Met een mooie steekpass wordt de spits bediend en vrij voor de keeper gezet. Iedereen kijkt vol spanning toe terwijl ze schiet. Helaas verdwijnt de bal langs de paal over de achterlijn. Zwaar geërgerd met haar hoofd naar beneden sjokt ze terug. “Kom op, kan gebeuren, de volgende bal schiet je er in, gewoon doorgaan”, spreek ik haar toe. Ze lijkt zich er niks van aan te trekken, want gaat door met schelden op zich zelf. Passes komen niet meer aan en ze praat zich gaandeweg de wedstrijd steeds meer uit het spel. We proberen haar op te beuren, maar het mag niet baten, ze heeft het te druk met de wedstrijd die ze speelt, de wedstrijd tegen zich zelf.
Ik kijk naar haar en voel met haar mee, wat vervelend dat ze zo tegen zich zelf speelt en niet lekker kan voetballen zoals ze graag zou willen.
De ergernis is van haar gezicht af te lezen. Ze haalt haar schouders op en kijkt dan enigzins moedeloos naar beneden. Terwijl ik haar observeer komt langzaam het besef dat ik naar mezelf kijk. Hoe vaak heb ik de laatste tijd wel niet een wedstrijd gespeeld waarin niets liep, ik op mezelf aan schelden was en teamgenoten me niet meer uit mijn negatieve spiraal konden halen……
In maart ben ik na bijna 1,5 jaar weer begonnen met voetballen. Ik miste het spelletje zo, dat het tijd was om me bij een team in een dorp verder op aan te sluiten. Een team uitkiezen was niet zo moeilijk, want we hebben maar twee teams in de omgeving. Toch wel een klein verschil met de ontwikkeling van het meiden/vrouwen voetbal in Nederland.
Dus na 1,5 jaar geen bal te hebben aangeraakt en amper tijd en energie te hebben gehad om te sporten, was mijn conditie afgedaald naar level ‘dood paard’. Dat er na wel geteld één training alweer een wedstrijd op de planning stond, droeg niet echt bij aan de kwaliteit van mijn voetbalspel. Wat vervolgens ook een heerlijke uitwerking had op mijn o zo kritische ik…
Zolang ik me kan herinneren is mijn kritische ik mijn vaste supporter. Tijdens sportactiviteiten “staat” ze langs de lijn om me er attent op te maken dat ik wel wat beter had kunnen presteren in een bepaalde situatie. Zelfs als ik iets voor de eerste keer doe of zoals nu, in tijden geen bal meer heb aangeraakt, is ze daar en kent geen genade.
Terwijl ik met een kop koffie op ons terras van de zon aan het genieten ben, denk ik na over het het feit dat ik altijd zo streng voor mezelf ben. In dit geval ben ik pas vanaf maart weer begonnen met voetballen en mijn conditie is nog lang niet waar het wezen moet. Ik weet maar al te goed dat ik niet zoveel van mezelf moet en kan eisen en gewoon moet genieten van het feit dat ik weer voetbal. Maar zodra het fluitsignaal gaat blijft rationeel denken achter in de kleedkamer en staat mijn grootste fan weer langs de lijn.
Ik vraag me af hoe het mogelijk is dat ik wel compassie voor iemand anders kan tonen als die iets “verkeerd” doet of een fout maakt. Hoe krom is het dan dat ik dat niet kan als ik zelf een fout maak…
In de tussentijd heb ik mijn telefoon er bij gepakt en zoek ik op google. Zo kom ik verschillende artikelen en websites tegen die gaan over zelfcompassie, mindfulness, innerlijke criticus en ga zo maar door. Termen en definities waar we de laatste tijd mee dood gegooid worden. Enigzins sceptisch lees ik vluchtig een aantal artikelen door en raak dan toch geïnteresseerd. Hoe meer ik lees, hoe meer ik mezelf herken in de personen die worden geschetst.
- Strenger voor mezelf dan voor anderen – CHECK
- Perfectionistisch – CHECK
- Geen ruimte voor fouten – CHECK
- “Fouten” ellenlang kunnen analyseren – CHECK
Om zo nog maar even door te gaan. Ik kom vrij gauw tot de conclusie dat het bij mij grotendeels te maken heeft met onzekerheid. Altijd bezig zijn wat anderen van me denken, of ze me wel leuk genoeg vinden enzovoort enzovoort. Ontzettend vermoeiend. Ik besef dat ik fantastische vrienden en familie heb die me nemen zoals ik ben, waarom overheerst dan altijd de onzekerheid bij mensen die ik net leer kennen?
Door deze gedachte bedenk ik me dat het eigenlijk eens tijd moet worden om me wat minder aan te trekken van anderen. Het is mijn leven en ik zal het toch tot het einde met mezelf moeten doen. Mezelf altijd maar aanpassen aan andere mensen, brengt me uiteindelijk ook niet veel. Ja, een leven vol ja en amen. Maar dan zal ik nooit terug kijken op een uitbundig leven.
Een leven vol schaterlachen in gezelschap, een leven waar ik mijn mening kan geven zonder “angst”, een leven waar ik iets nieuws kan leren en mezelf kan ontwikkelen en waarbij ik fouten mag maken. Een leven zoals ik die wil leven! En als anderen me dan willen beoordelen of bekritiseren, dan zij dat zo! Ze moeten me maar nemen zoals ik ben!
De volgende avond pak ik mijn voetbalschoenen in en loop naar de auto. Alvorens ik de motor start denk ik terug aan mijn gedachtenstroom van gisteren. Over het feit dat ik toch echt de enige ben die wat kan veranderen. Ik ben toch echt zelf verantwoordelijk voor mijn eigen leven en geluk.
Ik besluit dat vanavond een mooi moment is om een nieuw begin te maken. Want een ding is zeker, dit ga ik niet in een dag veranderen. Laat ik vanavond maar beginnen met genieten van het spelletje dat ik zo gemist heb. Gewoon voetballen, geen druk en geen irritaties als iets niet lukt.
En mijn vaste supporter, die laat ik vanavond thuis…..