je moet weten; ik kom uit een voetbalfamilie. Vader, moeder, zus, zwager en broer (in iets mindere zin). Allemaal hebben we op de één of andere manier wel een rol gehad bij de voetbalclub of bij het voetbal in de brede zin van het woord. Mijn moeder is dus al wat ouder. Social media, computer en internet zijn aan haar voorbij gegaan. Is niet erg hoor. Ze heeft er vrede mee. U kent dat grapje wel; beweeg de muis naar de rechterbovenhoek. Mijn moeder…..jawel!
Ze is er niet mee opgegroeid en heeft er niets mee. Nu niet en vroeger ook niet. Ze heeft me wel eens verteld hoe het vroeger thuis ging met het vrijwilligerswerk van mijn ouders. Mijn moeder stond wekelijks achter de bar in de kantine. Zaterdag, zondag, dinsdag….. geen probleem. Mijn vader deed van alles bij de club; heeft alle functies wel vervuld. “Maar moe, hoe ging dat vroeger dan?” U moet weten, wij hadden vroeger geen telefoon in huis. Dus als er wedstrijden werden afgelast, dan werd er thuis voor dag en dauw een briefje op een typemachine getypt. Deze werd vervolgens in het kastje bij Hotel Gemeentehuis en bij Dietvorst gehangen.
Niks bellen, mailen of appen. Niks website of twitter. Als voetballer moest je uit je nest en in de kastjes kijken. De tegenstander werd gebeld en daar waarschijnlijk hetzelfde beeld. Oh ja, dat bellen. Mijn vader reed naar iemand die wel een telefoon had. Sta eens een moment stil bij de tijdsduur van deze procedure. En denk dan eens aan nu. WAT EEN VERSCHIL!
Ook ik heb wel wat vrijwilligerswerk gedaan bij de club. Met de paplepel ingegoten. Het is gewoon logisch voor mij. Gewoon je steentje bijdragen. Ik herken zelf wel een parallel met mijn vader. Gewoon met veel plezier je ding doen voor de club. Heerlijk wat een energie krijg je van de mooie dingen. En dan klaagde ik natuurlijk ook wel eens dat ik het druk had. Wéér een vergadering, wéér wat regelen, wéér praten met dees of geen. Uiteindelijk kreeg ik er wel veel voldoening van. Vroeger was het zo slecht nog niet zegt men wel eens maar sjonge wat is de wereld met social media, smartphone, twitter en websites en e-mails tegenwoordig zo veel sneller en eenvoudiger geworden. Ik klaag niet meer als ik aan mijn ouders denk. Respect.
Heb mijn steentje bijgedragen als vrijwilliger en doe af en toe nog wel eens wat. Maar er zijn nog zo veel mensen die fantastisch vrijwilligerswerk doen. Die zó ontzettend veel doen voor zijn/haar naaste of voor de club. Bij de club zijn zo veel stille krachten. Ik noem geen namen, want het zijn er veel. Respect voor hen!
Maar het is wel onbegrijpelijk hoe oneerlijk het is verdeeld. Tussen veel en weinig doen voor je club. Het lijkt wel of er geen tussenweg meer is. Onbegrijpelijk dat sommige mensen niets doen. Kantinedienstje draaien, clubblaadje maken, leider zijn, willen fluiten, meehelpen met activiteiten, schoonmaken, opruimen, website bijhouden, loten verkopen, kleding wassen. Er zijn gelukkig genoeg uitzonderingen maar waarom dragen niet meer mensen hun steentje bij?
Ik hoop dat mijn kinderen ook vrijwilligerswerk gaan doen. Ik probeer ze dat met de paplepel in te gieten, maar het gaat nog niet echt. Ze zitten nu in een puberleeftijd en er zijn nu veel andere dingen belangrijk. Ze zien mij soms ook wel als een cringe (zie vorige column Arjan Ham). Ben ook wel bang dat ze wat zijn afgeschrikt door de hoeveelheid werk wat het soms met zich meebrengt. Ze hebben hun ouders zien worstelen. Soms ook wel ploeteren. Maar dat komt ook omdat we met weinigen veel deden.
Laten we dat nu eens omdraaien. Vele handen maken licht werk. Vroeger was het volgens mij wel anders. Speelde dit probleem veel minder. Ik snap dat echt niet. Iedereen heeft het druk. Druk met social media, websites, e-mails en twitter…. Druk met reageren op mensen die hun best doen voor de club. Want dat is ook lekker makkelijk tegenwoordig. Achter je smartphone of laptop even lekker mopperen. Even redelijk anoniem los gaan. Zonder gezicht er bij over hoe de emotie nu echt is. Wat is de douche koud, wat zijn de terrassen smerig, waarom mogen wij niet een keer op veld 1, waarom zit mijn zoon niet in dat en dat team. Ik vind dat verschrikkelijk.
Dat was vroeger dus ook niet zo. Je sprak met elkaar. Je kan het oneens zijn met elkaar maar dat werd uitgesproken. Niet anoniem maar face to face met elkaar. Er werd in het bestuur vergaderd over de opstelling. Je had het maar te accepteren. Zo was het en niet anders. Ondenkbaar tegenwoordig. Gelukkig maar, voor de goede orde.
Ach nee, social media , websites, e-mails en twitter het is allemaal zo gek nog niet…. Maar vroeger……. en ik mijmer nog wat verder…. Respect vrijwilligers! Respect pa en ma!