Ongeveer zeven weken geleden werd ik in het kantoortje geroepen op mijn werk. Ik weet het nog goed. Het was op een vrijdagochtend in Sassenheim. De plek waar ik twee keer in de week mijn standplaats heb. Er kwam een mededeling. Over zes weken moeten we een project afronden. En wat voor een project! Zo’n groot project in zo’n korte tijd? Nog nooit eerder meegemaakt.
Gelijk ’s middags maar plannen maken. Hoe aan te vliegen? Prioriteiten stellen. Wat moet nu? Wat kan later? Terwijl je dagelijkse werkzaamheden gewoon doorgaan. De eerste week na de mededeling werden de eerste echte stappen in het project gezet. Om met vallen en opstaan steeds verder te komen in het project……… Tot vier weken voor het einde van het project.
Ik kijk in mijn mailbox en ik denk; “dit gaat niet goed komen”. Het lukt gewoon niet om alle dagelijkse werkzaamheden te combineren met het project. Ik moest iets doen. Prioriteiten stellen.
Ik kijk linksboven in mijn mailbox en daar zit een heel handig knopje. “Automatic replies (Out of office)” staat er met met koeie letters op de die knop. Ik druk hem in en ik begin te typen. “Ivm een project bla bla bla t/m 3 juni bla bla bla met vertraging antwoorden bla bla bla. Voor dringende zaken bla bla bla telefonich bla bla bla”. Iedereen weet even waar ze aan toe zijn als ze mij benaderen via mijn mailbox.
Mijn vader heeft helaas dementie en wordt verzorgd in een verzorgingstehuis. Ik schrijf wel vaker over hem. Via Facebook. Over zijn ziekte. Ik ga namelijk elke zondagochtend met mijn moeder even naar mijn vader toe. Inmiddels zijn ze al een paar jaar van elkaar gescheiden. Door die dementie. Elke zondag haal ik mijn moeder op zodat ze even anderhalf uur weer bij elkaar kunnen zijn. Zodat ik ook even mijn vader zie. Het is kort maar het betekent zo veel.
Als we binnen stappen volgt er altijd nog een grijns van oor tot oor bij die Ouwe Reus. Gelukkig blijft hij ons nog steeds herkennen. Mijn vader kan niet meer praten. Alleen maar mompelen. Als je twee woorden van hem begrijpt in die anderhalf uur dan is het al veel. Lopen lukt ook al bijna niet meer. Even door de gang lopen is een wereldreis voor hem. Voor mij maar een paar stappen. Maar op zich zit hij nog steeds wel lekker in zijn vel. Wel moe maar het gaat zijn gangetje. Hij zit daar goed. Hij zit goed waar hij zit. Hij zit daar fijn in dat verzorgingstehuis.
Mijn vader krijgt de zorg die hij nodig heeft dankzij hele lieve verzorgsters die hij om zich heen heeft. Verzorging door Annet. Of door Grada. Of door Anna en nog meer verzorgsters. Verzorgsters die dag en nacht, vaak in hun eentje, klaar staan voor in totaal acht bewoners. Waaronder dus mijn vader. Waarbij iedere bewoner een project op zich is. Ieder met zijn eigen specifieke zorg die ze nodig hebben.
De ene bewoner zit in een rolstoel. Een andere bewoner moet om het half uur naar de wc. De ene bewoner eet uit zichzelf. Een andere moet geholpen worden met het eten. Sommige bewoners moet je goed begeleiden zodat ze niet vallen. En als je al kijkt hoeveel verschillende medicijnen er op zo’n woonkamer zijn. Hou ze maar eens uit elkaar.
Zo veel verschillende zorgtaken op een dag. In een uur. In een minuut. Maar tussendoor ook even eten koken. Wassen. Was opvouwen. Iedereen op bed brengen en van bed afhalen. Ik zal nog zo veel taken vergeten. Maar alles kan wel tegelijkertijd komen. De verzorgsters kunnen de dag niet indelen. De bewoners bepalen hoe het gaat. Zij hebben de zorg op dat moment nodig. En vaak doen de verzorgsters dat allemaal dus in hun eentje. Voor acht bewoners!
Mijn project is inmiddels een week geleden afgelopen. Een dag na het project heb ik, linksboven in mijn mailbox, de knop Out of Office weer uitgezet. Hij is niet meer nodig voorlopig. Ik besef me ineens dat ik deze knop wens voor alle verzorgster en verzorgers in deze wereld. Voor alle Annet’s, voor alle Grada’s, voor alle Anna’s van deze wereld. Wat zou die knop fijn voor jullie zijn. Even rangschikken. Even prioriteiten stellen. Of om even rust te creëren in je taken. Maar helaas is iedere patiënt of bewoner niet te sturen met een Out of Office-knop. Die knop die linksboven wel in mijn mailbox zit. Maar bij jullie niet. Dag en nacht gaat de zorg door zonder enige Out of Office-knop.
Ik draag daarom deze column op aan alle mensen in de zorg. Mijn grote dank voor jullie enorme inzet met vaak hele beperkte middelen. Die inzet die zorgt dat mijn moeder en ik anderhalf uur even heel fijn bij mijn vader kunnen zijn. Bij die Ouwe Reus met die grijns van oor tot oor. Een grijns die mede mogelijk is gemaakt door de lieve verzorging die hij krijgt.
Ik kijk in mijn mailbox. Duty calls! Fijne werkweek allemaal…….