Margriet, kun je jezelf in het kort even voorstellen?
Ik ben Margriet van Dijken, net 35 jaar geworden en ik woon al weer enige jaren met veel plezier in Amsterdam. Als dochter van de plaatselijke melkboer ben ik geboren en getogen in Middelstum. Mijn studententijd heb ik in Groningen doorgebracht. Van daaruit volgde ik de opleiding journalistiek in Zwolle en daarna geschiedenis aan de Rijksuniversiteit in Groningen.
Na afronding van beide studies ben ik beleidsmedewerker geworden met onder andere zorg en jeugdzaken in mijn portefeuille. Als beleidsmedewerker heb ik voor de fractie van Groen Links gewerkt in de Tweede Kamer. Ik ben min of meer bij toeval in deze baan gerold nadat ik in mijn laatste studiejaar als bijbaantje sprekersverzoeken aan parlementariërs afhandelde in de aanloop naar de Europese verkiezingen. Een boeiende en leerzame tijd inderdaad maar toen kwam er wat anders op mijn pad…..
Drie jaar geleden sloeg het noodlot toe?
Het overlijden van mijn vader is eigenlijk nog steeds een onbegrijpelijk en ongelooflijk gebeuren. Op 22 mei 2015 kreeg hij voor zijn huis een noodlottig ongeval waaraan hij op 3 juni is overleden. Zelf was ik toen net vier weken onderweg met de Trans Mongolië Expres. Na Rusland volgde China en daar zag ik bij het checken van mijn telefoon dat ik heel veel oproepen gemist had. En dan weet je eigenlijk onmiddellijk dat er iets ergs gebeurd is.
Ik heb mijn reis afgebroken en ben direct naar Nederland teruggegaan. Toch een reis die nog veertig uur duurde en waarbij er natuurlijk onderweg heel veel dingen door je hoofd spoken. Enige dagen later is mijn vader aan zijn verwondingen bezweken. Een heel verdrietige tijd volgde.
Hoe leeft je vader in je herinneringen voort?
Als een heel lieve, betrokken man en een trotse vader. Een sportfanaat ook, die je soms tot vervelens toe met allerlei sport- en trainingsverhalen om de oren kon slaan. Hij had nooit commentaar op de keuzes die ik in mijn leven maakte maar was altijd trots en enthousiast. Zolang ik mijn best maar gedaan had en er vol voor ging, stond hij altijd achter mijn beslissingen.
Hoe kwam je op het idee om een boek over hem te schrijven?
We hebben als familie in die tijd heel veel kaarten gekregen met daarop veel mooie en lieve reacties, ook van (vroegere) klanten van mijn vader. Dat hij altijd zelf als extra service de bestelde aardappels onderin de kelder bracht bijvoorbeeld. Sommige reacties waren zo mooi dat ik ze direct apart legde, misschien was ik er toen al wel mee bezig. Ik kwam vervolgens in contact met de schrijver Kees Willemen uit Onderdendam die ook zo iets had van, hier moeten we wat mee doen.
En zo ontstond het idee om gezamenlijk een boek te schrijven. Niet alleen over mijn vader zelf maar ook over het beroep van melkboer en de geschiedenis hiervan. Een boeiend beroep dat door de opkomst van de supermarkten natuurlijk steeds meer onder druk komt te staan. Met Kees ben ik in druk aan het brainstormen geweest en we hebben gezamenlijk ook een begin gemaakt met het boek.
Gaandeweg het proces kwam ik steeds meer in een tweestrijd terecht. Ik wilde graag dat het boek er zou komen maar ik stuitte ook op verschillende inzichten over de inhoud van het boek en daarbij waren onze schrijfstijlen verschillend. Voeg daarbij het feit dat onze familiegeschiedenis een belangrijke rol speelt in het boek en dat is natuurlijk ook een stukje van jezelf….
Zo’n boek is er niet zo maar?
Na een jaar gezamenlijk opgetrokken te hebben, heb ik de knoop doorgehakt. Ik heb mijn baan opgezegd om mij vervolgens vol op de totstandkoming van het boek te storten. Vanaf die tijd was ik er dagelijks mee bezig. Dat gaf ook meer rust. In het begin ging ik ’s weekends op interviewpad om deze interviews door de week in de avonduren uit te werken.
Ik heb Kees uitgelegd dat ik graag zelfstandig met het boek verder wilde. Een moeilijke beslissing maar hij snapte mijn beweegredenen. Gaandeweg het schrijfproces kreeg ik steeds vaster voor ogen wat het eindresultaat zou moeten worden en wat ik er voor moest doen om dit te bereiken. Na twee jaar schrijven, schrappen en redigeren was het boek Tiemen klaar….
Trots op het eindresultaat?
Ik heb hem zelf nog niet eens in het echt gezien, het eindresultaat ligt nu bij de drukker. Gelukkig wel, want ik had aldoor de neiging om nog wat te veranderen of toe te voegen. Dat vind ik best wel spannend hoor, om het boek binnenkort echt tastbaar in handen te krijgen. Daarbij is het ook nog eens mijn debuut als boekschrijfster, dat maakt het extra spannend.
Uiteraard heb ik het PDF-formaat wel gezien. Het boek telt 168 pagina’s inclusief de nodige foto’s die zo zijn vormgegeven dat het lijkt alsof ze los in het boek liggen. De vormgeving is gedaan door een vriend van mij, samen hebben we gekozen voor een moderne uitstraling.
Zin in de boekpresentatie op 28 april?
Ook dat vind ik best spannend, ook voor mijn familie. Zeker door de dubbele lading. Aan de ene kant ben ik heel blij met het eindresultaat, aan de andere kant ligt er natuurlijk wel een heel trieste gebeurtenis aan ten grondslag. Het is sowieso een bijzondere dag want mijn moeder wordt op dezelfde dag zestig jaar.
De boekpresentatie vindt plaats in de Theeschenkerij op Ewsum en iedereen die geïnteresseerd is, nodig ik hierbij van harte uit om langs te komen. Ik hoop op mooi weer, zodat we eventueel lekker buiten kunnen zitten. De presentatie begint om 16.00 uur. De precieze invulling kan en mag ik nog niet vertellen, dat moet nog even geheim blijven. Voor elke bezoeker staat sowieso een welkomstdrankje klaar.
Wat zijn de hoogte- en dieptepunten in het traject geweest dat leidde tot de totstandkoming van dit boek?
Dat het manusscript bij de drukker ligt, is zeker een hoogtepunt. In het begin was het namelijk nog niet zeker of er ook daadwerkelijk een uitgever voor het boek zou komen. Daarbij heb ik in de afgelopen maanden met heel veel mensen mogen praten die ik anders nooit ontmoet zou hebben. En dat leverde mooie verhalen en dierbare herinneringen op.
Het besluit om in mijn eentje verder te gaan was een moeilijke. Gelukkig had Kees hier begrip voor. Ik ben blij dat hij tijdens de presentatie aanwezig is. Maar alleen verder gaan betekent ook dat je soms, zonder een stok achter de deur, maar wat ‘aanmoddert’. En het was af en toe, mede door al die herinneringen, ook wel een eenzaam proces.
Heb je nog bijzondere (schrijf/boek)anekdotes?
Om die ‘eenzaamheid’ tegen te gaan, ben ik op den duur in een café gaan schrijven. Een vriendin van mij was ook met het schrijven van een boek bezig en zo kon het gebeuren dat we regelmatig gelijktijdig bezig waren. Dat leverde ook leuke gesprekken met bezoekers op. En je leert weer nieuwe mensen kennen natuurlijk. Wanneer wij om vijf uur onze laptop dichtklapten dan grapten ze vanachter de bar wel eens dat ons kantoor dichtging. ‘Tijd voor een biertje?!’ of ‘De dochter van de melkboer wil afrekenen’, hoorde ik dan.
Ook in een grote stad als Amsterdam is het fenomeen melkboer wel bekend, zeker bij mensen die ouder zijn dan veertig jaar. Het beroep van melkboer is dus niet alleen iets van het platteland. Ook in bepaalde stadswijken, kwam vroeger de melkboer regelmatig langs.
Zoals eerder gemeld, hebben we als familie zijnde mooie berichten ontvangen. Zo kwam ik er achter dat mijn vader toen hij nog een heel klein jongetje was, stiekem naar de kleuterschool is gelopen. Gevraagd naar wat hij bij het hek deed, had hij geantwoord: ‘Ik wil ook naar school!’
Amsterdam is voor jou ‘the place to be’ geworden?
Ik vind het nu heel leuk om er te wonen. Ik heb hier veel goede vrienden en er valt natuurlijk genoeg te beleven. Maar in de weekenden ben ik regelmatig in Middelstum of Groningen te vinden, dan kan ik lekker even weer bij familie en vrienden langs. Maar voor de toekomst houd ik alle opties open, ook het buitenland. Ik heb in het verleden bijvoorbeeld al tijdelijk in Den Haag, Utrecht, Brussel en, heel kort, in Moskou gewoond. Ik vermaak mij overal wel.
Nog tijd voor hobby’s?
Ik heb mij onlangs tijdens een vakantie in Indonesië op het surfen gestort. Dat vond ik wel heel lastig maar het lijkt mij voor dit jaar een leuke uitdaging om dit beter onder de knie te krijgen. En ik heb in het verleden een cursus Russisch gevolgd maar merk nu dat ik mijn talen beter moet onderhouden. Ook dat is een uitdaging voor dit jaar. En schrijven vind ik heel leuk om te doen. Het zou mooi zijn wanneer ik hier in de toekomst mijn brood mee kan verdienen. Misschien komt er ooit nog wel een nieuw boek.
Waar mogen ze je ’s nachts voor wakker maken?
Een reis naar een mooie, exotische bestemming.
Waar staat Margriet van Dijken over 10 jaar?
Geen idee, ik laat me verrassen. Daarbij ben ik niet zo makkelijk in een hokje te plaatsen, geloof ik. Als ik tegen die tijd nog steeds aan het schrijven ben, bijzondere reizen kan maken en ‘mooie’, dierbare mensen om mij heen heb dan vermaak ik mij prima.
Wil je verder nog iets kwijt?
Uiteraard nodig ik iedereen die geïnteresseerd is in het eindresultaat van ‘Tiemen, melkboer van ‘t Hogeland’ van harte uit voor de boekpresentatie op 28 april op Ewsum. Het boek is binnenkort ook bij Diodrogisterij Marja te koop en ook op Ewsum kun je een exemplaar aanschaffen. Meer informatie is te vinden via deze link: Infolink