Aletta, kun je jezelf in het kort even voorstellen?
Jazeker, ik ben Aletta Bijsterveld dus, 21 jaar, geboren in het Martiniziekenhuis in Groningen maar voor de rest heb ik altijd in Middelstum gewoond. Vorig jaar heb ik mijn studie ‘Lifestyle Coach’ aan het Alfa-college in Groningen afgerond. Als Lifestyle Coach kun je mensen individueel en in groepsverband helpen om bijvoorbeeld af te vallen of om een sportieve uitdaging zoals het lopen van een marathon te realiseren.
Inmiddels zit ik in het tweede jaar van de driejarige MBO4-opleiding internationale horeca-management aan het Noorderpoortcollege bij de Euroborg. Ik loop momenteel stage bij het ‘t Feithhuis in Groningen waar ik de nodige horeca-ervaring opdoe. Ooit hoop ik een eigen bedrijf op te starten.
Zo’n werkvakantie in het buitenland was een lang gekoesterde wens?
Dat was inderdaad iets waar ik jarenlang mee heb rondgelopen. Ik hoorde er altijd zeer enthousiaste verhalen over. Vaak bleef het bij denken of ik was al weer te laat. Maar tijdens een gesprek met een vriend met internationale werkervaring kwam het onderwerp weer ter sprake. Hij had op Mallorca de nodige contacten opgedaan en wilde mij wel in contact brengen met een horecaondernemer die op dit eiland acht zaken runt. Ik heb vervolgens mijn CV opgestuurd plus drie foto’s. Het is inderdaad net alsof ze je eerst willen keuren, haha.
Niet veel later werd ik gebeld. Ze wilden ongetwijfeld persoonlijk ervaren wat voor een type ik ben. Maar ik kan vrij ad rem reageren en de slotvraag van het gesprek was dan ook wanneer ik wilde beginnen. En zo was in februari van dit jaar alles al in kannen en kruiken. Ik heb vervolgens direct de tickets geboekt.
Hoe ben je op Mallorca terechtgekomen?
Dankzij die tip van een vriend had ik dus een mooie ingang op Mallorca. Een eiland waarvan ik sowieso al zoiets had dat ik er nog wel een keer heen wilde. Mede ingegeven door het feit dat ik er in 2017 met een vriendin op vakantie ben geweest en het eiland daardoor al wat kende. Ik had al twee sollicitatiebrieven gestuurd naar de eigenaar voor twee verschillende locaties. Uiteindelijk heb ik mijn werktijd grotendeels bij het restaurant ‘Hoek van Holland’ doorgebracht.
Na een zwaar weekendje Zwarte Cross en een dagje Walibi, een afscheidscadeau dat mij aangeboden werd door mijn vriendinnen, stapte ik woensdag 18 juli zwaar gesloopt en schor vanaf Eelde op het vliegtuig richting Mallorca. Dat was best wel een moeilijk moment hoor. Het afscheid nemen viel mij zwaar en ik had geen flauw idee waar ik nu precies terecht zou komen en met wat voor mensen ik van doen zou krijgen. Toen ik in het vliegtuig zat, had ik wel zoiets van, ‘Waar ben ik eigenlijk aan begonnen?’
Hoek van Holland was een leuke plek om te werken?
Maar dat gevoel verdween gelukkig snel na aankomst op het eiland. Aanvankelijk werkte ik eerst enige uren in het restaurant ‘Hoek van Holland’, gevolgd door enige uren in een nabijgelegen café. Dat laatste beviel mij niet zo goed en vervolgens kon ik alle dagen in Hoek van Holland aan de slag. Dat sloot ook veel beter aan bij mijn stage in het Feithhuis. Daar is het echter wel veel drukker. Het werken in het restaurant voelde vaak ook als vakantie. Je had er de tijd om een praatje te maken met de gasten die zelf vaak ook relaxt en in een vakantiestemming waren.
Overdag, wanneer het wat rustiger was, werkten we vaak met zijn tweeën. Dan was er ook tijd om zelf de drankjes in te schenken en om zelf de cocktails te maken. ’s Avonds werd het veel drukker en waren we met zijn zevenen/achten. Dan was ik alleen maar in de bediening bezig. Vaak kreeg ik het terrasgedeelte tot mijn beschikking. Maar dat beviel prima hoor. Met de eigenaren kon ik het goed vinden. Dit echtpaar komt oorspronkelijk uit Groningen en ze wonen al heel wat jaren op Mallorca. Hun twee dochters van rond de twintig waren in hun jonge jaren al aan het ‘proppen’ om gasten naar binnen te lokken en zijn dan ook helemaal in het horecaleven opgevoed.
Je maakte lange werkdagen/-nachten?
Ik heb er bijna zeven weken lang alle dagen gewerkt. Waarbij ik gelukkig dagdiensten af kon wisselen met avond-/nachtdiensten. Om 01.00 moest het terras dicht zijn en alles opgeruimd. De eigenlijke sluitingstijd was 02.00 uur, vaak werd het wel 04.00 uur voordat de zaak uiteindelijk sloot. Ik draaide minimaal zo’n acht uur per dag waardoor ik een kleine zestig uur per week aan het werk was met uitschieters naar zeventig uur.
Ik sliep voor €10,- per dag in een appartement boven de zaak, gelegen aan de boulevard. Al met al heb ik een aardig zakcentje verdiend. Het nachtleven gaat er vaak tot 06.00 uur door en als je wilde, kon je daarna de volgende café al weer naar binnen. Maar als ik alle deuren goed afsloot in mijn appartement dan hoorde je bijna niets meer. Daarbij ben je dan ook zo moe dat je vanzelf wel in slaap valt.
Maar het was gelukkig niet werken alleen?
Hoe laat ik ook op bed lag, de wekker ging altijd om 11.30 uur af. Ik had genoeg collega’s die langer op bed bleven liggen maar dat vond ik zonde van mijn tijd. Want slapen kun je altijd nog wel. Ik ben er regelmatig met de bus, boot en auto op uitgetrokken. En toen bleek dat de plek waar ik werkte, absoluut niet het mooiste plekje van het eiland was.
Een van de mooiste plekjes was een klif in de buurt. Hier ging ik bijna alle ochtenden heen, dat was echt genieten. Hiermee nam ik de tijd om dit avontuur op mij in te laten werken. Lekker muziekje erbij en vervolgens heerlijk chillen. Een duik vanaf tien meter naar beneden in het verfrissende water was hierbij echt een kickmoment. Ik had als tip meegekregen om mijn slippers naar beneden in het water te gooien, dan had ik immers een stok achter de deur om te springen….
Uiteraard ben ik zelf ook wel op stap geweest. Vooral in het Duitse gedeelte werden gigantische zuipfeesten georganiseerd. Dan stonden ze boven op van die grote tafels te schreeuwen en te zuipen. En wel zo hard dat je de muziek en elkaar maar nauwelijks kon verstaan. Toen had ik zelfs zoiets van, hoe houden ze het vol, haha. Zelf ging ik vaak na afloop van een werkdag nog even rustig een drankje doen met collega’s om de dag af te sluiten.
Je hebt vrienden/vriendinnen voor het leven gemaakt?
Dat klopt inderdaad. Ik ben nog maar tweeënhalf week terug maar dit weekend was de eerste reünie al weer in Boxmeer. Voordat het seizoen weer begint, komt men vaak zo’n drie keer bij elkaar om ervaringen uit te wisselen en om even weer gezellig bij te praten. Vaak in het zuiden van het land want op Mallorca werken heel veel Brabanders en Limburgers. Wij waren er maar met zijn vijven vanuit Groningen. Het grootste gedeelte van de vakantiegangers komt ook uit de zuidelijke provincies. Daarnaast natuurlijk veel Duitsers, Spanjaarden en Italianen.
Doordat je zo intensief met elkaar optrekt, leer je elkaar heel goed kennen. Bij mindere momenten of een dipje trek je elkaar er doorheen. Het voelde direct weer goed om al die mensen terug te zien. Hoewel het wel een rare ervaring was om ze niet in zomerkleding rond te zien wandelen.
Wat zijn de Mallorca hoogte- en dieptepunten geweest?
Het is niet altijd rozengeur en maneschijn natuurlijk. Vooral mentaal is het toch wel vrij zwaar, zeker als de vermoeidheid toeslaat. Er is een nacht geweest dat ik bijna helemaal niet kon slapen. Toen spookte er van alles door mijn hoofd. En toen ik uiteindelijk wel in slaap viel, droomde ik dat er tijdens het werk van alles fout ging. Het moment dat ik op Eelde in het vliegtuig stapte, was ook best wel een moeilijk moment.
Daar tegenover staan zoveel mooie momenten. Eigenlijk is de ervaring op zich een groot hoogtepunt geweest. Toen ik zelf in de gehuurde auto rondreed, kwam er een heerlijk vakantie- en vrijheidsgevoel over mij heen. Dat is best wel indrukwekkend hoor met van die steile bermen naast de weg. Ook het boottripje was heel bijzonder om mee te maken. En natuurlijk de nieuw opgedane contacten en het heerlijke klimaat om in te werken.
Heb je nog leuke Mallorca (werk)anekdotes?
Tijdens de zeven weken op Mallorca heb ik maar twee keer regen gehad. De eerste keer dat ik bij het zwembad lag, volgde een kort regenbuitje van een kwartier. Maar het heeft er ook een hele middag geregend. En wel zo hard dat het water uit de afvoerputten opsteeg.
Het openbaar vervoer was voor mij ook wel een dingetje. De eerste keer pakte ik een bus die de verkeerde kant op ging. Vervolgens stapte ik een halte te laat uit en dan moet je direct een behoorlijk eind teruglopen. Een busreis die eigenlijk twintig minuten zou moeten duren, kostte mij uiteindelijk drie reisuren.
Op Mallorca kwam ik regelmatig in contact met mensen uit arme landen die op de boulevard en op het strand allerlei spullen verkopen zoals armbandjes, horloges en zonnebrillen. Normaal zou ik het misschien wel irritant vinden wanneer ik telkens lastig zou worden gevallen met de vraag of ik iets zou willen kopen. Maar wanneer je met ze in gesprek raakt dan leer je ze beter kennen en kom je er achter dat ze hard aan het werk moeten om hun gezin en familie te onderhouden. Ik had op den duur een hele arm vol met van die armbandjes, die ze me vaak cadeau gaven.
Het viel in het begin niet mee om met buitenlandse gasten te communiceren. Daarbij moesten de bestellingen in het Spaans worden doorgegeven. En hoe schrijf je dan dat een gast een salade wil zonder tomaat? Gelukkig leer je na een tijdje steeds meer Spaanse woordjes kennen. De volgende keer zal het vast wat sneller gaan.
Om de politie op te zien treden, is ook wel een dingetje. Ik zag diep in de nacht twee busjes aan komen rijden die vlak naast elkaar stopten. Vervolgens vlogen allerlei agenten met helmen op en knuppels in de hand een zaak in. Achteraf hoorde ik dat het om een drugscontrole ging. De politie treedt er soms rigoureus op en controleert streng op de sluitingstijden.
Middelstum is voor jou ‘the place to be’?
Of ik mijn hele leven in Middelstum blijf wonen, weet ik niet. Maar voor nu is het een heerlijk plekje om tot rust te komen, zeker gezien de huidige drukte. En veel van mijn vriendinnen wonen hier ook. Misschien dat ik later in Groningen zelf ga wonen of ergens in de buurt van de stad maar daar is voorlopig nog geen sprake van.
Nog tijd voor hobby’s?
Daar moet je altijd tijd voor maken. Ik fitness graag. Soms moet het wel eens gehaast tussen andere zaken door gebeuren maar dat is dan niet anders. En met mijn vriendinnen op stap gaan, daar moet ook tijd voor zijn.
Waar mogen ze je ’s nachts voor wakker maken?
Dat is een goede vraag, niet voor eten in elk geval. Als ik eindelijk slaap, laat mij dan maar het liefste lekker doorslapen. Maar als je mij dan toch echt wakker wil maken, kom dan maar met een lekkere borrel waarbij ik mij het meeste verheug op een pure whisky.
Waar staat Aletta Bijsterveld over 10 jaar?
Misschien heb ik dan wel mijn eigen onderneming. Maar sowieso wil ik bij meerdere bedrijven (management)werkervaring op doen. En ik moet nog twee jaar naar school voordat ik mijn diploma heb.
Wil je verder nog iets kwijt?
Na twee weken kreeg ik al te horen dat ik een toppertje was en dat ze me volgend jaar graag terugzien. Ik zie het werk liggen en heb een passie voor de horeca. Dat is natuurlijk geweldig om te horen. Maar ik wil dit avontuur eerst een plekje geven en beslis in januari of en waar ik heen ga. Dat kan ook een andere plek op Mallorca zijn of misschien ga ik wel naar Ibiza, dat lijkt mij ook wel wat.
Ik zou iedereen die zich afvraagt of het iets voor hem of haar is aanraden om het te doen. Mocht het niet bevallen dan kun je sowieso na een week wel weer terug. Ik kan enthousiaste verhalen vertellen maar je moet het zelf meemaken om te ervaren wat het nu precies is. Je moet het wel echt willen, denk ik. En een doorzetter zijn die hard wil werken. Daarbij kom jezelf wel eens tegen en moet je met mensen omgaan die je normaal gesproken zou negeren. Maar het is ook een leerzame tijd waarbij je prachtige ervaringen op kunt doen. Ik zou willen zeggen, ga ervoor!