Whoah, we’re going to Ibiza
Whoah, back to the island
Whoah, we’re gonna have a party
Whoah, in the Mediterranean Sea
Sterke teksten zijn het niet. Blijven hangen doen ze wel. En vrolijke deuntjes doen de rest. The Vengaboys, een gelikt commercieel concept uit de koker van DJ Wessel van Diepen. Twee stoere mannen en twee sexy vrouwen scoren in de jaren ‘90 verschillende bekende hits. Mijn eerste kennismaking met de dames in exotische outfit is in de Kruisweg in Marum. Licht beneveld van het bier, met een puberlijf vol hormonen.
I don’t wanna be a busdriver
All my life
I’m gonna pack my bags and leave this town
Grab a flight
Fly away on Venga Airways
Fly me high
To Ibiza sky.
Afgelopen maart stonden de Vengaboys op Sunsation. De pakjes zaten wat strakker. Maar de vrolijke deuntjes blijken het 20 jaar later nog steeds prima te doen.
Tot zover de Vengaboys.
Woensdag 7 maart, 03.30 uur. De wekker gaat. De slaapkamer aardedonker, buiten is het stil. Over vier uur vertrekt ons vliegtuig. Ik denk aan de Vengaboys: we’re going to Ibiza….
De planning is efficiënt. De vlucht vertrekt om 07.00 uur vanaf Schiphol. Continentale vlucht, dus om 06.00 aanwezig zijn is vroeg genoeg. De parkeerplaats is geboekt in de buurt van Aalsmeer. Een pendelbusje brengt ons naar het vliegveld. Online ingecheckt, geen ruimbagage, dus rechtstreeks door de douane. Kortom: alles goed geregeld.
Om 04.00 uur stappen we in de auto. Als ik de ruitenwisser aan doe zie ik tot mijn verbazing dat de waas op de voorruit niet verdwijnt. Shit, mist… Die was niet meegenomen in de planning. Niet alleen in de B.E. weg is het zicht verdwenen; in heel Middelstum hangt een dikke witte laag. Buiten het dorp wordt het niet beter. Met een slakkengang rijden we over de Delleweg. Ook op de Eemshavenweg blijft het schuifelen. Op de A7 zal het hopelijk beter zijn. Maar zelfs het Westerkwartier is volledig in nevelen gehuld.
De ETA op de navigatie geeft een onheilspellende aankomsttijd aan. Op deze manier gaan we de vlucht zeker niet halen. We hebben in onze reiscarrière al eens eerder een vlucht gemist. Op de terugweg na een vakantie in Marokko. Niemand had ons verteld dat aan het einde van de Ramadan de klok een uur vooruit gaat. Resultaat: vliegtuig weg, twee nieuwe vliegtickets bestellen en een dag wachten.
Ook in Friesland blijft de mist hardnekkig. We vinden gelukkig een vrachtwagen die zo te zien vaker in de mist rijdt. We volgen de achterlichten op goed vertrouwen. Pas na de Friese meren, in de buurt van Emmeloord wordt het zicht beter. Dat wordt ook hoog tijd, want de verwachte aankomsttijd ligt inmiddels schrikbarend dicht bij de vertrektijd van ons vliegtuig. We vinden de parkeerplek zonder veel problemen, ergens tussen de kassen in de buurt van Aalsmeer. In het pikkedonker staat een Mercedes Sprinter met draaiende motor te wachten, die ons even later bij de vertrekhal van Schiphol aflevert.
In de vertrekhal zoeken we een monitor met de vertrekvluchten: HV 5671. Dat betekent dat we naar gate E24 moeten. Rennen naar de douane. Uiteraard blokkeert de boardingpas bij het toegangspoortje. Mariska staat al wel aan de andere kant. De medewerker van de douane gooit zijn standaardgrap erin. Dat ze dan maar zonder mij op vakantie moet. En dat hij dan maar mee moet. Jaja. Haha. Geen tijd voor die bedrijfshumor. Verkeerde boardingpas voor het poortje gehouden. Graaien in de rugtas. De goede ervoor; het lampje wordt groen en het poortje gaat open. De grappige man stuurt ons naar de linker rij.
We blijken niet de enige die op de vroege ochtend in een vliegtuig stappen. Een lange rij doemt voor ons op. Voetje voor voetje schuifelt de rij naar voren. Na een kwartier staan we eindelijk bij de streep. Een man met een grote V op zijn borst wijst ons met een strak gezicht naar de verste transportband. We sprinten erheen. Riem af, telefoon in de bak en ook de portemonnee uit de broekzak.
Aan Mariska vraag ik of er nog vloeistoffen in de tas zitten. “Alleen twee flesjes in de toilettas”, is het antwoord. Ik gris een plastic zakje van het haakje en frommel de twee flesjes in het doorzichtige zakje en gooi het naast mijn telefoon en portemonnee in de bak. Met de handen omhoog gaan we door de bodyscanner. Geen piep, godzijdank. We sprinten opnieuw naar de transportband om de tassen te pakken. Tot mijn grote schrik ligt mijn tas op de achterste transportband. De man met plastic handschoen kijkt me aan. Dat voorspelt weinig goeds.
“Is deze tas van u?”, vraagt de douanier? Ja, die tas is van mij. En diezelfde tas moet over 10 minuten in het bagagevak van vlucht HV 5671 liggen. “Heeft u vloeistoffen in uw tas”. Nee die zitten er niet in want die heb ik er net uitgehaald. “Ik ga uw tas even inspecteren.” Alles prima, als je maar opschiet. De tas gaat open. Ik zie mijn leesboek en twee handdoeken tevoorschijn komen. Dan wordt een toilettas eruit gevist. Tot mijn verbazing is dat een andere toilettas dan die ik zojuist heb gepakt om de twee flesjes eruit te halen. Ik ben verbijsterd. Waarom hebben vrouwen in vredesnaam twee toilettassen nodig voor vijf dagen vakantie?
De rits gaat open. De hand van de douanier verdwijnt in de toilettas en vist er een fles aftersun uit. Dan een flesje make-up remover. En een potje dagcrème. En nachtcrème. En nog drie potjes en flesjes waarvan het me een raadsel is wat erin zit. Ik draai me om en kijk Mariska aan. Die kijkt op haar beurt met vermoorde onschuld richting de douanier: “Ik wist niet dat dat er ook allemaal uit moest…” Er volgt weer een douanegrap uit het boekje: “Mevrouw, alle vloeistoffen moeten uit de tas. Dus gewone kaas mag mee in de tas, maar smeerkaas is vloeibaar. Die moet er dus uit.” Ik wil bijna de grap van zijn collega bij het toegangspoortje herhalen, maar besluit vanwege de tijd mijn woorden in te slikken. Ik prop de spullen weer in de tas en geef Mariska nog een fijne blik terug, terwijl de douanier ons een prettige vlucht wenst. Die vlucht zal inmiddels bijna vertrokken zijn.
Koortachtig zoeken mijn ogen de bordjes naar Gate E24. Tot mijn schrik zie ik op het scherm ‘Gate closing’. Met de rolkoffer achter me aan ren ik naar rechts, richting de E-pier. De rugzak, inclusief twee toilettassen met 18 flesjes en potjes klotsen op mijn rug. Na twee minuten rennen doemt links de E-pier op. E24 is de allerlaatste gate. Dus nog 10 minuten lopen. Of 5 minuten rennen.
Waar is Mariska eigenlijk? In de verte zie ik haar lopen. Waarom schiet ze in vredesnaam niet op? Dan bedenk ik me dat ze een blessure heeft aan haar knie. Wacht ik of ren ik door? Ik besluit het laatste. Ik sla de automatische wandelbanden over en ren met volle bepakking langs Chinezen, Japanners en gezinnen met volgeladen bagagekarretjes. Nog twee minuten. De rolkoffer ratelt als een mitrailleur over de plavuizen van de vertrekhal. Zweet loopt over mijn rug, mijn longen schreeuwen om zuurstof.
In de verte zie ik de gate. Er staat een man voor. Met mijn laatste krachtsinspanning ren ik op hem af. Hijgend kom ik tot stilstand, niet in staat om iets te zeggen. De man blijft staan. Kijkt me aan. “Doe maar rustig aan, je bent nog op tijd…”. Haperend leg ik uit dat mijn wederhelft nog onderweg is. Ook dat levert geen probleem op. “We zetten de melding ‘gate closing’ tegenwoordig op tijd op de schermen. Zo voorkomen we dat mensen te laat komen.”
Twee minuten later is ook Mariska gearriveerd. We bedanken de beste man voor zijn geduld en lopen door de tunnel het vliegtuig in. Vinden het laatste lege plekje achterin het vliegtuig. Omdat de bagagevakken al helemaal vol zitten moffelen we de rolkoffer en de rugtas met twee toilettassen voor onze voeten. Hijgend en bezweet kijken we elkaar aan. Een glimlach.
We’re going to Ibiza.