U zult als geachte lezer wel weer denken, wat is dat nu voor een achterlijke titel? Maar gelukkig zit ook hier weer een verhaal achter. Deze zomer gaat de vakantie namelijk naar een plaatsje zestig kilometer boven Parijs. En dat is met een reden natuurlijk. Want niet alleen Jazlijn is gek op deze wereldstad. Haar hele kamer hangt vol met Parijsprullaria. Voor haar komt een lang gekoesterde wens uit dus. Maar ook ik kijk reikhalzend uit naar een weerzien met de imponerende stad van de liefde….
Achttien jaar was ik, toen de kans er was om deze stad aan te doen. Te regelen door het Hunzecollege, de HAVO/MBO school aan de Zuiderkruislaan in Groningen waar ik na de MAVO heen ben gegaan. Inmiddels al lang ter ziele. Ik hoefde alleen maar in de touringbus te stappen om er te komen. Dat is overigens niet helemaal waar. Van te voren moest er wel betaald worden natuurlijk. En daar kneep ik hem best wel een beetje voor. Pa had al enige jaren geen werk meer dus zou de familie Koster wel de financiën hebben om deze trip te betalen? Ook met in het achterhoofd dat ze mijn rijlessen al betaalden….
Gelukkig kreeg ik groen licht. En dus mocht ik mij op vroege maandagmorgen melden op het hoofdstation in Groningen waar de bus al stond te wachten. In juni al weer 28 jaar geleden, waar blijft de tijd?! Parijs maakte een enorme indruk op ons. Dagelijks gingen we op pad om tal van bezienswaardigheden te bekijken. Zo heb ik de Mona Lisa gezien in het Louvre. Het wereldberoemde schilderij van de legendarische alleskunner Leonardo da Vinci.
Het graf van Napoleon werd bezocht en volgens mij is ook Versailles aangedaan, waar een prachtig kasteel ligt. Maar echt zeker weten doe ik het niet meer. Ongetwijfeld hebben we de Eiffeltoren aangedaan maar zijn we daarin ook naar boven geweest? Ik geloof het toch wel maar heel hoog kon je toen niet komen op de een of andere manier. Op ‘A view to a kill’ hoogte zijn we zeker niet geweest. Toch moet het uitzicht adembenemend zijn geweest. De naam Centre Pompidou komt bovendrijven en wanneer ik de Google foto zie dan weet ik dat we hier ook daadwerkelijk geweest zijn want die foto correspondeert met een uit mijn oude fotomapje.
Het WK in Italië was in volle gang. Op de woensdagavond ben ik met enige klasgenoten nog de kroeg ingedoken om Nederland tegen ik meende Egypte, of was het toch Ierland, te zien voetballen. Het derde gelijkspel bleek uiteindelijk toch net genoeg om de volgende ronde te bereiken waar het sterrenensemble onder leiding van Don Leo uiteindelijk tegen Duitsland zijn Waterloo vond….
Wat een indrukken heb ik in Parijs opgedaan. Ik was niet de enige. Op dondermiddag hadden we een middagje vrij. Deze konden we na eigen inzicht invullen. En ik kan het achteraf niet geloven dat we met een groot gedeelte van de klas op de slaapzaal gingen liggen om wat slaap bij te tanken. Wellicht dat het alternatief het winkelen is geweest. Dan kan ik mij er nog wat bij voorstellen. Of misschien was ik wel bang dat ik in deze grote stad zou verdwalen.
In de loop der jaren heb ik mij voorgenomen om deze wereldstad nogmaals aan te doen. Binnenkort is het dus zo ver. Waarschijnlijk worden er een of twee vakantiedagen voor ingepland. Veel te kort om alles te zien, dat weet ik zeker. Maar genoeg om de unieke sfeer op te snuiven. Met de auto ga ik er zeker niet heen. Ik weet nog dat het er een jungle was op de wegen en dat ze in de binnenstad de auto’s bumper aan bumper parkeren. Hoe kom je hier ooit weer uit, heb ik toen wel eens gedacht. Gelukkig is daar de metro die je in sneltreinvaart de stad laat zien.
Ik hoop en verwacht dat het indrukwekkend weerzien gaat worden. Misschien komen ver vervlogen herinneringen weer bovendrijven. De Tour de France heeft dan The City of Love en Light inmiddels aangedaan, het geel is vergeven. Ons Arc de Triumph moment moet dan echter nog komen….