6 mei 2014 betekende een hele wending in mijn leven. Ik werd vader en wethouder op dezelfde dag. De beëdiging als wethouder stond al een paar weken gepland. De uitgerekende datum voor de geboorte van ons eerste kind was twee weken later. Maar de natuur heeft haar eigen planning. Het werd dus ook die 6e mei, 17.00 uur ‘s middags. Een paar uur later werd ik in het gemeentehuis beëdigd in het ambt van wethouder. Na 13 jaar een redelijk overzichtelijk en stabiele baan.
Zowel privé als werk dus een behoorlijke verandering. En dat was even wennen een paar maanden. Maar terugkijkend heeft het heel veel gebracht en opgeleverd. Een verrijking van mijn leven. En dan ben je zomaar vier jaar verder. En dan gaat die kleine mooie baby nu naar de ‘grote’ school. En zit de (in verband met de herindeling verlengde) termijn van wethouder er eind dit jaar op.
Vaderschap en wethouderschap zijn natuurlijk niet te vergelijken. Het eerste blijf je de rest van leven, het tweede is tijdelijk. Toch hebben beide geholpen anders in het leven te staan. Het heeft mijn blik enorm verbreed. Je referentiekader is veelal je gezin, familie, vrienden, werk en je woonomgeving. Als al die facetten jarenlang hetzelfde blijven, blijft ook je blikveld hetzelfde. En aan dat blikveld meet je alle andere dingen af die gebeuren in je omgeving, het land of de wereld. En dat is tamelijk gekleurd. Dat is niet erg, iedereen bekijkt en taxeert de dingen die gebeuren gekleurd door zijn of haar eigen bril. Zolang je er maar van bewust bent.
Ik heb ervaren dat zowel het vaderschap als wethouderschap mijn blikveld enorm verbreed hebben. Kinderen leren je na jezelf te kijken. Ze leren je keuzes maken, welke prioriteiten leg je in de opvoeding, welke keuzes maak je? Je leert ineens de wereld kennen van consultatiebureaus e.d.. Je krijgt te maken met de systeemwereld waarin kinderen al van begin af aan in worden opgenomen. Ik schreef er laatst een blog over. Volgens mij de best gelezen versie tot op heden. Opvallend hoeveel herkenning het opriep. Het consultatiebureau heet in de volksmond ‘constanatiebureau’ heb ik geleerd inmiddels.
Als wethouder ben je vrij intensief met een aantal inhoudelijke onderwerpen uit je zogenaamde portefeuille bezig. De wereld achter de financiën kende ik al vrij aardig. Maar bijvoorbeeld op het gebied van milieu, energie en duurzaamheid is er een wereld voor me open gegaan. Ik schreef er vorig jaar al over in mijn gastcolumn voor deze website. Maar het geldt ook voor bijvoorbeeld onderwijshuisvesting. Het traject voor de bouw van een nieuw Kindcentrum, zoals basisscholen tegenwoordig heten, in Baflo/Rasquert is leerzaam. Het gaat niet alleen om de bouw van een gebouw, maar juist het hele proces er naar toe en omheen is boeiend. Je hebt namelijk te maken met andere partijen zoals schoolbesturen, kinderopvangorganisatie en specifiek in Rasquert ook met de tennisvereniging. In dat samenspel zit de uitdaging.
Dat gaat niet vanzelf goed kan ik u verzekeren. In Winsum bij het proces rondom de realisatie van De Tirrel is dat nog meer het geval. Niet alleen schoolbesturen en kinderopvangorganisaties, maar ook zorginstelling De Hoven is daar een belangrijke partij en de sportverenigingen die gebruik maken van de sporthal.
Economie, ook een boeiend beleidsveld. Het contact en de samenwerking met ondernemers (verenigingen) heeft weer een heel eigen karakter. Maar zeer interessant en leerzaam. Recreatie en toerisme, ook een wereld waar ik niet in thuis was. Toerisme? Wij zijn toch maar Noord-Groningen? Tja, als je zo kijkt naar je gebied wordt het nooit wat. Maar ik heb ingezien wat een prachtig gebied we hebben en welke kansen er liggen voor toerisme, naast het vele goede wat al gebeurd.
Naast inhoudelijke processen kom je als wethouder veel in de samenleving. Werkbezoek hier, opening daar. En dan zie je de veelkleurigheid van de samenleving. Elk dorp heeft een eigen cultuur, elke vereniging zijn eigenheid, elke ondernemer is uniek. En dat maakt het zo boeiend. En dan kom ik bij wat inmiddels al een redelijk stokpaardje is geworden. Ik heb het al vaker benoemd in blogs en columns. Mijn waarneming dat juist de overheid, ja ook de gemeentelijke, de samenleving vaak ook door haar eigen gekleurde bril bekijkt. Sterker nog, er is dan vaak geen sprake van kleur helaas.
De overheidsbril is niet zelden ‘zwart-wit’. En dat zijn geen kleuren heb ik ooit geleerd. Dan kom ik weer bij die systeemwereld waar we vaak nog zo in vast zitten. En dat werkt niet meer anno 2018. En dat moeten we ook niet meer willen. Het doet geen recht aan de veelkleurigheid in de samenleving. Ieder wil bedient worden naar zijn eigenheid, naar zijn eigen kleur. Eén blauwdruk voor alle dorpen werkt niet. Net zomin als één blauwdruk voor alle verenigingen of eenzelfde benadering van alle ondernemers.
Pleit ik nu voor rechtsongelijkheid of willekeur? Dat is vaak de eerste reactie die ik van mijn ambtenaren krijg als ik vraag of maatwerk mogelijk is. Maar maatwerk is niet gelijk aan willekeur. Gelijke gevallen moet je gelijk behandelen. Maar o zo vaak zijn gevallen niet gelijk. Ik pleit voor regels en verordeningen die voldoende ruimte laten voor maatwerk enerzijds en rechtsgelijkheid anderzijds. En dat kan is mijn overtuiging.
Ambtenaren en bestuurders moeten dan lef hebben om op grond van die regels en verordeningen ook die maatwerk te leveren. Dan is het niet meer enkel het correct toepassen van artikel 3, lid 2. Dan wordt het uitleggen waarom je hebt gekozen voor een bepaalde oplossing. Dat is misschien wat moeilijker, maar ook veel leuker en uitdagender. En we doen recht aan de veelkleurigheid van de samenleving.