Wie weet het nog, de gele Gadobus die ons vervoerde van Middelstum naar Groningen. Vele jaren heb ik er gebruik van gemaakt, soms wel met de allereerste bus van de dag, om maar op tijd op stage te komen in het Rooms-katholiek ziekenhuis in Groningen. Wat ben ik vaak in slaap gevallen, en gelukkig wakker gemaakt door de chauffeur, die op een gegeven moment precies wist wie er waar uit moest.
Door een ontmoeting vorige week met een oud Gado-chauffeur kwam ik op dit idee. Hij is inmiddels 70 jaar en met pensioen maar herkende mij bij een bushalte van Usquert naar Uithuizen en wij raakten in gesprek. Hij wist nog goed dat ik als jong meiske al met de bus ging, dat ik met de kinderen in de bus naar Middelstum ging, en ik wist nog goed dat hij toeterde als we elkaar ergens tegen kwamen. Zo waren er meer vaste chauffeurs, allemaal uit de buurt van Uithuizen, die ik regelmatig tegen kwam en die er voor zorgden dat ik mee mocht rijden met een snelbus.
Vaak was er dan even een zwaai- of toetermoment en ik ben zelfs nog bij iemand op begrafenis geweest. Deze man kwam naast mijn schoonmoeder te wonen, en hij werd naast een favoriete chauffeur ook een fijne buurman. Helaas wist de chauffeur in Usquert ook van het ongeluk waarbij er een Gadobus de schoonvader van mijn zus heeft aangereden. Daarbij kwam hij helaas te overlijden.
Inmiddels zijn bijna alle Gado buschauffeurs met pensioen en is het Qbuzz geworden. De gele bus heeft het straatbeeld verlaten en daarbij ook het vertrouwd zijn met bekende, vaste gezichten die je vervoerden. Wat ik nu lastig begin te vinden, is het staakgedrag van de chauffeurs, waar we deze week weer mee te maken krijgen. Ik snap best dat ze meer plaspauzes willen, meer tijd om hun werk naar behoren uit te voeren, maar het staken gaat over de rug van zoveel mensen. Zoveel mensen die hier de dupe van worden.
Volwassenen kunnen niet naar hun werk, studenten met een toetsweek moeten maar zorgen dat ze op school komen. Ik kan mij hier kwaad om maken, mede omdat we als gezin hier ook mee te maken hebben. Drie van de vier gezinsleden reizen met het openbaar vervoer en moeten maar zorgen dat ze op een andere manier op hun werk en school komen. Lang leve het openbaar vervoer. En dan heb ik het nog niet eens over de trein gehad die constant vertraging heeft, uitvalt door storingen of gewoon ook niet rijden vanwege acties.
Om te eindigen met een positieve noot, zat ik vorige week in de mooie Borkumlijn trein naar de Eemshaven. Die dag opende onze Koning, Willem Alexander deze spoorlijn, daar waar Nederland begint, namelijk in de Eemshaven. Helaas moest ik in de laatste wagon gaan zitten, de “gewone” trein, en uiteraard op Meij uitstappen. Tja, verschil moet er zijn……