Laatst liep ik met de hond door het dorp. Ons dorp waarin het momenteel gonst van de bouw- en sloopactiviteiten. Op het Concordiaplein zag ik een mooi bord staan over de nieuwe inrichting van het Asingapark. Dat gaat mooi worden. Ik moet ook nog even langs ‘oud Middelstum’ wandelen, bedacht ik mij. In de Akkerstraat en Boerdamsterweg zijn al de nodige huizen gestript om vervolgens opgepimpt te worden. Ook de TD van Middelstum 4 met zijn Tineke zijn inmiddels tijdelijk naar ‘Zonnedaal’ aan de Oostrand van ons dorp verhuisd…..
Een dag eerder zag ik op het voetbalveld het laatste stukje van het oude MAVO schoolgebouw overeind staan. Er was helemaal niets meer over van zijn oorspronkelijke fierheid. Toen ik er langs liep zag ik de oude hoofdingang nog overeind staan. Klaar om gesloopt en afgevoerd te worden. Een prachtige Titanic-scene kwam in mij op. Ik zag mijzelf door de ingang naar binnen lopen om direct dertig jaar terug de tijd in te gaan.
Ik zie nog steeds regelmatig berichten langskomen over hoe jammer het is dat dit gebouw gesloopt is. Berichten over prachtige herinneringen uit ver vervlogen jeugdtijden. Ergens kan ik mij hier ook helemaal in vinden. Maar nu ik zo in mijn gedachten weer rondloop door het schoolgebouw, mijn grote bruine leren tas vol met boeken stevig onder de arm vastgeklemd, vraag ik mij oprecht af of ik toen wel zo gelukkig was. Een onzeker strebertje, dat was ik zeker. Die zijn zelfvertrouwen moest halen uit de hoge cijfers van de schriftelijke overhoringen en de proefwerken. Maar daar moesten wel ‘werkweken’ van zo’n 50 uur voor gemaakt worden.
Ik zie mij weer de steile houten trap naar boven beklimmen. Op naar het biologielokaal van meester Koops. Wat was ik blij dat ik tijdens de klassikale orale (of toch mondelinge overhoring) van het onderdeel sexuele voorlichting niet aan de beurt kwam om mijn kennis over dit onderwerp te moeten laten toetsen. Uiteraard kon ik de lesstof zo uit mijn hoofd opdreunen als het moest maar ik was blij dat iemand anders een beurt kreeg. Ook al weer zo’n vage opmerking in het kader van dit onderwerp.
Ik loop een lokaaltje verder. Wanneer ik over de balustrade naar beneden kijk zie ik de bibliotheek weer in het hoekje opdoemen. 15 Nederlandse boeken (waaronder Multatuli, Turks Fruit, Bartje, De ontaarde slapers, enz..) maar ook 10 Engelse (Animal farm bijvoorbeeld) en 10 Duitse boeken moesten gelezen worden in een kleine twee jaar tijd. Uiteraard deed ik dit braaf, om er vervolgens uittreksels over te schrijven die bij anderen gretig aftrek vonden.
Stil eens, wat hoor ik uit het volgende lokaal opzoemen? ‘Eens als de bazuinen klinken?!’ In gedachten zie ik Lammert de Graaff weer met het psalmboek voor de klas staan. De gordijnen stijf gesloten, de concentratieboog op 100. Twee keer kreeg ik tijdens een proefwerk in dit lokaal een black out. Die van het kloppend maken van de scheikundige reactievergelijkingen wist ik halverwege te repareren met een 7,5 als gevolg. Maar die van wiskunde helaas niet. Met een milde glimlach op het gezicht gaf Lammert mij het papier met daarop rechtsboven een grote, rode 5 terug. Ik voelde mij even het bokje en ben vast wekenlang ziek geweest van deze enige onvoldoende die ik in dit gebouw gehaald heb…..
Snel weg van hier. Op naar het talenlokaal van ‘Beer’ Mulder en Neerlandicus Abbring. Maar het is juist de slapeloze nacht veroorzaakt door leraar Nederlands Beekman die mij een koude rilling bezorgt. Ik heb echt een hele nacht niet kunnen slapen omdat ik een spreekbeurt moest houden. Die ging vast over U2 maar het kan ook over Bronski Beat gegaan zijn. Die tien minuten zittend voor de klas gingen best nog wel goed maar wat had ik toch een hekel om wat te vertellen voor een groep mensen. Iets wat ik eigenlijk nog steeds heb.
Het Kwetternest wordt nu bewoond door de familie Oskam. De Wicher Zitsema, de MAVO en HAVO/MBO in Groningen (aan de Zuiderkruislaan) zijn allemaal afgebroken. Het Van Hall Instituut werd tijdens het herenakkoord verkwanseld aan Friesland. En mijn militaire opleidingskazerne in Bussum is inmiddels ook van de aardbodem verdwenen. Met daarbij dus ook heel veel herinneringen uit mijn eerste 25 levensjaren.
Een gemis? Zou ik echt terug willen keren naar die (jonge) jeugdjaren? Of ben ik eigenlijk wel tevreden met hoe het nu gaat? Inmiddels is ook het laatste stukje MAVO gesloopt en afgevoerd. Met daarbij duizenden voetstappen uit mijn jonge jaren. Ergens is het ook wel goed zo. Laat een nieuwe generatie maar weer nieuwe, aardbevingsbestendige, voetstappen maken. Ik hoop bovenal dat ze daarbij volop genieten van hun kinder- en tienerjaren!