Het is niet mijn meest favoriete nummer van Queen, ze hebben vast mooiere gemaakt. Alhoewel. Maar ‘You don’t fool me’ maakt een gevoel bij mij los dat zich lastig laat omschrijven. Sentimenteel, nostalgie, een vleugje eenzaamheid, noem het een blues-gevoel. Want dit nummer zuigt mij zo mee naar het voorjaar van 1996. Naar Kamp Holterhoek in Eibergen om precies te zijn. Dat klinkt als een gedetineerdenkamp en ergens was dat misschien ook wel zo. Kamp Holterhoek is de plek waar ik mijn parate diensttijd doorgebracht heb….
En die militaire diensttijd is achteraf beschouwd wel een heel bijzondere tijd geweest. Want ik behoorde tot de laatste lichting militairen die verplicht op moest komen. Twee maanden nadat ik afgezwaaid ben, behoorde de militaire dienstplicht tot het verleden. Ik heb nog een extra studiejaar gevolgd met de hoop deze maatschappelijke plicht te ontvluchten. Maar ze wilden mij schijnbaar heel graag hebben.
Een bijzondere tijd inderdaad. Want bij opkomst ken je niemand. Met zestien onbekenden, en Harry die ik nog uit mijn studententijd kende, werd je de bossen bij Bussum ‘ingeschopt’ voor een introductiekamp. Afgeknepen worden bij dertig-plus graden schept best wel een band, hoewel ik door mijn onhandigheid diverse malen vervloekt ben door mijn dienstmakkers want dat leverde ze extra kilometers op.
Maar de maanden erna groeiden we langzaam naar elkaar toe. We sliepen in van die barakken, met acht personen op een kamer. ’s Avonds liep je bij elkaar de kamer in, je ging samen stappen (onvergetelijke avonturen in Amsterdam), een biertje pakken in de Palmpit, je werd samen afgemat tijdens oefeningen en op de stormbaan en je keek uit naar wekelijkse hoogtepunten als de legendarische serie ‘Debiteuren, crediteuren’ en de treinreis naar huis.
Kortom, in een kleine vier maanden tijd leerde je er elkaar steeds beter kennen. Om vervolgens bij het afscheid elkaar handenschuddend te beloven dat we elkaar snel weer zouden zien. Ik had aangegeven dat ik als sergeant verzorging het liefst zo dicht mogelijk bij huis geplaatst wilde worden. Het werd dus Eibergen. Met bus, trein, taxi of wandelend was ik zo’n vier uur onderweg. Later kon ik met iemand meerijden vanaf station Assen.
Het Kamp lag op twee kilometer buiten Eibergen, ergens ver weggestopt tegen de Duitse grens aan. Men deed daar dan ook geheimzinnige dingen, iets in de elektronische oorlogvoering. Een grote zendmast getuigde van het feit dat hier allerlei geheime militaire berichten werden ontvangen, gedecodeerd en verzonden. Dat de Koude Oorlog inmiddels enige jaren afgelopen was, scheen ze er niet te deren…
De ‘soldaten’ lagen gezellig bij elkaar in de kazerne. De kaderleden kregen een eenpersoons kamertje toegewezen in de barakken, net binnen de ontvangstpoorten. En daar trok ik mij ’s avonds na het avondeten vaak terug na een dag ‘hard’ werken. Als sergeant verzorging regelde ik dat de troepen er pico bello uitzagen.
Zo konden sokken en broeken geruild worden en wanneer tijdens een oefening een mes verloren was gegaan werd er een VRA ingevuld waarop door het kader aangegeven kon worden of het kosten leger of kosten man werd. En vervolgens tufte ik een keer per week als bijrijder op een viertonner naar Apeldoorn om nieuwe kleren op te halen. Tijdens oefeningen trok ik er met mijn chauffeur op uit om de manschappen in het veld van eten en drinken te voorzien. Geen slecht baantje inderdaad, ‘I survived the Bevo’.
En ’s avonds trok ik mij meestal terug op mijn kamertje om een van mijn vele bibliotheekboeken uit te lezen. In het kamertje bracht ik ook in mijn eentje mijn verjaardag door. Ik weet nog dat de militair van dienst mij verbaast de telefoon gaf toen mijn zuster mij belde om mij te feliciteren. Niemand had die dag doorgehad dat ik jarig was. Inderdaad, Facebook bestond toen nog niet….
Een televisie had ik er niet op mijn kamer waar alleen een kast, tafel, stoel en bed stond. Maar ik had mijn radiocassetterecorder meegenomen en wekelijks nam ik een nieuwe serie cassettebandjes mee. Waarvan Queen’s ‘You don’t fool me’ mij het meest bijgebleven is. Afkomstig van het album ‘Made in Heaven’. Het laatst uitgebrachte album van deze Engelse superband, verscheen vier jaar na het overlijden van de legendarische zanger Freddy Mercury. Misschien dat daarom wel een sentimenteel gevoel te voorschijn komt wanneer ik het nummer hoor.
Ik kan nog van alles vertellen over legendarische schietoefeningen in Den Helder en het Harskamp. Of over oefeningen in Duitsland. Of een weekje optrekken met de commando’s in Roosendaal. Ik zou kunnen zeggen dat mijn diensttijd fantastisch was en dat ik het zo over zou doen. Maar dan denkt u inderdaad terecht: ‘You don’t fool me’. Maar het was zeker een bijzondere tijd. Daar, in alle eenzaamheid ’s avonds in Kamp Holterhoek, leerde ik mijzelf misschien wel het beste kennen…..