Gea, kun je jezelf in het kort even voorstellen?
Ik ben juf Gea dus, 51 jaar, getrouwd met Eric en ik woon in Delfzijl. Delfzijl is ook de plaats waar ik opgegroeid ben, hoewel ik in Assen ben geboren. Tussendoor heb ik ook nog zeven jaar in Bierum gewoond en een jaar in Zwitserland. Ik heb twee dochters van 25 en 26 jaar oud en misschien is het ook nog wel leuk om te vermelden dat we een paard hebben.
Vroeger altijd al voor de klas willen staan?
Nee, ik ben wat dat betreft meer een laatbloeier, een zij-instromer eigenlijk. Ik kom oorspronkelijk uit het bedrijfsleven. Zo ben ik jarenlang bij opticien Pearl in Delfzijl werkzaam geweest. Dertien jaar geleden heb ik de switch naar het onderwijs gemaakt. Lesgeven leek mij sowieso heel leuk. Ik verwachtte meer problemen met de mensen er om heen, de leidinggevenden en de bestuurders. Maar ook dat is mij heel erg mee gevallen.
Het switchen ging niet zonder slag of stoot want naast mij studie bleef ik ook werken. Ik heb de verkorte PABO gedaan die ik in twee jaar af kon ronden. Overdag was ik vaak aan het werk, ik ging een dag naar school en liep twee dagen stage. Mijn huiswerk en de verslagen maakte ik ’s avonds en ’s nachts. Een erg drukke tijd inderdaad maar als je eenmaal in die flow zit dan valt het eigenlijk best wel mee.
Met kinderen werken is het mooiste wat er is?
Het maakt mij in elk geval heel blij. Daarbij leer ik veel van ze en ik hoop natuurlijk dat het andersom ook zo is. Maar op ICT-gebied zijn ze vaak al veel verder dan ikzelf ben. Ik probeer samen met ze op weg te gaan, een enkele keer sta ik op mijn strepen en moet ik er dus boven staan. Kinderen kunnen heel veel, dat wordt wel eens onderschat vind ik, en hebben regelmatig mooie toekomstdromen. Deze probeer ik zo veel mogelijk te stimuleren.
Daarbij geloof ik in het eigenaarschap en in het gezamenlijk doelen stellen. Wij hebben hier op school een mooie 3D-printer gekregen maar die moest nog wel in elkaar gezet worden. Deze boeiende ervaring zijn we gezamenlijk aangegaan waarbij we in het begin gelukkig wel wat op weg geholpen zijn door enige vaders. Maar uiteindelijk waren we heel tevreden over het eindresultaat die we gezamenlijk hebben gerealiseerd.
Ik kom nog even terug op het stimuleren van dromen. Mijn beide dochters wilden vroeger heel graag een paard hebben maar die schaf je natuurlijk niet zo maar aan. We hebben toen een aparte ‘paardbankrekening’ geopend waarop beide dochters bijvoorbeeld hun verjaardag- en rapportgeld gestort hebben. Na drie jaar hadden ze zo veel geld bij elkaar gespaard dat ze hiervoor een paard konden kopen. Dromen hoeven niet op stel en sprong uit te komen, daar mag je best een tijdje over doen.
Vertel eens iets over je onderwijscarrière?
Ik ben dertien jaar geleden dus in het onderwijs begonnen en prijs mij gelukkig dat ik in dit tijdsbestek twaalf jaar lang een vast contract heb gehad. In het begin deed ik natuurlijk wel het nodige invalwerk en toen er op De Wilster in Middelstum een juf met zwangerschapsverlof ging, werd ik voor een jaar invalskracht. Vervolgens heb ik vijf jaar op de Jan Lighartschool in Appingedam gewerkt. Ik was blij toen ik zag dat er op De Wilster een vacature was.
De keuze om terug te keren was vervolgens snel gemaakt. Ik verbaasde mij wel over een opmerking die ik hoorde: ‘Nu is deze school wel goed genoeg om voor te werken?’ Men dacht kennelijk dat ik hier weggegaan was omdat ik de school niet goed genoeg vond maar daar was helemaal geen sprake van. De manier van lesgeven past juist heel goed bij mij. Veel variatie, de leerlingen werken veel samen en leren zichzelf te presenteren. Daarbij ervaar ik op De Wilster veel vrijheid en het vertrouwen om nieuwe dingen uit te proberen.
Groep 8 is de mooiste groep om les aan te geven?
Groep acht is wel een heel speciale groep inderdaad. Sowieso geef ik het liefste les aan kinderen in de bovenbouw. Maar met de leerlingen van groep acht werk je echt ergens naar toe. Aan het eind van het jaar stromen ze uit naar een andere school en je probeert iedereen hierin zo goed mogelijk te begeleiden zodat ze die keuze kunnen maken die ze zelf graag willen.
Dat is soms nog een hele uitdaging hoor. Zo had ik ooit eens een ambitieuze leerling die naar een bepaald niveau wilde. Om dit te bereiken kreeg ze huiswerk mee waar ze vervolgens niets mee deed. Dit leverde onderling nog wel eens ruzie op. Ik heb toen tegen haar gezegd: ‘Ik geef geen werk om jou te pesten, maar om je doel te bereiken’. Vervolgens is bij haar een lichtje gaan branden en ik heb haar die laatste periode nog nooit zo hard zien werken.
Dit werken naar een mooi eindresultaat, de toetsen en natuurlijk de eindmusical waar we de afgelopen weken/maanden heel veel tijd in gestoken hebben, maakt groep acht toch wel heel bijzonder.
Zul je binnenkort een traantje wegpinken wanneer er weer een groep De Wilster verlaat?
Oh, vast wel, ergens stiekem in een hoekje wanneer ik mij realiseer: ‘Goh, daar gaan ze….’ Ook niet zo verwonderlijk, denk ik. Je beleeft samen zoveel en daarbij heb je natuurlijk altijd de speciale gevallen die wat meer aandacht vragen. Maar het creëren van het groepsgevoel vind ik het allerbelangrijkste! Eventuele onderlinge ruzies worden direct uitgepraat.
Daarbij besteed ik veel tijd en aandacht aan sociaal-emotionele vaardigheden. Wanneer ik merk dat een leerling zich anders gedraagt dan neem ik hem of haar even apart om te vragen of er wat speelt. Soms worden ze boos, soms willen ze niets zeggen, een enkele keer komt er pas later bovendrijven waar ze mee zitten. Ik werk vaak met vragenlijsten om te achterhalen wat kinderen wel of niet leuk vinden. Wanneer ik van stagiaires hoor dat ze het fijn vinden in de klas en een goede sfeer proeven dan doet mij dat goed.
Zit jij ook niet in een kennispanel?
Ik ben inderdaad via Economic Board Groningen in de werkgroep Kansrijk Groningen terecht gekomen. Kijken naar de mogelijkheden in de provincie begint eigenlijk al op de basisschool. De stappen basisschool, voortgezet onderwijs, beroepsonderwijs en daarna het bedrijfsleven zullen toch op elkaar aan moeten sluiten. Je moet weten wat er speelt en dat doorvertalen naar de basis.
Ik vind het soms wel eens jammer wanneer ouders hun kinderen perse op minimaal HAVO niveau willen hebben. De maatschappij schreeuwt om praktische mensen met een VMBO achtergrond. Soms probeer ik bij de kinderen wel een luikje te openen voor later. Dan vertel ik het verhaal van mijn neefje die op 24 jarige leeftijd al in een mooie auto rijdt. Dan volgt vaak wel de vraag vanuit de klas wat hij voor baan heeft.
Ik vertel dan dat hij elektricien- en loodgieterwerk doet. En dat hij met zijn bedrijf graag wil groeien maar dat er nauwelijks goed personeel te vinden is. Ik hoop dat ik ze hiermee kan prikkelen. Want succesverhalen in de pubertijd zijn zo belangrijk. Ik hoop dat ik de leerlingen af kan leveren op dat niveau waar ze zich thuis voelen en waar ze zichzelf goed in kunnen doorontwikkelen richting een plezierige werk- en leefomgeving.
Wat zijn de hoogte- en dieptepunten uit je onderwijscarrière tot dusver?
Ik vind het lastig om dieptepunten te benoemen. Dan kom ik uit bij het verhaal dat ik vorige week een beetje aan de late kant was en op de Delleweg iets te veel gas gaf om op tijd op school te zijn. Helaas werd dit opgemerkt door de politie waardoor ik onder escorte op school kwam. De politieman was heel aardig maar als ik alles had geweten dan was ik wel een stukje verder gereden. Op school konden ze allemaal mee genieten en dat heb ik dus nog lang aan moeten horen. Verder zal ik het eigenlijk niet weten. Qua drukte is het vaak hollen of stilstaan maar in de meeste gevallen kan ik dit goed van mij af laten glijden.
De hoogtepunten zijn vaak de extra dingen die we kunnen doen. Zo gaan we morgen bijvoorbeeld met groep 8 naar Amsterdam, naar het Anne Frank Museum. De kinderen hebben dit uitstapje zelf bij elkaar gespaard door lekkere dingen te verkopen hier in de buurt. Ook de klassenavonden en de eindmusical zijn heel bijzondere dingen. En daarbij natuurlijk de band die je met je leerlingen en hun ouders opbouwt.
Heb je nog leuke anekdotes?
Dat is nog niet zo’n eenvoudige vraag. Gelukkig hebben we de hele dag door lol met elkaar. Ik word in het begin vaak als een strenge juf gezien. Zelf zeg ik altijd dat ik niet streng ben maar wel duidelijk. Ik geef les aan de groepen zeven en acht waarbij de leerlingen van groep acht mij vaak al een jaar meegemaakt hebben. Op de eerste maandag na de vakantie zitten de leerlingen van groep zeven en acht voor het eerst bij elkaar en dan zeg ik dat ik even koffie ga halen en dat de leerlingen van groep acht maar even uit moeten leggen hoe alles in zijn werk gaat.
Uiteraard blijf ik in het begin even achter de schuifdeur staan luisteren en ik moet dan wel even gniffelen wanneer ik de oudste leerlingen hoor zeggen dat ze zich vooral de eerste maanden goed aan de regels moeten houden en dat het dan vaak wel meevalt met de strengheid…….
Delfzijl is voor jou ‘the place to be’?
We wonen op een heel mooie plek in Delfzijl. Ik ervaar veel vrijheid om mij heen en mag ook graag even uitwaaien langs de dijk wanneer het zo uitkomt. Maar ik ben dol op de hele wereld en mag graag op reis gaan. Het liefst naar bestemmingen waar ik nog niet eerder geweest ben. Wat dat betreft verheug ik mij al op een trip die ik volgend jaar met vrienden ga doen. We gaan dan dik drie weken door Amerika toeren.
Nog tijd voor hobby’s?
Ik zit sinds kort op een toneelclubje van Marenland en dit bevalt heel goed. Daarbij mag ik graag tennissen, fitnessen, lezen, reizen of een bezoekje brengen aan het theater of de sauna om vervolgens een drankje te doen.
Waar mogen ze je ’s nachts voor wakker maken?
Een kopje eigen gemaakte erwtensoep van mijn partner Eric, hij kan fantastisch koken. In de meeste gevallen regelt hij het avondeten, hij is vaak eerder thuis dan mij.
Waar staat Gea Fopma over 10 jaar?
Oef, dan ben ik bijna 62… Ik heb eigenlijk geen idee. Wanneer het lesgeven dan nog net zo leuk is als nu dan kan het zijn dat ik nog steeds voor de klas sta. Maar er komen zoveel veranderingen aan. Ik heb nu een fulltime baan, misschien werk ik tegen die tijd wel wat minder. En hostess worden, dat lijkt mij ook wel wat. Ach, de tijd zal het leren wat ik dan doe….
Wil je verder nog iets kwijt?
Of ik mij op onze nieuwe huisvesting verheug? Aan de ene kant vind ik het jammer want we hebben hier op De Wilster zoveel ruimte tot onze beschikking, dit wordt vast minder. Maar ik probeer altijd te denken in mogelijkheden. Er zijn al plannen om samen met de leerlingen van de Wicher Zitsemaschool naar het Rijksmuseum in Amsterdam te gaan. Ik vind dat we elkaar moeten opzoeken waar het maar kan.
En ik wil nog even kwijt dat ik het enorm naar de zin heb op De Wilster. Ik ben blij dat ik hier onderdeel van uit mag maken. Uiteraard verheug ik mij op de eindmusical maar ik vind het best wel spannend hoor. Soms denk ik wel eens, komt het allemaal wel goed? Gelukkig is er altijd wel een oplossing te vinden voor de dingen waar je tegenaan loopt…..