Elk jaar krijg ik weer de vraag. ‘Jij gaat zeker weer naar Friesland met je bootje? Wil je nooit eens wat anders doen in je vakantie?’ Ik snap dat niet iedereen begrijpt wat daar nu zo leuk aan is, maar je zou voor de aardigheid eens met me mee moeten gaan. Ik vergelijk mezelf altijd met een slak. Ik heb altijd mijn huisje bij me, het gaat allemaal niet zo snel, ik laat mijn sporen hier en daar na en een slak heeft ook geen ruggengraat.
Ik heb een prachtige baan als bedrijfsleider bij de Coop in Baflo. Daar kan ik echt mijn ei in kwijt. Leuk werk, maar ook een drukke baan. Ik vind het heerlijk om tussen het werk door een nachtje met de boot weg te gaan. Lekker alleen of ik neem de hondjes mee. Meestal een uurtje varen naar het Reitdiep. Het is zo prachtig daar. Gitaartje mee, beerenburgje mee, vishengeltje mee en niet onbelangrijk: wormen als aas. Als ik dan na één nachtje terug vaar naar Baflo voelt het of ik een week op vakantie ben geweest. Maar waarom dan naar Friesland? Nou Friesland is echt ingericht voor de watersport. Klein Venetië, noem ik het ook wel.
Een aantal jaren geleden was ik ineens weer alleen. Nou ja, een schizofreen is nooit alleen natuurlijk. Ik had mijn bootje en ben gewoon alleen op avontuur gegaan. Genoeg benzine mee voor mijn 9,9 pk Yamaha slagroomklopper en vooral genoeg onderboksems mee. Daar ging ik hoor. Als Jack Sparrow op avontuur. Toevallig kwam ik in na een mooie tocht (een gevecht tegen de elementen) in het ‘skutsje silen geweld’ terecht. Ik viel met mijn dikke neus in de boter. De steigers lagen vol met bootjes en gezellige mensen. “Biertje buurman? Wo komst do fut?” Ik heb van mezelf één talent :Een vlotte babbel. En dat is maar goed ook, want anders had ik het waarschijnlijk verrekte moeilijk gehad in dit leven.
Friesland is integenstelling wat mensen zeggen heel vriendelijk. ‘Bootje mensen’ zijn sowieso heel vriendelijk. Na elke vakantie heb ik een lamme arm. Uh.. dat komt dan van het zwaaien naar elkaar. De afgelopen jaren heb ik veel.. heel veel vrienden en vriendinnen gemaakt. Nee ik spreek geen Fries, dat zal ik ze ook niet aandoen, maar ik kan het prima verstaan. De Friezen namen me ooit mee naar de Skutsje feesten. De zeilboot wedstrijden worden op verschillende meren gehouden en elk aanliggend dorpje heeft er dan een prima feestje bij. Ik verbaas me elke keer weer over hoe die Friezen kunnen feestvieren. Shirt uit en zwaaien. Of je nu bankdirecteur bent, putjeschepper of bedrijfsleider; iedereen staat daar stoer te kieken in de blote pens.
Nu ben ik wat dat betreft net een kameleon en ik kan me prima aanpassen. Prachtig om met een aantal bootjes van dorp naar dorp te varen. Samen uit eten, om de beurt ‘s ochtends eieren bakken, boodschappen doen en de voorafgaande avond evalueren onder het genot van een bak gifzwarte koffie. Mijn bootmaatjes hebben hetzelfde probleem als ik heb: Onrustig. Een camping zou ook niks voor mij zijn.
Na maximaal twee nachtjes op dezelfde plek ‘moeten’ we weer verder. Een soort oerdrang. Het verlangen naar het starten van de motor. Een aantal uurtjes varen .. door naar de volgende haven. Altijd een beetje gestress, want zou er nog plek zijn? Maar voor ons is er op de één of andere manier altijd plek. Ik ram mijn Drammertje overal tussen. En het mooie is dat je gewoon je eigen slaappekje bij je hebt. En geen ‘gezeik’ vooral. Als iemand even ruimte voor zichzelf nodig heeft of even een avond niet op stap wil dan is dat prima. We vinden elkaar wel weer.
Inmiddels heb ik er echt een aantal goede vriendschappen aan over gehouden. Ook in de winter zoeken we elkaar op. Weliswaar met de auto. Dat kleine bootje heeft mijn wereld al zo groot gemaakt. Ik kan daar zo van genieten. Ik kijk elk jaar vanaf oktober alweer uit naar de zomervakantie. Ik word dan ook in november of december een beetje verdrietig als de boot uit het water moet om in winterslaap te gaan. Wat is die winter dan lang. Soms kan ik niet goed slapen, maar als ik mijn ogen dan even sluit en me inbeeld dat ik in mijn bootje lig, dan droom ik zo weg. Ik ben me er ééntje.
In de winter bestel ik alvast weer wat verf, nieuwe vlaggen en motorolie. Wat een heerlijk gevoel elk voorjaar als ik ‘haar’ weer mag oplappen voor een nieuw avontuur. Via een WhatsApp groepje met mijn Frieze vrienden stemmen we de vakanties elke zomer weer op elkaar af. Hoewel, ik moet eerst drie dagen ‘stomen’ voordat ik bij ze ben en ook drie dagen ploeteren om weer thuis te komen, dus mijn vakantie plan ik iets ruimer.
Afgelopen zomer zag ik iedereen dus ook weer en ik heb er een prachtige aftermovie van gemaakt. Binnenkort plaats ik het op mijn Facebook pagina. Dus om alvast weer antwoord te geven op de vraag ‘Jij gaat volgend jaar zeker weer met je bootje naar Friesland?’ Zolang mijn mooie leventje niet drastisch verandert houd ik dat vol. Nou ja.. als ‘ze’ maar van bootje varen houdt is er natuurlijk helemaal geen probleem. Uhh… De kans is dus groot dat ik volgend jaar weer met al mijn diploma’s de Friese meren onveilig maak. Lol.
Laat me…. Laat mij mijn eigen gang maar gaan, ik heb het altijd zo gedaan.