Laatst zag ik op internet een linkje waarmee je de leeftijd uit kon rekenen wanneer je met pensioen zou kunnen. Na als geboortedatum maart 1972 ingetoetst te hebben rolde er een leeftijd uit van 69 jaar en negen maanden. Dat moet je dan even op je in laten werken, dat je eigenlijk nog tot je zeventigste aan het werk moet. Goh, wat klinkt dat ver weg. Maar terugrekenend kom ik tot de conclusie dat ik al bijna op de helft zit. Of, anders geredeneerd, dat ik nog een keer zo’n werkperiode van 23 jaar mag maken….
Ik was 23 toen ik de schoolbanken definitief achter mij liet. Het was na twee HBO-studies echt wel welletjes geweest. Ik beschouw het jaar bij de ‘Royal Dutch Army’ gemakshalve maar als een werkjaar. Als een van de laatste dienstplichtigen mocht ik dat nog meemaken waar nu steeds vaker om geroepen wordt. Dat het voor de discipline van onze huidige jeugd helemaal niet verkeerd zou zijn dat de dienstplicht weer ingevoerd zou worden, hetzij militair, hetzij sociaal.
Toen volgde vanaf 1996 vijftien jaren Vast Banket. En na wat omzwervingen ben ik inmiddels al weer vijf jaar zelfstandig ondernemer. Daar komt misschien ook mijn schrikmoment wel vandaan. Want mijn huidige werk bevalt zo goed dat ik eigenlijk nooit meer iets anders wil doen. Maar heb ik nog inspiratie voor 23 jaar verhalen? En lukt het mij om een kleine duizend interessante Babbel- of pensionadogasten voor de microfoon te krijgen? En is er eind jaren 2030 nog wel behoefte aan een internetcolumnist? Hoe staat het tegen die tijd met de sociale media? Zijn die er nog en hebben bedrijven en ZZP-ers tegen die tijd nog wel de behoefte om dit door mij te laten verzorgen? Zo maar wat vragen die mij een tijdje bezighielden.
Begrijp mij niet verkeerd hoor, ik ben niet vies van werken. Maar koester wel mijn huidige werkplek, werkgever en werkplezier. Daarbij rijst ook de vraag, hoe sta ik er tegen die tijd fysiek gezien voor? Ben ik nog gezond van lichaam en, in mijn geval misschien nog wel belangrijker, van geest of sukkel ik qua gezondheid de dagen door. En ik heb oprecht te doen met mensen die zwaar fysiek of mentaal werk moeten verrichten. Zouden die het echt tot hun zeventigste vol moeten en kunnen houden? Ik heb hier een hard hoofd in.
Soms moet je niet te ver vooruit willen kijken, denk ik. Want wie geeft mij überhaupt de garantie dat ik over vijf jaar nog op deze wereld rondloop. Je hoort en beleeft tegenwoordig de gekste dingen. Aan de andere kant is het ook niet verkeerd om een lange termijn visie te ontwikkelen. Zeker financieel gezien. Met daarbij in het achterhoofd de aloude wijsheid houdend dat je nu leeft en dat je later nog maar moet zien te halen…..
Daarbij vernam ik deze week nog een interessant feitje. Hoewel de economie hard aantrekt gaan er dit jaar toch minder mensen met vakantie. Want met vakantie gaan is een stuk duurder geworden. En veel mensen besteden hun geld liever aan een nieuwe investering of het afbetalen van hun schulden. En dat is voor mij natuurlijk weer een tarievenwaarschuwing. Blijf voorlopig gewoon maar lekker op de begaande en geijkte wegen doorgaan en maak geen grotere stappen dan je eigen lichaam aankan…..
Eén troost is er zeker! Ooit heb ik eens gelezen dat de mens gemiddeld gezien op zijn 71e het gelukkigst is. Dat zou dus inhouden dat ik vanuit mijn pensionering mijn mooiste jaren nog mag beleven. Dat is toch iets om mij op dit moment aan vast te klampen. De boer ploegt voort en Bertje schrijft rustig door. Eens kijken of ik op deze manier het werkeinde haal….