Normaal ben ik nog wel eens van de last minute column. Gewoon op de vroege morgen van de dag van verschijning van de blog achter de PC gaan zitten en wachten wat er komt. Nu ‘dwing’ ik mijzelf vrijdag na een koude wandeling over Toornwerd om alvast aan het tweede verhaal van volgende week te beginnen. Gelukkig werd ik tijdens de wandeling vergezeld door de vrouw, dat is al heel wat. Het lijkt met haar allemaal weer wat de goede kant op te gaan.
Maar donderdag werden we opgeschrikt door een ziekenhuisopname van pa waardoor we de hele middag in het ziekenhuis zaten. Een gegeven dat nog steeds de nodige zorg en aandacht vergt. Wijs geworden door ervaringen van de laatste tijd heb ik het improviseren op het laatste moment wat achterwege gelaten. In het ziekenhuis is het ook bijzonder hectisch heb ik al wel ervaren. Veel ziekte onder het eigen verplegend personeel en via het uitzendbureau zijn geen extra handjes meer te verkrijgen. BV en verzorgend Nederland loopt op zijn tandvlees, zo lijkt het.
Het was wat dat betreft weer een boeiend weekje die ik achter de rug heb. Met via skype een verbinding met het verre Maleisië bijvoorbeeld waar oud Middelstumer Jaap Reenders is neergestreken. Wat heeft die man een bewogen en avontuurlijk leven achter de rug zeg. En wat heeft hij mooie gebouwen achtergelaten hier in Nederland. Vooral het ‘Breedenborg’ project spreekt nog steeds tot de verbeelding. Een ruïne werd herbouwd tot een prachtige borg. Waar een sabbatical van anderhalf jaar wel niet goed voor is. En nu dus nog steeds bouwend aan zijn eigen resort aan de andere kant van de wereld.
Ook een interview met een jonge onderneemster maakte indruk, deze uitwerking komt binnenkort online. Die heeft zich nu al aangeleerd om groot te denken en zich niet te laten vangen in allerlei hokjes en goedbedoelde adviezen van anderen. Het buitenland lonkt met misschien New York als grootste uitdaging. Think Big inderdaad. Geweldig dat het zo kan en misschien is ze wel een inspiratiebron voor velen.
Ook in het weekend werden blijvende herinneringen gemaakt. Met op het programma het ouderwetse priksleeën. Dat thema heb ik vroeger ooit eens in een winterverhaal verwerkt. Over Meester Prikkebeen (of Mr. (Anti) Prikke(sl/b)een) die helemaal niets met dit fenomeen heeft. Een bijnaam die ik te danken had aan Bertus van der Laan sr. die toen voorzitter was van ijsvereniging ‘De Schaats’. Hij zag mijn vader eens met een visnetje op weg naar Ewsum om watervlooien te vangen voor zijn aquariumvissen. ‘Kijk, daar gaat Prikkebeen weer met zijn vlindernetje’. Een nieuwe bijnaam was geboren. Tijdens priksleewedstrijden bij café Grommers, georganiseerd door de jeugdafdeling van de plaatselijke voetbalclub, werd ik toentertijd vervolgens weg geprikt door de zoon van de toenmalige wethouder en de bakker. Ik heb dan ook helemaal niets meer met dit fenomeen.
Maar langs de kant kijkend naar al die zwoegers in Westerwijtwerd en Middelstum die zichzelf met zo’n prikstok op een halve notendop over het ijs heen prikken, dat heeft wel iets. Sommigen zijn hier zeer getalenteerd in. Al die vrolijke gezichten, inclusief de nodige blosjes, lekker hoor. En dat allemaal ondanks de snijdende kou.
Wat mij betreft een mooie afsluiter van de winterperiode. Het is net alsof het ijspret iets magisch heeft. Dat wanneer het vloeibare water zich in vaste vorm settelt dat heel veel Nederlanders dan de kolder in de kop krijgen en op tilt slaan. Met als gevolgd de nodige natte pakken ten gevolge van te grote waaghalzerij. Zou hem dat zitten in die schrapende geluiden van de schaatsen op het ijs? Of is dit het gezellig samenzijn met elkaar op de ijsbaan, inclusief het koek-en-zopie-gehalte? Gevuld worden met nostalgische gedachten, net als vroeger inderdaad. Wie het weet mag het zeggen.
Zelf ben ik niet zo’n winterman, nooit geweest ook volgens mij. Laat nu de sneeuwklokjes maar weer uit de grond schieten, en de bomen ontknoppen. Daarmee de vorst definitief naar de achtergrond verdrijvend….