Zonder dat ik erg in heb gehad, blijk ik plotseling een bron van grote schaamte voor mijn kinderen te zijn geworden. Iedere beweging, gedraging of opmerking wordt de laatste paar maanden steevast door die twee voorzien van het etiket cringe, al dan niet gepaard gaande met gepijnigd gekreun. Voor diegenen onder jullie die minder goed ingevoerd zijn in het jargon der jongeren dan ik inmiddels ben: cringe is een Engelse term, die vrij vertaald neerkomt op tenenkrommend.
Ik ben dus een tenenkrommend persoon, zoveel is mij de laatste tijd wel duidelijk geworden. En dan niet zomaar de eerste de beste. Nee als ik mijn dochter goed begrepen heb, en ik heb geen redenen om daaraan te twijfelen, dan ben ik ‘De Meest Cringewaardige Persoon ter Wereld’. Dat u het even weet.
Daar sta je dan met je goeie gedrag, nietsvermoedend cringe te zijn… Niks blijft gespaard: kledingstijl, woord- en muziekkeuze, ja zelfs mijn manier van praten. Allemaal volstrekt belachelijk en je reinste aanstellerij. Tuurlijk is het een fase. Tuurlijk maken alle ouders dit mee. Tuurlijk is het geen drama.
Maar je moet er toch iets mee hè? Je gunt je kinderen het nou ook weer niet dat ze een ongeremde leipo als vader hebben. Dus in het bijzijn van hun leeftijdsgenoten gedraag je je naar behoren, zwijgt zoveel mogelijk en je probeert krampachtig alle mogelijke vormen van schaamte te omzeilen. De ene keer met meer succes dan de andere, dat moet ik toegeven, maar goed: vader is ook maar een mens. Aan de andere kant laat je je ook niet vrijwillig in de positie manoeuvreren waarin je de volledige zeggenschap over je gedrag en dus een deel van je identiteit uit handen geeft.
Zo mag ik al jarenlang graag een beetje ‘Over the Top’ macho rapnummers draaien, dan voel ik me een echte bink. Dat deed ik overigens al lang voordat die twee überhaupt geboren waren. Maar nu is per decreet besloten dat deze muziekvorm voor mij ‘Off Limits’ is. En deze regel wordt niet op een welwillende, milde wijze geïmplementeerd. Nee, ronduit kwaadaardig! Wat ik me allemaal wel niet in mijn hoofd haal? Veels te oud ben ik daarvoor en ik moet zeker niet denken dat ik stoer ben ofzo, want dat ben ik niet, integendeel juist.
Prima, daar kan ik nog wel tegen toch, tegen een stootje? Maar het wordt natuurlijk een ander verhaal als ze mij het luisteren actief gaan beletten door erdoorheen te schreeuwen, of door het gewoon uit te zetten. Da’s een brug te ver, ik ben malle Eppie niet. Dus luister ik stug door naar de muziek van mijn keuze, draag fier de kleding die mij het mooist lijkt en spreek ik zoals ik spreken wil. “Zij zijn in de puberteit, ik niet!”.
Laten ze daar nou een trucje op gevonden hebben bij mij thuis. Naast ‘cringe’ blijk ik namelijk aan nog een Engelstalige aandoening te lijden: de Midlifecrisis! En dat verandert de hele zaak dramatisch, want in mijn strijd tegen cringe had ik te maken met twee tegenstanders. Maar in mijn strijd tegen die vermeende midlifecrisis tref ik verdorie een gesloten blok van alle gezinsleden tegenover me. Moeder sluit zich hier gretig en, naar mijn smaak, nèt iets te vaak bij aan. En hangt eenmaal de verdachte geur van een midlifecrisis om je heen, dan is de scheidslijn tussen trotse vrijheidsstrijder en armzalige stumper ineens flinterdun en dan kun je maar beter op je hoede zijn.
Drie tegen één, daar kan zelfs de stoerste vader niet tegenop. Misschien toch een beetje gedeisd houden? Beetje meebewegen? Die puberteit duurt immers ook geen eeuwigheid, die gaat moeiteloos over in weer een nieuwe fase met andere problemen en uitdagingen. Cringe zal ik altijd wel blijven, maar daar kunnen kinderen tezijnertijd beter mee omgaan, zo leert de ervaring.
En terwijl ik dan bezig ben om mij een beetje gedeisd te houden, ebt die midlifecrisis ook wel weg. Die duurt immers ook geen eeuwigheid en gaat moeiteloos over in weer een nieuwe fase met andere problemen en uitdagingen. Een deel van mij zal altijd wel het stoerste jongetje van de klas willen zijn, maar ik ga ervan uit dat ik daar tezijnertijd ook beter mee heb leren omgaan.