De lijntjes zijn soms kort in Bedum. En dat heeft zo zijn voordelen. Dus toen Bedumer Bedrijvenvoetbal bestuurslid Hans Gras vier jaar geleden zocht naar een nieuwe invulling van het snack- en cateringgebeuren kwam hij al snel bij zijn ‘schoonzusje’ Carry Lanenga uit. Die verzorgt namens Eurest Catering samen met drie collega’s namelijk de hele catering op het Willem-Alexander Sportcentrum in Groningen, een onderdeel van de Hanzehogeschool.
Ervaring genoeg dus. Want ze heeft daar net haar 12,5 jarig werkjubileum gevierd. En Carry zag wel brood in de organisatie van en de verkoop in beide snackwagens in goede banen te leiden: “Ik vond het direct een leuke uitdaging om aan te pakken. Maar wil wel benadrukken dat ik het niet alleen doe. We werken met vijf vrijwilligers keihard om de inwendige mens op het druk bezochte bedrijvenvoetbal te verzorgen.”
En dus worden direct de namen van de overige medewerkers opgesomd: Sanne Runsink, Marry Bleuming–van Vliet, Anja Pauw en Janet Wesseldijk-Bos (van het Trefcentrum inderdaad). Maar in dit artikel staat Carry dus centraal. “Ik ben een geboren en getogen Bedumer. Nee, ook nooit verhuisd inderdaad, ik moet de Scheve Toren in het vizier hebben. Ik woon samen met Sander en we hebben een driekwart jaar geleden een prachtige dochter gekregen, Jaimy genaamd. Volleybal is mijn grote hobby. Ik heb zestien jaar in Dio 1 gespeeld met de 2e Divisie als hoogst behaalde niveau. Ik probeer nog steeds twee keer anderhalf uur per week te trainen maar omdat ik nu in dames 4 speel is de morele verplichting om te trainen wat minder. Daarnaast doe ik in de zomermaanden aan beachvolleybal en ik breng de nodige tijd op de mountainbike door.”
Ondanks het volleybalhart heeft Carry reeds de nodige uren op het sportpark van SV Bedum doorgebracht. “Mijn vader is jarenlang scheidsrechter geweest bij de voetbalclub, broer Andre voetbalt er nog steeds en mijn moeder draaide vele jaren mee als kantinemedewerkster. En dus vind ik het absoluut geen straf dat ik in juni tijdens het bedrijvenvoetbal weer vele uren op het voetbalveld te vinden ben. Het is lekker werken wanneer er zo veel mensen op het evenement afkomen die heel veel plezier uitstralen. Dit werkt altijd aanstekelijk. In februari begint het vaak al weer te kriebelen. Dan hoor ik de eerste plannen die gesmeed zijn. En ik pols dan natuurlijk de overige vrijwilligers of ze weer mee willen helpen. Mocht dit niet het geval zijn, wat bijna nooit voorkomt, dan ga ik op zoek naar een vervanger.”
Het zijn altijd drie intensieve dagen voor Carry tijdens het bedrijvenvoetbal. De wagens moeten van te voren schoon zijn, de voorraden moeten aangevuld worden, de roosters opgesteld en tijdens de dagen zelf moet er natuurlijk verkocht worden. Carry hierover: “Overdag verkopen we patat, kaassoufflés, frikandellen en broodjes hamburger en beenham. ’s Avonds wordt het accent verlegd naar de broodjes hamburger en beenham. Dit is minder arbeidsintensief en het scheelt uiteindelijk een vrijwilliger.”
Tot dusver worden dus alleen maar snacks verkocht. Maar misschien wordt de focus in de komende jaren wel verlegd. Carry: “Ik zal deze editie gebruiken om te informeren of er ook behoefte is aan de verkoop van broodjes gezond en/of fruit. Alleen overdag natuurlijk want een banaan en alcoholische versnaperingen dat gaat niet samen. Wanneer dit tot positieve reacties leidt dan zal ik volgend jaar zeker proberen om ons assortiment uit te breiden met gezondere producten!”
Carry verheugt zich dus al weer op het derde weekend van juni. “Ik ga één avond aan het werk maar zal ook één avond in de feesttent te vinden zijn. Nee, beide avonden feestvieren is voor mij geen optie meer nu ik moeder geworden ben. Daarbij moeten zondags beide snackwagens schoon opgeleverd worden dus ook dit is een drukke dag. Gelukkig krijg ik hierbij de nodige hulp van de andere vrijwilligers. Daarbij is dit misschien wel de gezelligste dag van de drie, inclusief de nodige terugblikken op alles wat gebeurd is. Wij staan dus graag weer klaar om de inwendige mens van dienst te zijn!”