Ronald, kun je jezelf in het kort even voorstellen?
Ik ben Ronald Benninga, ben 55 jaar maar voel me 28 jaren jong. Ik woon in Baflo maar ben een echte Lopster. Nog steeds sterk verbonden met het mooiste dorp ter wereld: Shocking Loppersum. Tot mijn 16e heb ik hier gewoond daarna ben ik op kamers gegaan in Groningen.
Ik heb lang de commerciële school bezocht en uiteindelijk mijn diploma behaald. Op de tennisbaan in Usquert ontmoette ik schooljuf Elly. We verhuisden naar Baflo, juf moest er wonen vond de gemeente Baflo. We zijn getrouwd op het door opa Benninga ontworpen gemeentehuis in Loppersum en ons huwelijksfeest was uiteraard bij Spoorzicht.
Het huwelijk bracht ons twee kinderen: Reinout, student commerciële economie en Evelyn, student aan de Hotelschool. Ze werkt nu in het Belgische Gent. Ik hou van kamperen, tuinieren, de puzzeltocht uitzetten voor de Oranjevereniging en ik ben organisator van Klapboemsterhuisen (het carbidschieten op Oudejaarsdag). Tevens ben ik al 43 jaar een zeer betrokken seizoenkaarthouder bij de FC Groningen!
Het verkopen zit in je bloed?
Dat zat er al van jongs af aan in want vroeger verkocht ik aan treinpassagiers al appels vanuit onze tuin aan de Stationslaan. Ronald Benninga heeft dus van kinds af commercieel bloed door zijn aderen stromen. In Loppersum runde de familie Benninga een eigen wegenbouwbedrijf en architectenbureau.
In de jaren 80 werd ik pionier in creditcard land. Ik bracht de eerste creditcard op de Nederlandse markt. Toen werkte ik bij Comfort Card in Houten waar ik diverse commerciële functies heb bekleed. Kopen en in delen betalen, ‘koop nu, betaal later’, gekoppeld aan een credit card voor herhalingsaankopen, wat klantloyaliteit veroorzaakte. Ik was verantwoordelijk voor het werven van nieuwe verkooppunten en het trainen van winkelpersoneel. Ik legde aan zalen met verkopers uit waarom klanten niet kochten en hoe klanten waren te verleiden door deelbetaling in het verkoopgesprek in te passen.
Ik begon als 8e medewerker bij dit bedrijf en na 12,5 jaar waren er 450 FTE’s werkzaam. We waren marktleider in winkelpasjeskrediet en hadden meer dan 1 miljoen cardhouders bij o.a. V&D, Dixons, Leen Bakker, Kwik Fit, Scheidegger, Scheer en Foppen, Foto Kral, Escom, etc.. Zo is het allemaal een beetje begonnen dus.
Je werkte bij ‘grote namen’?
Gaandeweg wel maar ik ben begonnen als bedrijfsleider bij de ‘Echte Bakker Hof’ aan de Ebbingestraat te Groningen. Daarna werd ik acquisiteur bij Uitgeverij Roorda in Uithuizermeeden. Over Comfort Card in Houten hebben we het al gehad, van salesrepresentative werd ik uiteindelijk rayon- en keyaccountmanager.
Ik werd in 1999 benaderd om in gesprek te gaan met BEN NL telecommunicatie in Den Haag. Praten kan altijd nietwaar en hun voorstel kon ik niet weigeren. Nu niet meer voor te stellen, maar in 1999 had niemand een mobiele telefoon. Ik moest aan zakelijk Noord Nederland echt uitleg geven waarom iemand zoiets moest aanschaffen: altijd bereikbaar, efficiency vergroten, altijd op de hoogte, tijd is geld, etc.. Booming business werd het! Binnen twee jaar van drie naar 11 etages…en nieuwbouw wat leidde tot een van de meest bijzondere architectonische gebouwen in Nederland, tegenover het NS station te Den Haag.
Daarna werd ik accountmanager Business Sales bij T-Mobile te Den Haag. Regelmatig veranderde mijn salesfunctie en ik zat steeds meer op kantoor in Den Haag of Breda. Een baan wat dichter bij huis zou na 10 jaar Baflo – Den Haag (vaak 3x per week) fijn zijn.
Essent zocht een accountmanager voor het verkopen van besparingen bij grootverbruikklanten. ‘Wauw das apart…’ Ik maar denken dat Essent het liefst zag dat klanten alle ramen en deuren openden om zo zoveel mogelijk energie te verkopen…. Nee dus! Door klanten mee te helpen energie te besparen voelt men zich gewaardeerd als klant en dit zorgt voor loyaliteit. Mijn oude collega’s snapten niets van deze overgang naar het ambtenarenbedrijf Essent. Weg uit het hectische westen met harde targets en veel stress paste mij echter wel. Meer tijd voor mijn gezin, het dorp en mijn vrienden.
Ik viel door mijn aanpak en gedrevenheid op binnen het Essent bedrijf. Ik schopte het tot afdelingshoofd en werd benaderd om de sales op mij te nemen voor een installatiebedrijf van Essent in Groningen. Aan mij de taak dit bedrijf weer op de kaart te zetten, omzet maken, opfrissen met als doel dit onderdeel te verkopen. Na een jaar werd het een onderdeel van de Energiewacht. Ik werd daarna eerst projectontwikkelaar en later salesmanager bij Essent Local Energy Solutions. De duurzaamheidstak van Essent. Ik mocht mij gaan bezighouden met de uitrol en acquisitie van stadsverwarmingprojecten.
Essent voelde als alle dagen de Tour rijden in de gele trui?
Bij Essent viel ik op tussen de ambtenaren. Ik durfde zo maar bij potentiële klanten aan te bellen en iemand in een mail een vergeet me nietje te sturen. Ik probeerde op een creatieve manier klanten te werven. Wat dacht je van een taart op een eerste afspraak? Mijn aanpak hadden ze niet eerder gezien. Ik wist veel nieuwe klanten te contracteren en ook collega’s te motiveren en te activeren.
En toen was het avontuur maar zo over?
In Leeuwaren werd de wijk Zuidlanden met de mest van een koe verwarmd en werden de eerste plannen gemaakt om 4 Groningse stadwijken ondergronds te koppelen aan diepe geothermie (aardwarmte). In Leeuwarden had ik het na drie jaar acquisitie eindelijk voor elkaar. Twee bestaande stadsverwarmingnetten koppelen aan een nieuwe WKK opwekinstallatie. Een project van ruim zes miljoen euro met een zeer goed rendement!
Alle handtekeningen waren gezet en de laatste van Essent CEO Peter Terium was een formaliteit. Ik dacht op de schouders door het hoofdkantoor te worden getild… Het liep echter anders. ‘Ronald, Peter tekent niet!’ ‘Nou vraag even iemand ander uit de raad van Bestuur.’ ‘Nee, er gaat geen euro meer richting warmte. Bel je klanten maar af….’ Ehhh, dit scenario had ik toch nooit aan iemand verteld?
Maar het ging zo slecht met Essent dat RWE (de moedermaatschappij) opdracht had gegeven te stoppen met risicovolle onderdelen en er moest worden gefocust op de kernactiviteiten: elektra en gas. Geen euro = geen investering = geen verkoop. Wat ik toen moest doen? Bestaande klanten onderhouden. Niet echt mijn uitdaging, maar ja. Enkele weken later kwam het bericht dat ELES werd verkocht aan Veolia uit Eindhoven. Ik kon mee, maar niet als salesmanager, of ik kon gaan voor boventalligheid en werd nog 6 jaar door Essent betaald.
Ik koos voor het avontuur en werd boventallig. Een raar idee hoor. Ik had net zo’n gouden project verkocht om hem vervolgens weer af moeten zeggen. Dat ramt er iedere dag nog flink in.
De volgende job bracht ook enig ongeluk?
Ik werd accountmanager blus- en securityproduts bij Ajax/ Chubb/ Varel te Groningen. Op zaterdag 15 augustus 2015 (mijn laatste vakantiedag) heb ik een op het oog onschuldig ongelukje opgelopen in de haven van Baflo. Ik viel in het water bij de trailerhelling die groen was van de algengroei. Vanuit het water heb ik om hulp geroepen die mij na 20 minuten kwam helpen. Mijn pols voelde niet ok. In het UMCG te Groningen kwam de diagnose: ‘uw pols is verbrijzeld!’ Een operatie volgde en er werd een plaatje titanium ingebracht die met schroefjes de delen aan elkaar ging houden.
Maandagochtend moest ik natuurlijk mijn werkgever bellen. ‘Ik word de komende week opgenomen voor een operatie, flink balen.’ En ik had juist zin om de draad weer op te pakken en mij weer vol op de sales te storten. Na 10 tellen werd ik al teruggebeld. ‘Nou dan heb ik ook nieuws voor jou, we gaan je aflopende jaarcontract niet verlengen….’ Wauw, die had ik niet zien aankomen.
Een gecompliceerde polsbreuk en je baan kwijt. Midden 50ér, een tijd uit de roulatie, een revalidatie, huisje-boompje-beestje, twee studerende kinderen, zo vele toekomstdromen… Vandaag is het alweer 7 maanden geleden. Waar blijft de tijd? En 100% genezen? Nee, helemaal klaar wordt het nooit meer. Dat heb ik al gehoord. Nu ga ik iedere week 2 x naar de pols- en handrevalidatie in het UMCG. Binnenkort wordt operatief het titaniumplaatje verwijderd en hoop ik geen pijn meer te hebben.
En nu op zoek naar een nieuwe uitdaging?
Ik ben klaar voor een nieuwe uitdagende salesfunctie of een functie als inkoper, productieleider, coach, verkooptrainer of teamleider. Ik beschik over een groot zakelijk netwerk in Noord Nederland. Ik weet vaak aan tafel te komen bij nieuwe prospects en weet ook bij bestaande klanten de omzet te vergroten. Ik zie het als taak mijn ervaring, kennis en kunde te delen met collega’s.
Wat zijn je ‘carrière’ hoogte- en dieptepunten?
Alleen hoogtepunten! Bij Comfort Card werd ik in 1995 en 1996 accountmanager van het jaar wat mij reizen opleverde naar Tunesië en een wintersportvakantie naar Italië. Bij T-Mobile won ik meerdere commerciële prijzen waar ik met trots op terugkijk.
Nog leuke werkanekdotes?
Het halen van de salestargets bij Ben Nederland leverde mij ook de mooiste reizen op. Zo ging ik bijvoorbeeld met een ijsbrekercruise de Oostzee op. Om vervolgens met poolhonden en slee naar de echte Kerstman te gaan. En wat dacht je van een trip waarbij ik op ski’s vanaf de 3.857 meter hoge Mont Blanc af mocht? Ook kon ik mee met het Nederlands elftal naar het EK in Portugal en WK in Duitsland.
Mijn grote zakelijk netwerk leverde sowieso voordelen op. Toen iemand van een meubelzaak aangaf dat hij de zaak wilde sluiten, kon door mijn toedoen het pand nog dezelfde dag verhuurd worden aan een fietsenzaak.
Tussendoor ook nog buitengewoon ambtenaar burgerlijke stand geworden?
Dit beschouw ik als hobby. Ik werd hiervoor gevraagd toen ik wat dorpse activiteiten aan elkaar stond te praten in Baflo zoals het spijkerbroekhangen, rad van fortuin, etc.. In mijn vrije tijd voltrek ik huwelijken in de gemeente Winsum. En dat mag ook buiten. Zo voltrok ik vorig jaar een huwelijk op het terras van Café J&A. Heel leuk om te doen!
Wat bracht jou op de fiets naar Santiago de Compestela?
Na mijn boventalligheidsverklaring besloot ik eerst maar eens te “genieten” en ging op avontuur. Met de fijne Essent Passat van Noord Frankrijk Mont St Michel naar Lourdes in Zuid Frankrijk. Hier bleef de auto staan en ik stapte op de fiets, op weg naar Santiago de Compostela.
Via Marktplaats had ik een oude mountainbike gekocht, voor €35. Een bagagedrager er op en klaar. Bergen? Nee, die heb je toch niet in Spanje? Net als regen, in Spanje schijnt toch altijd de zon? De fietstassen waren te breed, de rubberen remmetjes remden lastig bij regen. De 3 versnellingen waren veel te weinig op 1800 meter… Het werd met iedere dag regen, regen en nog eens regen een survivaltocht. Ik dacht dat er veel fietsers zouden zijn op deze route maar ik heb er maar eentje gezien. Wel veel gezellige wandelaars die samen veel aanspraak hadden…
Op de dag van de zwaarste etappe moest ik eerst 20 km terug in de bergen. Ik had stom, stom mijn helm ergens laten liggen. In het kapelletje was hij niet meer. De ene haarspeldbocht na de andere, onderweg te weinig gegeten en de regen viel weer met bakken uit de hemel. Ik zag geen steek voor ogen. Nog een bocht en nog een maar waar blijft toch die herberg? Het werd zwart voor de ogen. Fietsen wilde niet meer, het werd 40 stappen lopen en dan even pauze.
Na uren bereikte ik volledig uitgeput de herberg in het dorpje Laguna. Ik liet me binnen op de eerste stoel vallen. Fanta Naranga (= sinas!) por fovour. Nog een en nog een en nog een en nog een. Heeft u plek voor mij? Ja, loopt u maar mee. In het slaapvertrek stonden links en rechts twee stapelbedden en een enkel bed. Ik mocht boven op het linker stapelbed gaan slapen. Onder mij een Deense dame die haar ondergoed liet drogen aan mijn bedrand. Op het andere stapelbed twee jonge gasten uit Australië en Israel. En op het enkele bed een oude man, een Duitser van ik schat zo’n 75 jaar. Allen waren te voet.
Mijn negativiteitskraan ging geheel open. Wat een weer, ben kapot, mijn te brede fietstassen, de 3 versnellingen, de rubberen remschijfjes, pfff. De Deense, de Australiër en de Israëli waren alleraardigst en adviseerden mij te gaan douchen. De oude zak uit Duitsland reageerde niet op mijn verhaal. Typisch zo’n Duitser zou mijn vader hebben gezegd. De douche en de heerlijke maaltijd deden goed en de volgende ochtend scheen de zon. Ik dus gelijk op de fiets, yes! Na tweehonderd meter de eerste druppen, even later sneeuw in de berm. Koud, erg kkoud.
Verkleumd kwam ik in de volgende herberg. De volgende dag weer om 6 uur ‘s ochtends op de fiets. Na 3 uur in de regen bereikte ik een dorpje met een café, het heette Café Espagna in Samos. Koffie met een lekker broodje had ik wel verdiend, dacht ik bij binnenkomst. Maar wie zat daar als enige gast aan een tafeltje? Juist, de Duitser. Ik dacht nog even aan een plekje aan de bar maar er was geen ontsnappen meer aan.
Maar hij begon zowaar te praten. ‘Ik heb je eerder gezien toch eergisteren?’ ‘Eh ja, dat klopt.’ ‘Ik was niet zo aardig voor je, merkte je dat? Wat moet je zeggen…. ‘ Realiseer jij je wel dat iedereen het zwaar heeft op deze reis? De Deense dame was twee keer gevallen en door haar enkel gegaan. De Israëliër was grieperig en had overgegeven, de Australiër had een dikke knie en ik loop met twee bypasses.’
‘Wees blij en tevreden dat het jou gegeven is deze mooie reis te maken! Zie jij de mooie dingen wel? Hier voor de deur staat een schitterende boom in bloei.’ Ik liep naar buiten en had werkelijk nog nooit zo’n prachtige boom gezien. ‘Maak je wel foto’s?’ Eh, nog niet gemaakt. ‘Rijd eens wat rustiger en kijk om je heen!’ Een wijze les werd me gelezen. Dagelijks denk ik nog aan dit avontuur!
Waar mogen ze je ’s nachts voor wakker maken?
Commerciële kansen! Een nieuwe uitdagende werkgever of een ultiem eigen product in de markt zetten. Zie mij als een gewonde losgebroken commerciële tijger die graag weer aan de slag gaat!
Waar staat Ronald Benninga over 10 jaar?
Dan heb ik mogelijk een eigen verkooporganisatie of bedrijf, of ik begeleid als salestrainer een team jonge professionals. Wil je meer van mij weten? Neem dan gerust contact op: ronaldbenninga@hotmail.com / 06-28811554!