Ik weet nog precies waar ie staat, links achterin de tuin. De grond liep er een beetje omhoog, zodat ik comfortabel kon zitten en mijn rug tegen de stam kon vlijen. Ik was er vaak, kleedje, beetje drinken, mijn favoriete boek mee en het was goed. Meer had ik niet nodig om me te vermaken. Het was niet ongebruikelijk dat ik daar wegzakte in een andere wereld.
Beetje mijmeren over ridders op grote witte paarden, prinsessen in ruisende rokken die dwaalden door grote kastelen, heksen die drankjes brouwden om de boze geesten te verjagen en feeën die deze heksen een beetje in toom probeerden te houden. De vogels kwetterden in de takken om me heen en de wind raakte het bladerdak dusdanig dat het een aangenaam verpozen was.
Als klein meisje leefde ik in een tuin waar ik al mijn gedachten de vrije loop kon laten. De tuin bevond zich rond een kleine arbeiderswoning temidden van groene weilanden en slootjes vol leven. Mijn ouders hadden een oude bouwkeet op de kop getikt waar ik mijn huisje van had gemaakt. Deze stond natuurlijk in het grote imaginaire bos en ik maakte er allerlei heksensoepjes van gras, kruiden en brandnetels. In gedachten genas ik veel mensen met mijn unieke soepje en een enkele keer liet er iemand het leven.
Vriendjes en vriendinnetjes speelden er graag, er was geen afleiding in de vorm van een beeldscherm of drukke straat. Fluitenkruid, hoog gras, bomen, kikkerdril, sprinkhanen en spitsmuizen vormden het decor en de acteurs in mijn speeltuin. Een enkele keer liet ik de heksensoep voor wat het was en ging ik bij de buurjongen spelen. Vanzelfsprekend transformeerden we in soldaten met enorme geweren die de wereld moesten redden van de akelige slechteriken. Wel vormde de natuur weer het decor en verschansten we ons voor de vijand door achter hoge grashalmen of in de slootwal te kruipen.
Al jong leerde ik dat hondsdraf verlichting gaf, als je deze op de prikkende huid wrijft waar je je aan brandnetels hebt gebrand. Het is niet voor niks dat dit dichtbij de brandnetel staat. Wilgenbast is pijnstillend, belladonna geeft niet alleen mooie grote pupillen maar zorgt ook dat je hart sneller gaat kloppen. De digitalis vertraagt deze juist. De stengel van een paardenbloem zorgt voor magische taferelen als je deze in de lengte doorsnijdt en in koud water legt. Een ketting maken van madeliefjes is een zeer rustgevende activiteit en het fluiten op een fluitenkruidstengel is al zo oud als de mensheid.
De kracht van de natuur is in dit seizoen het meest voelbaar, de knoppen barsten open en geweld in de vorm van hagel en wind zijn in staat de tere bloemblaadjes weer te verwoesten. Na een warme voorjaarsdag is recent nog gebleken dat er dagen vol water kunnen volgen zodat de akkerbouwers hun grote materieel moeten laten staan om zelf met rubberlaarzen aan en een spade in de hand gootjes te graven om het water af te laten voeren. De natuur volgt toch haar eigen kop, hoe ontwikkeld wij mensen ook zijn.
Het wonen op een plek als de onze maakt dat je meebeweegt met de seizoenen. Nu voel je het ontspruiten van alle groen en vormen de kikkers een orkest wat maakt dat je ’s nachts niet slapen kan. In de zomer voel je de haast van alles en iedereen om te genieten, te oogsten en te verwerken. In de herfst ruik je de verschaalde aarde, is het een explosie van kleur en doe je je tegoed aan alle fruit dat rijpt. In de winter doe je mee aan de kiemrust en laat je je onderdompelen in de duisternis om vervolgens vol goede moed weer tevoorschijn te komen.
Als ik nu naar buiten kijk is het ook een oase van groen, geen betonnen huizen of flatgebouwen, maar enkel en alleen groen, gekwetter en gekwaak. Net als vroeger hebben we een plek gevonden midden in de natuur. Het boek: “de geheime tuin” van Francis Hodgson heb ik als kind een paar keer herlezen en geeft aan wat voor groots effect het kan hebben als je je verdiept in het aanleggen en onderhouden van en het verblijven in een tuin.
De tuin waar ik vroeger mijn heksensoepje brouwde bestaat nog steeds, ik heb de moed nog niet gehad om eens te gaan kijken of mijn boom er nog staat. Het idee dat het niet zo is als in mijn gedachten weerhoudt me van een bezoekje. Hier thuis heb ik bomen om met mijn rug tegenaan te leunen en genoeg planten om thee van te trekken. De warmte van de bast van een boom en het woelen in de aarde geven rust.
Hier heb ik een heel huis waar ik mijn gedachten de vrije loop kan laten, heb ik geen bouwkeet nodig en creëer ik mijn eigen geheime tuin waar ieder jaar weer nieuwe ideeën ontstaan en herinneringen worden geboren.