Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Cornelis Roelof Keijser, roepnaam Cor. Ik ben op twaalf december 1940 geboren in Zeist als middelste telg uit een gezin met drie kinderen. Als gezin hadden we het niet breed, zeker niet in de oorlogsjaren. Mijn vader werkte als fabrieksarbeider/montagemedewerker bij een machinefabriek. Hij bouwde onder andere machinekasten. Volgens mij was hij er wel goed in, hij moest ook regelmatig reparaties verrichten bij andere bedrijven.
Ik ben geboren in Zeist. Op mijn 9e verhuisden we naar Driebergen, daar heb ik op twee plekken gewoond. Daarna ben ik in Utrecht terechtgekomen. Via kennissen kwamen mijn eerste vrouw en ik er in 1973 achter dat er in Westeremden een huis te koop stond. Wij zijn hier toen heen verhuisd. Na mijn scheiding ben ik in Groningen gaan wonen om vervolgens met mijn tweede vrouw in 1978 naar Toornwerd te verhuizen. Daar wonen we nog steeds, aan de Toornwerderweg nummer 8. Een ontzettend mooi plekje waar we het geweldig naar de zin hebben.
Een plek met veel ruimte in en om het huis, iets wat ik ook nodig heb. Ik ben opgegroeid in twee achterstandswijken maar we hadden wel bossen en weilanden in de buurt. Van die weidsheid kan ik nu nog steeds genieten.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1979 hertrouwd met de oorspronkelijk uit Dokkum afkomstige Janny Bijma. Zij zat in de sollicitatiecommissie van de organisatie waar ik solliciteerde. Ik werd aangenomen maar had het er in het begin zo druk dat ik haar verder niet meer zag. Dit veranderde tijdens een personeelsdag, toen zij we in gesprek geraakt. De klik was er direct en we zijn inmiddels bijna veertig jaar getrouwd.
Met mijn eerste vrouw heb ik twee zoons gekregen. Lion woont in Maarssen, hij heeft drie kinderen waaronder een tweeling. Marc is in 2015 overleden, daarover later meer. Marc heeft een zoon achtergelaten. Met Janny heb ik ook twee zoons mogen krijgen. Geran is in 1981 geboren, hij woont samen met Sharrin in Groningen. Maris woont sinds oktober 2017 in Dubai, samen met zijn partner Kate. We zijn begin maart net tien dagen met ons vieren die kant op geweest. Een geweldig land om te wonen, inclusief enige architectonische hoogstandjes.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik heb de lagere school doorlopen in Zeist en Driebergen. Daarna volgden nog twee jaar VGLO (voortgezet lager onderwijs, richting economie), toen moest ik aan het werk. Ik wilde vroeger piloot worden maar dat zat er natuurlijk niet in. Ik ben begonnen als loopjongen instrumentenmaker bij een fabriek, daar heb ik anderhalf jaar gewerkt. Daarna werd ik magazijnmedewerker bij een lijstenfabriek en vervolgens kwam ik in een wasmachinefabriek te werken. Op mijn 19e moest ik in militaire dienst. Ik werd uitgezonden naar Nieuw-Guinea en dit beviel zo goed dat ik er nog een jaar aan vast geknoopt heb.
Daarna ging ik weer het bedrijfsleven in, ik werd magazijnmedewerker bij een vleesfabriek. In die tijd kwam ik via mijn eerste vrouw ook in contact met het jeugdwerk en werd kerkelijk jeugdwerker. Mijn volgende werkgever was Rontgen TD, hier heb ik zes jaar gewerkt. Ik vond het jeugdwerk steeds leuker worden en besloot vervolgens ontslag te nemen om koster te worden van een kerk in Utrecht. In de kerk was ook een kleuterschool gevestigd. En zo werd ik half conciërge, half koster. Ik verdiende wat bij door bruiloften en koffieochtenden te organiseren.
Zaterdags heb ik drie jaar lang instuifochtenden voor jongeren georganiseerd in de kerk. Eerst kwamen hier alleen jongeren uit Utrecht-Zuid op af, later kwamen ze uit heel Utrecht. In die tijd ben ik ook begonnen met de MBO opleiding cultureel werk in Amsterdam. In Amsterdam werd ik gevraagd om een centrum voor randgroepjongeren op te richten. Van hieruit is een opvangcentrum voor jonge verslaafden ontstaan. Deze opvang was dag en nacht geopend.
Met als gevolg dat ik werkweken van soms wel negentig uur maakte. Ik ging dagelijks op en neer van Utrecht naar Amsterdam en volgde er ook nog een studie bij. Zeer intensieve tijden waarin ik veel te weinig slaap kreeg. Daarbij was het werken met jonge verslaafden zwaar en soms ook gevaarlijk. Ik heb van alles meegemaakt en werd ook regelmatig door een cliënt bedreigd. Er was in het opvangcentrum veel agressie. Ik raakte overspannen en nam vervolgens ontslag. Kort daarna zijn we naar Westeremden verhuisd.
In die tijd ben ik begonnen met de HBO studie maatschappelijk werker. In de Helperhaven werd ik vervolgens groepsleider van moeilijk opvoedbare meisjes. Na drie jaar ging ik voor de Stichting voor Jeugd en Gezin (SJG) aan het werk, zij vingen onder toezicht gestelde jongeren in Groningen op. Daarnaast was ik ook coördinator bij een samenwerkingsproject wonen met begeleiding, een project met Bijzonder jeugdwerk Groningen. Ik toerde voor dit werk de hele provincie door en kwam bijvoorbeeld regelmatig in internaten. Ik maakte rapportages en begeleidde de jongeren wanneer ze voor de rechter moesten verschijnen. Je begrijpt dat hier zeer moeilijke gevallen bij waren.
Door de opgedane ervaringen werd ik mede-initiator van de jeugdreclassering en alternatieve straffen. Zo organiseerde ik bijvoorbeeld sociale vormingstrainingen, trainingen waar deze jongeren zeker wat aan hadden. Ik werd op den duur leidinggevende bij de SJG. Dit heb ik dertien jaar mogen doen. Na een fusie kreeg ik een nieuwe baan aangeboden maar ik zag het niet zitten om onder mijn nieuwe baas te gaan werken. Dat was iemand die ik wel kon. Er werd mij een andere baan aangeboden maar dit is uiteindelijk niets geworden. Vlak voor mijn pre-pensioen werd ik ontslagen, niet snel daarna kon ik alsnog van de regeling gebruik maken.
Werken met jongeren is het mooiste wat er is. Maar er waren moeilijke en gevaarlijke gevallen bij hoor. Ik bleef altijd met ze in contact, ook in gevaarlijke situaties. Dat was misschien wel mijn sterkste punt.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik was dus bijna zestig jaar, toen ik thuis kwam te zitten. Van een zwart gat bleek echter geen sprake. In en om het huis moest zoveel gebeuren, daar heb ik mij eerst maar op gestort. Ik bouwde een grote schuur en heb ook nog een tijdje een paard gehad. Tegenwoordig trek ik er in de weekenden regelmatig met Janny in de boot op uit. We hebben nog niet zo lang geleden een grotere boot gekocht. We varen vanuit Dokkumer Ee en weten vaak niet waar we terechtkomen. Naast varen zijn vissen en tuinieren grote hobby’s van mij. En ik ben jaren actief geweest in de voetballerij.
Ik heb in mijn leven dan ook het nodige vrijwilligerswerk gedaan. In Utrecht, Amsterdam en Groninger voornamelijk in het jongerenwerk. Maar ook in de politiek, voor de PvdA. Toen mijn jongste zoons bij Stedum gingen voetballen, was ik zaterdags altijd op het sportpark te vinden om naar de wedstrijden te kijken. Dan word je vanzelf gevraagd om vrijwilligerswerk te doen. En zo werd ik jeugdsecretaris, jeugdleider en scheidsrechter. Ik heb ook nog twaalf jaar in het hoofdbestuur gezeten, waarvan zes jaar als voorzitter. Daarna ben ik voor de KNVB scheidsrechters gaan begeleiden.
Voor de PvdA ben ik vier jaar raadslid geweest in de gemeente Loppersum, daarna nog twee jaar voorzitter van het bestuur. Met Siebrich Huizinga heb ik de peuterspeelzaal in Middelstum opgericht. Tot vorig jaar was ik secretaris van dorpsvereniging Toornwerd. Tegenwoordig luid ik nog een keer per twee maanden op zaterdag de klokken op Toornwerd. Dit is eigenlijk iets wat Janny zou doen maar ze kan maar moeilijk de maat houden. Gelukkig gaat ze altijd wel ter support mee. Ik heb inderdaad het nodige vrijwilligerswerk gedaan. Deels omdat ik vind dat iedereen dat zou moeten doen maar ik kan ook moeilijk nee zeggen wanneer iemand mij iets vraagt.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Ik ben Janny tegengekomen na een mindere fase in mijn leven. Volgens mij kwam dat voor ons beiden precies op het juiste moment. We voelen elkaar nog steeds uitstekend aan. De geboorte van mijn kinderen en kleinkinderen was geweldig om mee te mogen maken. Eigenlijk is het leven vanaf 1977 een groot hoogtepunt geweest hoewel je dat na het antwoord op de volgende vraag misschien niet zou verwachten.
Ik denk dat ik als mens enorm gegroeid ben. Opgegroeid in armoede, heb ik de economische welvaart aan den lijve ondervonden. Door keihard te werken en het gunstige economische tij heb ik financieel gezien de wind in de zeilen gehad. Maar ik denk nog steeds heel goed na voordat ik een investering doe. Wat dat betreft ben ik trots op de opvoeding die ik van mijn ouders gehad heb. Zij moesten elke cent meerdere keren omdraaien om rond te komen. Toen we vorig jaar een grotere boot konden kopen was ik echt zo blij als een kind…
En we hebben genoten van het bezoek aan Maris en zijn vriendin die we met ons vieren hebben mogen maken. Het was geweldig om te zien hoe blij beide broers waren dat ze elkaar weer zagen en hoe ze met elkaar omgingen.
En de dieptepunten?
Het ergste wat je als ouder kan overkomen, is dat je je eigen kind naar het graf moet brengen. Na een aantal uitzendingen in woelige oorlogshaarden in de wereld kreeg Marc te kampen met PTTS. In 2004 werd hij ’s avonds in Groningen op een zebrapad geschept door een automobilist die zonder verlichting vol op hem inreed. Naast het psychische was daar nu ook het fysieke leed. Ook met het feit dat zijn zoon autisme heeft, had Marc het moeilijk. Door al deze tegenslagen werd alcohol zijn grootste vriend.
Ik zag hem langzaam maar zeker wegglijden maar kon dit proces niet stoppen. Ik heb hierover vele gesprekken met hem gevoerd maar kon het tij niet keren. Daar kun je je als ouder heel schuldig over voelen maar gaandeweg de jaren kom je tot de conclusie dat dit buiten mijn ouderlijke macht en invloed viel. Maar je kunt je voorstellen dat dit voor zijn naasten heel moeilijke jaren geweest zijn. In 2015 is Marc uiteindelijk overleden.
Mijn jongste zoons waren in hun jonge jaren op Stedum georiënteerd en gingen daar naar school en op voetbal. Er zijn dagen geweest dat we vijf keer op en neer reden van Toornwerd naar Stedum. We hebben voor de grap weleens uitgerekend hoeveel kilometer we op dit traject reden en kwamen tot de conclusie dat dit jaarlijks zo’n 20.000 km moest zijn. Omdat onze jongens veel met die van de familie Beeldstroo optrokken werden wij goede vrienden met ze. Helaas zijn ze beiden al op veel te jonge leeftijd, kort na elkaar, overleden.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Vissen is een grote hobby van mij en dus ging ik ook wel eens in de holst van de nacht op pad. Janny is ’s morgens om 05.00 uur wel eens wakker van mij geworden door de kou. Toen ik in mijn bootje op het Schildmeer zat te vissen, het was tijdens een vroege lentenacht en dus nog heel koud, vielen mijn autosleutels in het water. Tijdens hardnekkige pogingen om ze weer te vinden, kukelde ik zelf in het water. Uiteindelijk heb ik ze weer gevonden, maar ik was wel totaal verkleumd…..
Ik heb in mijn baan als jeugdwerker heel veel meegemaakt. In die tijd heb ik grote waardering gekregen voor de politie, de contacten waren altijd goed en vriendelijk. Ook in de cellenblokken waar ik wel kwam om jongeren op te zoeken. Ook met de kinderrechter en de officier van justitie kon ik goed opschieten. Gezamenlijk zijn we wel eens naar het Ministerie in Den Haag gereden en ze waren ook aanwezig op onze bruiloft…
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik ben nu 77 jaar maar ga nog steeds twee keer in de week drie uur lang naar de sportschool in Groningen. Ik voel mij heel fit en wil dit graag blijven. Plezier maken en zo lang mogelijk blijven genieten van het leven, daar ga ik voor.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
De dingen zijn gelopen zoals ze zijn gelopen. Wel vind ik het jammer dat ik niet vaker naar mijn innerlijke stem heb geluisterd. Maar het leven heeft mij ook gerijpt, ik ben een overrijpe man geworden, haha. En ik vind het jammer dat mijn ouders niet oud geworden zijn. Mijn moeder is 64 jaar geworden, mijn vader 69. Beiden zijn aan een hartaanval overleden.
Ik heb vaak gedacht dat ik op mijn 68e zou komen te overlijden. Dit was ook bijna gebeurd ten gevolge van een zware hartaanval. Toen ik aan het fluiten was in Stedum, zakte ik maar zo door mijn knieën. Ik heb heel veel geluk gehad dat er toevallig een verpleegkundige langs de lijn stond en dat ook de rest bij VV Stedum snel gehandeld heeft.
Zelf kan ik hier weinig van herinneringen. Wel voelde ik mij de hele morgen al slap en floot ik een draak van een wedstrijd. Wel kan ik mij nog de verschrikte ogen van Maris voor de geest halen. Janny had ook al zo’n voorgevoel en is op vrijdag van haar werk teruggekomen ipv op zaterdag. Geran werkte toen nog als ambulancebroeder in Groningen en wist direct dat het om mij ging toen er een oproep vanaf het voetbalveld van Stedum kwam. Hij stond mij al op te wachten…
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Hier geef ik een negen voor. Ik heb veel geluk gehad in mijn leven en geniet nu van ons huis, de boot en van de vele, fijne mensen om ons heen….
Wilt u verder nog iets kwijt?
Volgens mij zijn we mijn hele historie wel bij langs geweest. Geniet van het leven, kijk goed om je heen en bepaal van hieruit je positie in deze wereld….