De jongste is bezig aan haar laatste weken op De Wilster. Er wordt druk geoefend om de slotmusical zo goed mogelijk ten tonele te brengen. Daarna wacht een lange vakantie en een nieuw tijdperk op het Werkmancollege in Groningen. Daarmee de lagere schooldeuren voorgoed achter haar dichttrekkend. Zoals ook De Wilster binnenkort haar deuren definitief sluit en haar intrede neemt in een geheel nieuw scholencomplex daar waar vroeger ooit de Mavo schitterde….
Tjonge, jonge, wat zijn die jaren voorbijgevlogen. Zo’n naderend afscheid geeft mij de gelegenheid om te mijmeren. Want toen ik Jazlijn voor het eerst zag was ze nog maar drie jaar oud. Mams nam haar in de buggy mee naar de kermis waar ze niet te gebruiken was. Dat inboxte Miranda mij later die avond via Hyves. Een relatie hadden we nog niet eens, dat zou pas later die junimaand gaan gebeuren. De eerste zoenen bij het krieken van de dag toen de 12e juni al in de 13e juni was overgegaan….
Ik zie Jazlijn nog achter het huis zitten in de Johan Lewestraat toen ik op een mooie juniochtend een bakje koffie bij Miranda ging doen alvorens ’s middags aan het werk te gaan. Door de reorganisatie bij Vast Banket was ik al tot ploegendiensten in de productie veroordeeld. Maar dit terzijde. Twee van die blonde vlechten op een olijk koppie. Bruine kijkers die net zo verwonderd als zelfverzekerd de wereld inkeken. Direct al even een balletje trappen achter in de tuin. Zonder schroom, met toen al een sterk eigen willetje. Met labrador Zora op de loer liggend, die zo’n balspelletje ook wel zag zitten. Mooie, prille momenten, acht jaar geleden alweer. Goh, wat is de tijd voorbijgevlogen zeg.
Een jaar later beleefde ik een prachtige boerderijdag met groep 1 van De Wilster. Zelf zat ik net werkloos thuis, mijn partner was geveld door een nekhernia. En onder stralende weersomstandigheden zag ik de kleuters kennismaken met de wondere beestenwereld op de boerderij van de familie Bakker op Toornwerd. We woonden toen net een maand bij elkaar aan de Berkenlaan in Middelstum. Zou ze die dag nog herinneren? Af en toe nam ze me wel eens mee haar klas in. Dan wees ze aan waar ze zat en liet ze me zien wat er allemaal in haar tafellade verscholen zat.
Vaak heb ik buiten bij het hek op haar staan wachten. Ze kwam regelmatig als laatste uit school, soms wandelde ik door de gangen om uit te zoeken waar ze toch bleef. Echt haast maakte ze nooit en er moesten natuurlijk vervolgafspraakjes gemaakt worden met haar vriendjes of vriendinnetjes. Tegenwoordig sta ik bijna nooit meer bij school. Hoewel, de vorige maand heb ik haar nog uitgezwaaid toen ze met groep 7 en 8 naar Ellertshaar ging. Twee dagen later kwam ze geradbraakt maar met een koffer vol verhalen en herinneringen over haar laatste schoolreisje op De Wilster weer terug….
Acht jaar geleden alweer, die eerste ontmoeting. Waarbij de peuter, via de kleuterfase veranderde in een ondernemende puber. Wat automatisch inhoudt dat het samengestelde gezin Koster, Pol en Heerema al weer zeven jaar samenwonen. Wat is er in die tijd toch veel gebeurd. En hoewel ik de schooldeuren niet platgelopen heb, zal het ook voor mij toch even een bijzonder moment zijn in de wetenschap dat ik dit gebouw waarschijnlijk nooit meer van binnen zie. De oudste heeft de schoolbanken vijf jaar geleden immers al vaarwel gezegd.
Nog even schitteren tijdens de musical, nog even samen de nodige verjaardagen vieren, ongetwijfeld nog een gezamenlijke activiteit tijdens de LSD-dag. En dan wacht haar een nieuwe wereld. En ons een streep onder allerlei lagere school perikelen. Daar waar later misschien nog wel eens zwijmelvol aan terug gedacht wordt. Dat wanneer je langs school liep dat je een klein meisje met twee blonde vlechtjes in de zandbak zag zitten of van de glijbaan af zag glijden. Die even zwaaide wanneer ze je zag en herkende. Momenten om te koesteren, in de wetenschap dat ze nooit terugkomen…..
Misschien binnenkort toch nog even naar binnen om te zien waar ze nu zit en wat ze zoal op een dag doet? Nog eenmaal een check wat er in de tafellade verstopt zit? Ze zal het ongetwijfeld als een inbreuk op haar privacy ervaren. Acht jaar zijn voorbijgevlogen maar iets zegt mij dat ze het wel redt in deze dynamische wereld….